Het is groen en het....

....is Mine! Afgelopen donderdag viel, veel eerder dan verwacht, mijn Permanent Resident Card aka Greencard in de bus. Waar de verschijning van mijn SSC nog immer op zich laat wachten was dit dierbaar kleinood, de natte droom van menig Mexicaan, de hoop van ieder naar dit land migrerend individu, zomaar op het lumineuze idee gekomen om weken eerder dan aangekondigd zijn weg naar 1109 FairwayDrive te vinden. Dit identiteitsbewijs van credit-card formaat maakt mijn leven hier een stuk makkelijker en zekerder. De zekerheid zit hem in het feit dat iets wat een maand ontastbaar leek nu dan eindelijk in mijn portemonaie zit. Tuurlijk had ik al de garantie van het consulaat gekregen dat deze status mijn deel zou zijn maar het is toch altijd lekker om het bewijs in handen te hebben. Het gemak is te vinden in het feit dat ik nu niet meer dag en nacht met het onhandige Nederlandse paspoort in mijn achterzak hoef rond te lopen...hij gaat goed, hij gaat best, hij gaat knalllllllllll

Alive after five....

...wat hebben een communist, een homosexueel geaarde man en een geloofsfanaat gemeen?Geen idee? Het antwoord is simpel: Ze hebben alledrie gisteren kennis gemaakt met het fenomeen Antwan! Op het door een lokaal radiostation georganiseerd openlucht concert Alive after Five was het gisteren goed toeven. Dit tweewekelijks evenement is een mooie gelegenheid om geheel tegen de regels van het puriteinse Amerika in alcoholische dranken in het openbaar te nuttigen zonder dat zulks in een bruine zak moet worden verborgen. Het is toegestaan om per persoon een gekoeld six-pack mee te nemen vermits dit in blik is verpakt. De muziek wordt verzorgd door lokale onbekende bands die muziek coveren waar de gemiddelde North Carolinian mee dweept maar die een kaaskop als ondergetekende niet kunnen bekoren. Bier maakt een hoop goed denk ik dan maar.
Van de drie eerder genoemde doorsnee-plakken heb ik overigens geen last gehad hoor. De collega van Jill is een gezellige nicht waar je geweldig mee kunt lachen en Hassan is een rusitge Iranier die er wat rode gedachten op na houdt. De enige die me wat vermoeide was de derde; deze geloofsfanaat, luisterend naar de veelzeggende naam DJ Dan, probeerde me zo ver te krijgen op toch maar een de bestseller The New Testament te lezen. Volgens hem was het een boek vol "pretty cool shit" Nou kende deze meneer mij nog niet en was ook door zijn herder vermoedelijk niet goed voorbereidt. Het heeft namelijk niet zo heel veel zin om mij te bekeren tot een geloof dat zich in mijn ogen niet helemaal laat definieren. Tel daar twee sixpacks bij op en je komt al gauw tot de conclusie dat de missie van deze eenarmige missionair bij voorbaat tot mislukken gedoemd was. Ik heb respect voor een ieder en ben blij voor hen die gevonden hebben wat ze nodig hebben om blij te zijn maar ik geloof niet in hogere machten en al helemaal niet in het fanatiek aanbidden van deze. Met de vastberadenheid van de in Nederland welbekende Jehova's getuigen zette hij, tevergeefs nog een maal een offensief in met als doel het superbook onder mijn aandacht te brengen.....het was een mooie dag, een mooie dag....

Hot hot hot

...al ben je duizenden kilometers van huis verwijderd. Als je als Nederlander geboren bent zul je nooit een ander worden...of zoiets. Nu kan ik het nog niet over mijn hart verkrijgen om hier over de politici te zeuren of de sporthelden alhier. Ik heb van beiden gewoonweg te weinig sjoege en heb me er nog niet in verdiept. En als je ergens geen verstand van hebt moet je er in mijn opinie gewoon je muil over houden.
Nu heb ik iets gevonden waar ik verstand van denk te hebben en wat me dwars zit. Het WEER!! Het is hier namelijk onnederlands warm gecombineerd met de o zo nederlandse luchtvochtigheid. Danerolles die een week of wat in de koeling hebben gelegen om vervolgens op een zondagochtend te worden afgebakken kent minder grote overgangen dan ik hier. Het voelt alsof je bij het verlaten van je huis wordt bedolven onder een stapel wollen dekens. De thermometer geeft hier regelmatig ruim 35 graden celsius aan. Op zich niet zo schokkend maar dat veranderd als je je realiseert dat deze metingen om 23.00 uur plaatsvinden. Gedurende de dag raakt de thermometer met grote regelmaat de 40 gr grens....van onder en van boven. Sprak ik mij in januari nog uit als groot voorstander van het broeikaseffect, na drie weken van zinderende hitte in de Bible-belt wil ik heel graag op deze uitspraak terug komen.

Een jaar geleden...

