een oud Hollandsch gezegde dat zeker opgaat voor de radiostilte vanuit Californië. In de recente weken was het zo ongelofelijk druk dat ik er gewoonweg niet aan toekwam om even te gaan zitten voor een update van mijn digitale dagboek. Soms denk ik dat ik het schrijven mijn blog louter doe om mijn gedachten op papier te zetten met enig doel het zelf nalezen van mijn levenservaringen als ik later oud en grijs ben. Het is echter gebleken dat er nog immer mensen zijn die belang stellen in mijn wee en vooral wel. Het in mijn ogen zo gewone leven hier blijkt derhalve nog steeds boeiend genoeg voor familie, vrienden en bekenden.
Enig werkelijk wapenfeit van de afgelopen weken is de geboorte van de “ongeorganiseerde borrel” in San Francisco, elke tweede vrijdag van de maand. Een hersenspinsel van ondergetekende en 2 vrienden heeft er toe geleidt dat we twee weken geleden met een groep Hollanders bij elkaar kwamen om onder het genot van een pils en een blok kaas heerlijk hebben zitten bomen over de sport en politiek in Nederland. Er zijn meerder borrels in de omgeving maar de geografische ligging van de etablissementen inspireert zelden tot ongebreideld kantelen openbaar vervoer schaars is en het rijden onder invloed ook hier verboden is. Daar een beetje ouwehoeren gewoonweg makkelijker gaat met wat spraakwater achter de kiezen hebben we een fijne Ierse pub uitgekozen die voor het merendeel van de bezoekers redelijk te bereiken is en zijn van plan om hier elke tweede vrijdag van de maand onze spreekwoordelijke zakken te vullen. Soms is het nu eenmaal lekker om je moerstaal te lullen, ik bedoel maar.
Verder is het al politiek en honkbal dat de gemoederen bezig houdt hier. De SF Giants staan in de World Series en dat is a BIG DEAL. Heel de stad is Oranje-Zwart gekleurd en “we” zijn er van overtuigd dat “we” gaan winnen. Met mijn voorliefde voor voetbal en het daarmeegepaarde fanatisme als het om mijn cluppie gaat in mijn achterhoofd probeer ik niet te vele te worden meegezogen in het enthousiasme. Het laatste wat ik nodig heb is een nieuwe reden om NOG meer tv te kijken. Het is echter met zoveel vrienden en bekenden die “authentic fan” zijn moeilijk om echt afstand te houden. Ik doe dus voorlopig maar mee met de gekte en probeer alle wedstrijden, op TV, te volgen. Gooooooooooooooooooooooo Giants! of Vamosssssssssss Gigantes!
En dan is er de politiek....ooohhh de politiek. Wat een bende is dat. Ik kan na al die jaren nog steeds niet wennen aan de boodschappen vol moddergooiende politici die zelden d'r eigen boodschap verkondigen. Liever, veel liever trachten zij de poten on de politieke stoel van de tegenstander vandaan te zagen. Oude, zeg maar dode, koeien worden dagelijks uit de (modder)sloot getrokken om te accentueren waarom je vooral niet op meneer Brown of mevrouw Witman moet stemmen. Ik herinner me de zegen van de afstandsbediening die me in het verleden toestond om de “uitzending voor politiek partijen” te doen verdwijnen zonder mijn luie reet van de bank te lichten. Heden ten dage verlang ik terug naar de zouteloze Jan Marrijnissen en of JP. Nederlandse politiek is zo waardeloos nog niet. Of ben ik echt al lang weg uit Holland?
Gegroet
