Het weekend is voorbij...

...lang leve het weekend!! Voor een werkloze als ik bestaat er geen verschil tussen weekend en een werkweek omdat het laatste simpelweg niet van toepassing is. Het is dan ook moeilijk om je voor te stellen hoe het is voor de werkende klasse om 's ochtends vroeg weer op te moeten staan en zich vol overgave in de maatschappij te storten om vervolgens na een dag buffelen weer moe maar voldaan thuis te komen. De enthousiaste verhalen van deze mensen aanhorend walg ik van termen als "collega's, lunchpauze en koffiehoek" Ik kan ze niet uitstaan, het niet deel uitmaken van de werkende klasse begint zijn tol te eisen. IK WIL WERKEN.....en hoewel ik weet dat dat op een aantal van mijn voormalig collega's (weer zo'n klote woord) ongeloofwaardig overkomt meen ik het uit de grond van mijn hart. Ik moet en zal een baan. Maar ik moet en zal wachten tot lokale witte-boorden-criminelen me van een nummer voorzien. Ik kan niet wachten tot ik mijn identiteit, mijn wezen mag inruilen voor een nummer. Wie had dat ooit gedacht?