...vandaag een jaar geleden zat ik op dit tijdstip samen met Jill bij de SEH in Delft. De spoedeisende hulp moest er aan te pas komen na een, al dan niet opzettelijk, onhandig moment van een der softballers van de tegenpartij. Wat begon als een gezellig partijtje knuppelen veranderde als donderslag bij heldere hemel in een maandenlang voortslepend drama. Even een sliding inzetten om toch maar het derde honk te halen had verstrekkende gevolgen. Kuitbeen gebroken, knieband afgescheurd en diverse andere banden opgerekt of ingescheurd. Het aanhoren van de diagnose en de daar aan gekoppelde behandeling leek op dat moment het einde van de wereld en het voelde alsof de grond onder onze voeten werd weggevaagd. Er moest een reconstruerende operatie aan te passen komen welke gevolgd zou worden door maanden van intensieve fysiotherapie-behandeling. Wekenlang zaten we beiden in de put en probeerden ons er van te overtuigen dat alles goed zou komen. Hoop en vrees wisselden elkaar in hoog tempo af en het heeft zomaar een maand of 3 geduurd voor het leven weer zijn normale gang nam. In die drie maanden had Jill een hoop verzorging en ik meer tijd dan ik had nodig. Gelukkig waren er in mijn uitgebreide familie- en vriendenkring een aantal mensen bereid ons te helpen. En nu een jaar later blijkt het allemaal minder erg te zijn dan dat het toen leek.

U zult zich afvragen waarom ik vandaag hier over rep. Mijn gedachten gaan uit naar mijn familie en vrienden. Op dit moment zien een aantal van hen vertrek op 3 juli jl. als een drama van wellicht wel dezelfde orde van grootte als wij het zagen een jaar geleden. De een zal het wat intenser ervaren dan de ander maar ik ben mij ervan bewust dat een aantal onder hen het er al dan niet bewust nog steeds moeilijk mee hebben. Voor al diegenen: Ik zag het een jaar geleden allemaal even niet meer zitten en voorzag een donkere toekomst. Nu daarentegen ben ik intens gelukkig met mijn liefste en zie de toekomst vool hoop en goede moed tegemoet.

Living in a box....

....of beter Living with the box. Het fenomeen "box" is hier algemeen aanvaard. Box, doggiebag wat de naam ook mag zijn is iets wat je in Nederland niet al te ingeburgerd is. Op de een of andere manier vinden we het gênant om het overgebleven wan datgene waar je, tegenwoordig zeker, goed/grof geld voor betaalt in een piepschuimen of plastieken doos mee naar huis te nemen. We laten deze prima lunch- of dinerkeuze voor komende dagen liever door de ober van dienst wegmikken of in uitzonderlijke gevallen recyclen dan dat we ons over de grenzen van fatsoen bewegen en vragen of we het restant kunnen meenemen. Uit eigen ervaring weet ik dat het vragen van een doos voelt als het verzoek, of beter een smeekbede om dingen gedaan te krijgen die het daglicht niet kunnen verdragen. Toegegeven dat de porties in Nederland doorgaans kleiner zijn dan hier maar het komt toch regelmatig voor dat er na goed chinees, Italiaans of Grieks tafelen één en ander overblijft. Waar back home gewikt en gewogen wordt of en zo ja door wie er om de dozen gevraagd zal worden staan ze hier al te zwaaien met een doos voor je mes en vork op de tafel geland zijn. Ik ben zo iemand die overbodig voedsel als sla, een schijf komkommer en tomaat behandel zoals ze bedoelt zijn; als decoratie en laat dit dan in Holland met grote regelmaat links ( of rechts ) liggen. Om de obers hier de run met de doos te besparen maak ik nu deze garnering netjes soldaat of mik ze, bij gebleken volheid, met een sierlijke boog op het bord van mijn eega of een van de talrijk aanwezige plantenbakken. Het credo is alles opeten of het meenemen.......geen verkeerde keuzes als je het mij vraagt.

Machteloos....

....voel ik me als ik lees hoe mis het lijkt te gaan in mijn vaderland. Het wordt weer pijnlijk duidelijk dat een fanatieke minderheid een hele stad in zijn greep kan houden. Als ik de berichtgeving lees over de aanstaande "Hel in Amsterdam" lopen de rillingen me over de rug. De notabelen zullen ongetwijfeld oproepen tot kalmte maar met de gebeurtenissen van de afgelopen jaren in het achterhoofd is het moeilijk kalm blijven. Was het voorheen ondenkbaar dat er mensen zouden zijn die doelbewust onschuldigen zouden opofferen voor een, in hun ogen, nobele zaak.....tegenwoordig weten we wel beter.

