van 010 naar 030

was vroeger al heel wat. Ik herinner me de tijd dat ik uit het raam van het Fortis kantoor op Blaak 555 naar voorbijrazende stoptreinen zat te kijken en dagdroomde over de eerstvolgende computercursus die me uit de dagelijkse van de havenstad waarvan ik de naam niet kan noemen zou losrukken en me noodzaakte met Neerlands trots naar de dom-stad af te reizen. Met een tweedeklas retour in mijn linker- en een lunch-bon in mijn rechterhand voelde ik me de koning te rijk tijdens mijn “zaken”-reis 45 kilometer verderop.. Hoe tijden kunnen veranderen bleek Maart dit jaar al toen ik met de corporate AMEX en een huurauto van Schiphol naar Delft reed omdat mijn baas het noodzakelijk vond om me voor een week naar “Amsterdam” te sturen voor meetings. Op kosten van de baas terug naar The Old Country; kan het gekker?!?



“Yes, it can” .. Japan! Nimmer had ik langer dan een paar uur voet op Aziatische bodem gezet maar een week dus ik was nog nooit echt in het verre Oosten, van hier overigens het verre Westen, geweest. Een bezoek aan Japan stond op de spreekwoordelijke emmerlijst dus met gepast enthousiasme stapte ik op 14 november in het vliegtuig om de Pacific over te steken en 11 uur later, met 17 uur tijdsverschil in het land van de Rijzende Zon te arriveren. Totaal afgemat baande ik me een weg door de douane richting de shuttle bus die me naar Shinjuku (een van de vele buurten van Tokio) zou brengen. 

Geheel onvoorbereid op de overweldigende indrukken van de schreeuwende neon-reclames en de horden, allemaal op elkaar lijkende, voetgangers op straat waande ik me in de Matrix en verwachtte op elk moment wakker te worden uit een surrealistische droom en dat alle teksten op borden en andere middelen van straatcommunicatie in leesbare tekst zou veranderen. Als echte Hollander paste ik het oude, vertrouwde “wat de boer niet kent”-principe toe en besloot dat mijn eerste culinaire experiment zou moeten wachten. Geheel content schoof ik niet veel later en met het grootste gemak een Big Mac naar binnen. 

Het tijdsverschil met Californië zorgde ervoor dat er zaterdagmiddag “gewoon” gewerkt diende te worden en een gammel bureau naast een loeiende server was dan ook 7 uur lang mijn tijdelijke thuis. Half scheef kijkend en volledig “klaar” met alles wat met netwerk- en firewallbeheer te maken had zette ik rond half acht in de avond koers richting het Hilton hotel om daar, na een korte onderbreking gevuld met koud bier en rauwe tonijn, mijn werk voor te zetten. Goed en wel gezeten aan een oncomfortabel maar strak uitziende werktafel maakte een vreemd gevoel zich van me meester. Even dacht ik dat het consumeren van alcohol na 2 dagen van reizen en werken, ik had een behoorlijke jetlag, debet was aan deze sensatie maar ik realiseerde me dra dat Tokio getroffen was door een “behoorlijke” aardbeving. Het was voor Japanse begrippen een lichte schudding maar ik ben sowieso geen quake-hero en al helemaal niet op de 19e verdieping van een veel te hoge toren dus toen een en ander langer dan 10 seconden duurde was ik in staat mijn vlucht om te boeken en huiswaarts te keren.
Echter toen ik mezelf bewust werd van het feit dat de kans op 2 zulke bevingen in 1 week tijd redelijk nul was besloot ik te genieten van de mooie dingen en het geweldige eten dat Japan in het algemeen en Tokio in het bijzonder te bieden heeft. Wat volgde was een week vol werk, lunch, werk, dinner en sightseeing. Ik heb nog even gespeeld met de gedachte om wat eerder naar huis te gaan maar dat bleek een logistieke nachtmerrie die de moeite echt niet waard was.


Hieronder een greep uit veel te veel foto's .....

 

Al met al een prima trip die ik graag, zoals gepland samen met Jill gemaakt had maar die kon op het laatste moment door het vinden van een baan niet mee … dubbel gevoel much?!

Gegroet!