Ik heb in mijn leven met een groot aantal moslims gesproken en geen van hen gaf mij de indruk dat de profeet in zijn boek daadwerkelijk aanzet tot het vermoorden van onschuldige mensen of het daarmee dreigen. Ik ben zeker geen expert waar het religie betreft maar ik kan me niet voorstellen dat de grote man in de lucht, naar welke naam hij ook luistert, zijn volgelingen aanzet tot het elimineren van hen die het geloof niet aanhangen. Nogmaals; ik ben niet religieus en denk niet dat als ik zou bidden deze gebeden verhoord zouden worden. Maar als Allah, God of wie dan ook dit toevallig lezen zou ik ze willen smeken om de handen ineen slaan om hun volgelingen waar ook ter wereld te overtuigen van het feit dat ze eens moeten kappen met het afslachten van christenen, moslims, joden en andere (on) gelovigen. De wereld is verdomme groot genoeg om allemaal ons eigen ding te doen! Ik heb gesproken en het lucht enigszins op...het komt allemaal wel goed (hoop ik vurig) Tot die tijd zijn mijn gedachten bij allen die onder deze terreur gebukt gaan...of het nou joden, christenen, moslims of ander (on)gelovigen zijn! Houd moed!

Cup A Joe.....

.....over deze joint kan ik niet uitgepraat raken. Bijna een liter koffie voor $ 2.25 en gratis internet, wat wil je nog meer. Deze inspirerende omgeving wordt dan ook met veel enthousiasme aangedaan door ondergetekende. Het rustig beschrijven van mijn Weblog is mijn voornaamste doel maar ik ga een goed gesprek natuurlijk nooit uit de weg. Zo nam ik gsiteren plaats naast Paul Campbell. Paul is een gepensioneerde kerel van 72 met een impossante staat van dienst in de Amerikaanse samenleving. Als heuse Green Baret had hij vier jaar Vietnam in zijn zak en tot aan zijn pensionering was hij werkzaam geweest bij justitie in het district "east North Carolina" Deze jongeling bleek een zeer gevat baasje. Toen ik hem meldde dat ik net uit Nederland was gekomen en op zoek was naar werk adviseerde hij me cynisch om het toch vooral eens in Alabama te proberen. Voor diegenen die het niet weten; Alabama is de staat van waaruit Natalee Holloway afkomstig is. De toon was gezet. Wat volgde was een uur of anderhalf vol met discussies over van alles en nog wat. Het toonde me dat waar ook ter wereld je ook komt de mens een mening heeft en daar in de meeste gevallen graag voor uitkomt. Of zoals Paul scherp opmerkte "Opinions are like assholes, everybody's got one" Als Paul model staat voor de gemiddelde Amerikaan komt het met mij wel goed hier. Mijn grootste angst was namelijk dat men hier niet gediend zou zijn van een goed gesprek met een totaal vreemde....niets blijkt vooralsnog minder waar!

SSA....

..donderdagochtend vervoegde ik mij ten kantore van de Social Security Administration om te informeren hoe het mogelijk was dat mijn SSC nog niet in de post was gevallen. Nog maar net bekomen van het verjaarsfeest van Jill de dag ervoor, taart en ijs is een traditie waar ik al gauw aan gewend ben, stond ik ruim 40 minuten voor openingstijd voor de deur van het in noord Raleigh gelegen kantoor. Mijn eerste bezoek was namelijk verstierd door een evenlange wachttijd binnen en ik wilde de eerste in line zijn. Toch gek dat iemand 40 minuten in de brandende zon ( 30 graden om 8.30 ?!!? ) gaat staan wachten om te voorkomen dat dezelfde tijd in een ruimte met heerlijke airconditioning moet worden doorgebracht. Het gaat om het idee zal ik maar zeggen. De verzending van mijn card had vertraging opgelopen omdat de dame die mij twee weken geleden had geholpen een spelfout in mijn woonplaats had gemaakt. Maar goed, het nummer is er nu en de kaart laat nog een paar dagen op zich wachten. Eindelijk besta ik in de States en kan eindelijk belasting betalen....yahooooo

Tuinslang...

..op zich geen bijzonder woord. De tuinslang brengt verkoeling in de zomer voor tuin en kinderen. Ook kan de tuinslang gebruikt worden voor het wassen van de auto of het terras. De meeste tuinslangen zijn geel of groen en een meter of 10, 15 of 25 meter lang. Niets bijzonders dus. Afgelopen dinsdag stond ik echter oog in oog met een meterlang zwart exemplaar dat zich, een constante aaneenschakeling van de letter S vormend, over onze oprit voortbewoog. Gardensnakes, of kort Gardeners zijn niet giftig en doen geen mens kwaad maar als je niet gewend bent om serpenten, zonder glazen omhulsel van dichtbij te zien is het wel even slikken. Ik stond dus als aan de grond genageld en koudzweet brak me uit toen dit zwarte monster om de hoek kwam zetten. Ik probeerde mezelf voor te houden dat het "beestje" wellicht banger voor mij zou zijn dan ik voor hem/haar maar de angst in deze reuzeworm moest dan wel gigantisch zijn want ik had het niet meer. Onbekend maakt in deze zeker onbemind omdat ik geen idee had met wat voor exemplaar ik hier te maken had. Op het moment van de encounter was ik nog niet op de hoogte van het feit dat deze slang niet giftig was. Een wijze les was geleerd.....ik leef op het platteland van de VS met alle voor- en nadelen van dien.

Vergeten te melden...

....in alle opwinding over de parkeerautomaten aan de kust ben ik helemaal vergeten te vermelden dat mijn liefste op een soort van afroeplijst is geplaatst om indien noodzakelijk de makers van 1 tree Hill van dienst te zijn met spreekwoordelijke hand- en spandiensten. We just wait for them to call!

Dinsdag...

...de dag na maandag. Net als in Nederland een kleurloze dag. Geen reden om te schelden dat het weekend voorbij is en geen reden om te vieren dat de week al weer doormidden is. Niets, helemaal niets. Gisteren daarentegen was nog een memorabele dag omdat ik na meer dan 14 jaar ook eens natte voeten heb mogen halen aan de andere kant van de Atlantische oceaan. De laatste keer dat ik het atlantisch zilte nat heb mogen ervaren was tijdens een voortijdig afgebroken vakantie naar Royan aan de westkust van het door prachten, ecther door chauvinistische idioten bewoonde Frankrijk. De kusten van North Carolina lijken veel op die van Frankrijk. De legale diefstal, ook wel parkeerbelasting genoemd, mag dan in mijn directe woonomgeving beperkt zijn maar naarmate het zand nadert slaat deze vorm van criminaliteit in alle hevigheid toe. De hoogte van deze boetedoening is echter minder duizelingwekkend dan we in Nederland en omstreken gewend zijn. Een bedrag van $ 5,- voor een hele dag is meer regel dan uitzondering. Een prijs uit de spreekwoordelijke oudheid van het betaald parkeren. Niet alleen de prijs maakt dat je je in de middeleeuwen waant. Ook de manier van innen van deze parkeerfooi is niet helemaal meer van deze tijd. De "parkeerautomaat" is niet meer dan een oudhollandse letterbak met een deur erover. Betalen geschiedt simpelweg door munten of papieren dode presidenten in een miniatuurbrievenbus te proppen. Vooral niet vergeten om je zuurverdiende geld met een sleutel of het bijgeleverde stuk metaal diep in de gulzige gleuf van deze spaarpot te duwen zodat niemand anders het er voor je uithaalt.....zouden we dan toch allemaal en overal hetzelfde zijn!?!?!?

Het weekend is voorbij...

...lang leve het weekend!! Voor een werkloze als ik bestaat er geen verschil tussen weekend en een werkweek omdat het laatste simpelweg niet van toepassing is. Het is dan ook moeilijk om je voor te stellen hoe het is voor de werkende klasse om 's ochtends vroeg weer op te moeten staan en zich vol overgave in de maatschappij te storten om vervolgens na een dag buffelen weer moe maar voldaan thuis te komen. De enthousiaste verhalen van deze mensen aanhorend walg ik van termen als "collega's, lunchpauze en koffiehoek" Ik kan ze niet uitstaan, het niet deel uitmaken van de werkende klasse begint zijn tol te eisen. IK WIL WERKEN.....en hoewel ik weet dat dat op een aantal van mijn voormalig collega's (weer zo'n klote woord) ongeloofwaardig overkomt meen ik het uit de grond van mijn hart. Ik moet en zal een baan. Maar ik moet en zal wachten tot lokale witte-boorden-criminelen me van een nummer voorzien. Ik kan niet wachten tot ik mijn identiteit, mijn wezen mag inruilen voor een nummer. Wie had dat ooit gedacht?

Wash my car….

Vrijdagochtend werd ik wakker met de oorstrelende klanken van Nederlandstalige muziek welke door mijn neef vakkundig werd afgewisseld met keiharde house en de AJAX-Marsch. Deze laatste plaat werd door DJ-Krijn aan mij opgedragen hetgeen me in het geheel niet koud liet mag ik u wel meedelen. Echter; veel tijd om Holland te missen was er niet daar ik nog immer uitermate opgewonden was door mijn verlengde mannelijkheid met vierwielaandrijving. Donderdag had ik besloten om het karretje eens flink te poetsen en in de was te zetten. Ik zou hem stofzuigen en ook de ramen aan de binnenkant zouden niet worden vergeten. Hmmmm ik lees voorgaande zin terug en realiseer me dat één woordje ben vergeten: “laten”. Laten poetsen en in de was zetten kost hier maar zo’n $ 25,- dollar en daar kan je in deze brandende hitte jezelf niet voor in het zweet gaan staan werken. Als een volleerd Amerikaan stuurde ik mijn Ford dus resoluut naar American Bells om hem aldaar door laagbetaalde, vermoedelijk niet legale werkkrachten eens goed onder handen te laten nemen. Een en ander met een geweldig glimmend en glanzend resultaat. Perfect, wat een land!!

TLV…..

…..staat voor Tijdelijke Literaire Vermoeidheid. Het geeft mijn gemoedstoestand van de laatste twee dagen weer. Ondanks het feit dat er hier in The Bible Belt altijd wel wat gebeurd kon ik me er niet toe zetten om een en ander op elektronisch papier te zetten. Maar de vele reacties op mijn belevenissen hier maken dat ik me obligaat voel toch zo nu en dan achter mijn toetsenbord te kruipen en te verhalen over de dingen die me hier bezig houden. Sinds ik u laatst berichtte heb ik al weer een aantal “first times” mogen ervaren. Zo heb ik donderdagavond voor het eerst in mijn leven mijn eigen auto door een Drive Thru van Wendy’s mogen sturen. Daar heb ik ook weer mogen ervaren dat de gemiddelde Amerikaan wel een beetje moet wennen aan mijn expressieve manier van uiten. De Highschool-student bij het eerste luik deinsde opzichtig terug toen ik hem om zijn nek wou vliegen vanwege mijn, door deze First Time veroorzaakte, opwinding. Hangend uit het raam van mijn nieuw verworven vehikel zat ik dus bijna klem tussen de schuiframen van dit establishment. Het kostte me wat moeite om het management van mijn goede en onschuldige bedoelingen te overtuigen maar de lokale Hermandad werd niet ingeschakeld.

TTW2828…..

…..is het tijdelijke kenteken van mijn auto. Tijdelijk inderdaad want het maken en versturen van mijn gepersonaliseerde kentekenplaat kost zo’n 3 weken. Na een iets meer dan een week gezocht te hebben ben ik dan vandaag de trotse eigenaar geworden van mijn eerste autootje ooit. Hoewel; autootje is niet helemaal de juiste term voor deze zeegroene Ford Explorer XLT 4WD. Zonder u allen met vermoeiende technische termen om de oren te slaan kan ik meedelen dat dit een best forse SUV is. SUV is de afkorting voor Sports Utility Vehicle maar het had zo maar voor Schofterig Uitdekluitengewassen Vrachtschip kunnen staan. Het soort auto dat tegenwoordig in Nederlandse steden uit de het centrum geweerd wordt is het net niet maar vergeleken bij de Mazda Protege van Jill is het wel even slikken. Nou nog een mooie cowboyhoed en een paar fijne laarzen en mijn transformatie tot heuse Redneck is vervolmaakt. Ik probeer Jill te overtuigen van de noodzaak om maandag met mijn auto naar Wilmington te rijden zodat ik daar direct het strand op kan om de vierwielaandrijving van mijn nieuwe speeltje te testen maar dat tripje zou echter zomaar een financieel Waterloo kunnen zijn. Dit soort auto’s komt op snelweg niet boven de 16 miles per gallon hetgeen niet veel meer dan 1 op 8 is in kilometers is. Beetje duur maar wel heeeeeeel lekker zal ik dan maar zeggen.
Ik schrijf dit stukje overigens weer in mijn favoriete koffietent Cup A Joes waar ik inmiddels al een paar mensen heb leren kennen en het dus al redelijk op de Ruif begint te lijken. Voor diegenen die de Ruif niet kennen……daar kwam ik in het verleden nog wel eens voor een versnapering. Een gezellig, donker en oer Hollands café in het centrum van mijn geboorte- en tot voor kort woonplaats schilderachtig Delft of Dellûf voor intimi. De donkerbruine gezelligheid, die wij Hollanders zo gewoon vinden, is hier echter alleen in de, talrijke, Ierse pubs te vinden. Het soort kroegen waar je door echte Ieren (met verdacht Rebel-accent) wordt voorzien van bier dat de vergelijking met dagenoude koffie moeiteloos doorstaat. Waar licht aangeschoten gasten van tijd tot tijd de horlepiep pogen te dansen, overigens niet zelden met zwaar persoonlijk letsel tot gevolg en de muziek veel te veel lijkt op de apotheose van het Eurovisie Songfestival. What’s another year?! Mis ik Holland, Nederland en de kroeg. Nee, maar ik ben hier nog maar net. Wat niet is kan nog komen……..

“1 boom Heuvel…"

..is op zich een weinig tot de verbeelding sprekende zinsnede. Het laat zich echter naar het engels vertalen tot “One tree hill”, een niet impopulaire serie op de Amerikaanse televisie. Men kan zich dan ook de opwinding in huize Pettis-Honig-vanderStap voorstellen toen één van de producers van dit feuilleton zich gisteren telefonisch meldde met het verzoek een afspraak te mogen maken met Jill. De makers van One Tree Hill zijn op zoek naar een Assistant Producer en via via waren zij in het bezig gekomen van het CV van mijn lieftallige eega, die bij het horen van de stem van David Brightbill bijkans een gat in de, net als in Holland ietwat vervuilde, lucht van North Carolina sprong. Voor iemand die iets wil betekenen in de mediawereld alhier is een dergelijke job in je staat van dienst een buitenkans die je niet kan laten gaan. Derhalve zullen wij maandag naar het aan de Atlantische oceaankust gelegen Willimgton afreizen om aldaar een gesprek te hebben met personen die we normaal alleen op de aftiteling van deze serie ontwaren. U wordt vanzelfsprekend op de hoogte gehouden.!

“We are selling….”

…was het niet uitgesproken antwoord bij New Horizons gisterochtend. Een stapel vol brochures en formulieren werd langzaam maar zeer zeker mijn kant uitgeschoven. Toegegeven; deze dame, luisterend naar de tot de verbeelding sprekende naam Deirdre, had een opleidingsplan voor me had bedacht waar ik op voorhand zelf ook op uitgekomen was, maar de daar aan verbonden kosten ( $ 12,000.- ) waren me net iets te gortig. “We do student loans, You know?!” was haar te verwachten reactie toen ik haar keurig doch zeer gedecideerd meedeelde dat ik het een prima plan vond maar dat het iets was wat ik me op dit moment nog niet zou kunnen veroorloven. Het zou me in de avonduren dermate veel tijd gaan kosten dat er nooit en te nimmer tijd zou zijn om te werken of andere dingen te doen. Mijn educatie op het gebied van de IT wordt dus voorlopig even op een zijspoor gezet. Het plan is nu om te werken en dezelfde papieren te behalen, zij het in een wat minder straf tempo dan miss Harrison voor ogen had.

ps. lieve lezers, ik heb geen idee hoeveel mensen dit lezen. Ik zou het daarom zeer op prijs stellen als je een klein commentaar achterlaat door op "Comments" te klikken. Mijn dank grenst aan spreekwoordelijke hondsdolheid.

“Are u selling or hiring…”

Dat zal ongetwijfeld mijn eerste vraag worden bij New Horizons alwaar ik om 11 uur een afspraak heb. Als in Friends zit ik hier in een “coffee place” genaamd Cup A Joe. In tegenstelling tot wat de immens populaire, edoch gecancelde, serie ons wil doen geloven is de sfeer hier niet overal warm en gezellig. Sterker nog het ziet er hier uit als een aftandse voetbalkantine welke net onder handen is genomen door een horde uitzinnige hooligans van het verliezende team. Maar goed de koffie is niet te duur en het gebruik van het wireless netwerk is gratis. Wachtend op een afspraak bij een IT-opleidingsinstituut geeft dit etablissement me een uitgelezen mogelijkheid om onder het spreekwoordelijke genot van een kop koffie te zoeken naar banen en/of auto’s.

De queeste naar een passend vervoermiddel is in dit land een verhaal apart. Repte ik eerder over het grote aantal “koopjes”, ook het aantal niet zo goedkope auto’s welke toch in verre van goede staat zijn is omvangrijk. Zo probeerde Ramoedha mij gisteren haar in “Excellent condition” zijnde Mazda 625 in mijn maag te splitsen voor het niet misselijke bedrag van ruim $ 2000.- Volgens Kelly’s Blue Book mag dergelijk karretje in superstaat niet meer dan $ 1500.- kosten maar dat terzijde. Het fysiek aanschouwen van haar oogappeltje leerde me weer een wijze les over het begrip “relatief” De banden waren volgens deze oosterse prinses nieuw. Nou wil ik best geloven dat ze deze ooit een keer nieuw heeft gekocht, maar ik kon me niet aan de indruk ontrekken dat dat jaren geleden heeft plaatsgevonden. Het was dat of de Amerikaanse bandenindustrie heeft recent een nieuw soort slick geïntroduceerd. Maar goed er zal vast wel een of andere ziel zijn die Ramoedha van haar auto af helpt. The search goes on!

Hank…..

….or is it Henk? Het is altijd leuk en geweldig om duizenden kilometers van huis in Holland andere Hollanders tegen te komen. De, jaren geleden in een reclame van een KPN gebruikte, uitspraak “ooohh ik ben zo blij dat ik even Nederlands kan praten” is me altijd bijgebleven en ik laat dan ook geen mogelijkheid onbenut me van deze woorden te bedienen. Het bij toeval tegen het lijf lopen van een mede-Nederlander in dit immense land is echter als het terugkrijgen van het fameuze kwartje van Kok; ONMOGELIJK, het gebeurt je niet! Dus was de ontmoeting met de man die persoonlijk verantwoordelijk was voor het voortzetten van mijn carrière bij Fortis vooropgezet. In een vlaag van opportunisme heb ik bij het vernemen van zijn reisplannen geroepen “Dan gaan we een bakkie doen” Henk was immers voornemens om samen met zijn vrouw Marina en de twee kinderen van New York naar Miami te rijden. “Je rijdt praktisch bij ons door de tuin” kraamde ik uit “Deze kans kunnen we niet laten lopen” En zo gebeurde het dus dat Jill en ik, na enig heen en weer gebel, samen met de familie Dirven van een ouderwetse Amerikaanse lunch hebben genoten. Het door de tuin rijden was trouwens ietwat overdreven daar rijden van huis naar Cracker Barrel toch gauw een half uur in beslag neemt, but how’s counting?!? Een mix van heuse Hollandsche gezelligheid en Country Style food maakte van deze ontmoeting er één om niet licht te vergeten.

Bereikbaar zijn....

....daar gaat het hier om. Zonder telefoon of auto ben je niets meer dan gevangene van je, al dan niet eigen, huis. De afstanden zijn hier dermate groot dat het vervoer per fiets alleen is weggelegd voor diegenen die de pech hebben niet op het platteland maar midden in de grote stad te wonen. Binnen Raleigh citylimits, zo'n 15 kilometer hier vandaan, schijnt iets te bestaan dat op openbaar vervoer lijkt maar daarbuiten; Niets Nakkes Nada van dat alles. Een auto is dus een must. Na gisteravond de trotse eigenaar van een heuse cameraphone te zijn geworden was het dus vandaag zaak om op zoek te gaan naar een vehikel. Een ieder die mij kent of weet dat ik een man ben weet dus dat het meest geliefde voortuig vierkant moet zijn, het liefst log en dan ook nog luisterend naar de naam Hummer. Vol goede moed en met een budget van zo'n $ 4,000.- dollar ben ik dus, samen met mijn eega, op zoek gegaan naar zo'n leuk karretje. Helaas, die krengen beginnen bij $ 20,000.- en dat overschrijdt het budget enigzins.
Een illusie armer maar een hoop ervaringen rijker heb ik dus mijn verwachtingen enigzins naar beneden moeten bijstellen en ik ben dus nu op zoek naar iets van onder de $ 4000.- dat het liefst niet binnen een jaar uit elkaar valt. Dat eerste is niet zo'n probleem; ook hier hebben ze "koopjes" op elke hoek van de straat, een leuk karretje van nog $ 1000.- is echt geen uitzondering. Echter na het checken van het VIN-nummer ( een soort autopaspoort) kom je vaak snel tot de conclusie dat goedkoop vaak duurkoop kan zijn. Ik ben voornemens hier te voor lange tijd te blijven en dan het liefst levend dus zoeken we vrolijk verder.
Ik houdt u, al dan niet gewenst, op de hoogte.
Met rood-wit-blauwe groeten
Entwen.

Lief weblog....

...het is al weer een dag of twee geleden dat ik je voor het laatst hartstochtelijk gevuld heb maar er valt op dit moment niet al te veel nieuws te melden. De voorbije dagen zijn doorgebracht met het zoeken naar werk en auto's. Het vervelende van deze zoekpartijen is dat ik voor het meerendeel dien te beschikken over een een SSN welke vooralsnog "pending" is. Ik neem het er dus maar van om een beetje te luieren en aan de computer te hangen. Gelukkig is er nagenoeg ieder moment van de dag wel iemand online om me te begroeten en me op de hoogte te houden van de situatie in Nederland.
Het grote nieuws van de afgelopen dagen was natuurlijk de tragedie in Londen. Het heeft een aantal idioten weer mogen behagen om de hun zo dierbare godsdienstleer op een manier te imtepreteren zodat het opofferen van een groot aantal onschuldige levens te rechtvaaardigen zou zijn. Houdt het dan nooit op? Zullen er altijd zwakzinnigen blijven die hetzij gehuld in een wit pak (al dan niet met rood kruis) hetzij in een japon vinden dat wat zij denken werelds gemeengoed dient te zijn? Om triest van te worden en vooral te blijven. Hier in het conservatieve zuiden van de VS wordt dan ook enorm meegeleefd met alle slachtoffers in Londen. Londen is echter niet het enige waar de Amerikanen in het zuiden zich druk over maken; de komst van Dennis zorgt links en rechts ook voor wat kopzorgen. Deze orkaan (cat 4) wordt voor het einde van het weekend in Florida verwacht en zal daar naar men aanneemt weer de nodige schade berokkenen. De bewoners van "The Sunshine State" zijn nog maar nauwelijks bekomen van de stormen die in september 2004 over het schiereiland raasde. Menige woning staat nog in de steigers om herbouwd te worden. En het enige wat de mensen aldaar nu kunnen hopen is dat de steigers niet weggeblazen worden. Hier in North Carolina zullen we ook wel wat hinder ondervinden van Dennis maar dat staat in geen enkele verhouding tot de verwoestende krachten die deze storm op Florida, Louisiane en Georgia zal loslaten. We hopen er maar het beste van!

Toch maar niet....

...ingegaan op de uitnodiging van Candace Keith voor een tweede gesprek. De vooruitzichten waren goed...te goed...sterker nog te goed om waar te zijn. Binnen een maand of vier zou ik uitgroeien van verkoper via docent verkoper naar Manager. Pff wat een verleiding. Dus toch maar niet. Lijkt een beetje te veel op een pyramidespel.
De dagen worden voor het overige doorgebracht met het inrichten van mijn nieuwe leven en het zoeken naar werk en een auto. Zoals wellicht bekend ben je zonder de Heilige Koe in dit land reddeloos verloren daar bijvoorbeeld de dichtsbijzijnde supermartk zomaar 5 kilometer weg is. Het zoeken naar een geschikte auto zal worden vergemakkelijkt door de man van een collega van Jill. Hij werkt bij een autobedrijf en heeft aangeboden met me mee te gaan op het moment dat ik ergens een auto/pick-up ga bekijken. Ik ben benieuwd!

My first....

..ever job interview in de States was een daverend succes. Gehuld in een zwart kostuum en dito schoenen wandelde ik om 1.30 pm zwaar bezweet het kantoor van CK Associates in om aldaar een gesprek te hebben met de manager en founder Candace Keith. Deze firma werkt naar eigen zeggen voor een aantal grote bedrijven en onderhoudt voor deze bedrijven het contact met de klanten door ze op locatie te bezoeken. De indruk die ik heb achtergelaten en mijn CV heeft vermoedelijk zo'n impact gehad dat ik uitgenodigd ben om morgen een dag met de buitendienst mee te gaan om te kijken of er een wederzijdse connectie is. Ik ben er nog niet over uit of ik van deze invitatie gebruik zal maken. Wordt dus vervolgd!

In the land.....

..of Milk and honey!!
Vandaag was het dan eindelijk zo ver. Mijn eerste stappen in de, net als in Nederland, bureaucratische wereld die ambtenarij heet. In tegenstelling van wat mij in Nederland door het consulaat was toegezegd moest ik namelijk zelf mijn SSN aanvragen. Dit amerikaans equivalent van het oerhollandse Sofinummer is namelijk onontbeerlijk bij het verrichten van arbeid, het halen van het rijbewijs en, niet te vergeten, het betalen van belasting.
Mezelf posterend tussen het schuim der aarde enerzijds en het trotse verleden van de Amerikaanse samenleving anderzijds viel me op dat ik nagenoeg de enige was die het lef had om tegen zowel de blanke én de zwarte bevolkingsdelegaties aan te ouwehoeren. Deze bonte verzameling mensen was samengekomen om de SSS te overtuigen van de noodzaak tot persoonlijke noodhulp. Enigzins verbazend omdat in Nederland de algemene impressie is dat er, eenmaal uitgewerkt, geen rooie cent te halen is in het land van ome Sjors. Niets blijkt echter minder waar. Het wachten in de lange rij gaf me de gelegenheid datgene te doen waar ik redelijk goed in ben...slap ouwehoeren met de inheemsen. Na enig wachten werd ik als allochtoon keurig te woord gestaan door een dame voor wie de ambtenarij gesneden koek bleek te zijn. Kort, kordaat en zakelijk vulde ze met snelle muisklikken een formulier in en meldde mij daarna dat mijn Social Security Card na ongeveer 2 weken in de bus zou vallen.....weer een stap in juiste richting gezet!

Eindelijk zo ver.....

Dit is de eerste entry in mijn Weblog geschreven in de VS. Na een emotioneel afscheid van oude en nieuwe vrienden op donderdag en vrijdag heb ik zaterdagavond afscheid genomen van mijn ouders en een paar ooms en tantes. Vooral het afscheid van mijn vader en moeder is me heel zwaar gevallen. Het valt niet mee ze achter te laten in de wetenschap dat ze zich, zeker in het begin, veel zorgen zullen maken over hoe het mij zal vergaan in het verre Amerika. Alle afscheid is moeilijk maar deze was extra zwaar. Ook het afscheid van mijn zus, die me naar het vliegveld heeft gebracht, was er een die me niet in de spreekwoordelijke koude kleren ging zitten. Maar goed, het is allemaal voor het goede doel. Samenzijn met diegene waarvan ik het meeste hou van allemaal....Jill!

De vluchten waren redelijk ok. Als je er van uit gaat dat het allemaal een drama wordt valt het meestal wel mee. Het wachten op London Gatwick ( 6 uur ) viel wel wat tegen maar ja je kan niet alles hebben. Het vliegen van London naar Raleigh-Durham viel ook wel mee daar ik er redelijk aan gewend ben om lang in een vliegtuig te zitten. Met wat lezen en film kijken vermaak ik me meestal wel. De rompslomp bij de Immigratiedienst viel op zich ook wel mee maar ik moest helaas wel wachten tot alle mensen uit de Boeing 777 de douane gepasseerd waren voor mijn Visum werd bekrachtigd.

Bijna 21 uur nadat ik die dag was opgestaan kon ik eindelijk mijn lieve meid in mijn armen sluiten en was alle sores van de dag verdwenen als sneeuwe voor de zon. Ik ben in AMERIKA!!! I'm gonna Make it!

Een brok in mijn keel....

dat is wat ik de laatste dagen regelmatig heb mogen ervaren. Was daar maandag het afscheid van twéé goede vrienden. Dinsdag was er een verrassingsbijeenkomst voor me geregeld op de Beestenmarkt in Delft. Nagenoeg al mijn vrienden, die ik nog niet had gezien of zou gaan zien voor mijn vertrek, hadden zich na het voetballen verzameld op dit o zo gezellige plein in de Delftse binnenstad. Het kostte enige moeite om ons met een dergelijk grote groep te settelen op het terras van de Pieper maar na veel vijven en zessen zijn we daar dan toch in geslaagd. Wat volgde was een gezellig onderonsje met een hapje en een drankje. Onvermijdelijk was daarna het afscheid nemen aan de beurt. Het valt niet mee om gedag te zeggen tegen mensen die je zo lang kent en nagenoeg wekelijks ziet. Het is dan ook onwerkelijk om je voor te stellen dat het wel eens een jaar zou kunnen duren eer je elkander weer ziet... Het is niet anders!