Er is geen nieuws hier. Helemaal niets. Het wordt maandag, dan weer vrijdag en dan weer maandag. Gewoon werken en leven, geen probleem. Over terroristen in London hoor je niets, Bin laden leeft nog en met ecoli besmette spinazie wordt gewoon uit de schappen gehaald en het bedrijf dat de spinazie op de markt bracht wordt ongetwijfeld aangeklaagd en tot belachelijke schadevergoedingen veroordeeld, Niets nieuws en niets bijzonders. Met andere woorden het gaat goed, het leven gaat zijn gang.
Enige nieuwtje is dat de benzineprijzen omlaag gaan en voorlopig blijft gaan. Geen schokkend nieuws (oorlog en orkanen) doet hier de benzineprijzen dalen.
Met andere woorden; geen nieuws is goed nieuws : )
Sunday, September 24, 2006
Tuesday, September 12, 2006
Verdriet van gezond verstand...
Het zal niemand ontgaan zijn; afgelopen maandag was het exact 5 jaar geleden dat het ondenkbare plaatsvondt. Tot dan toe had niemand voor mogelijk gehouden dat de VS op zo'n grote schaal aangevallen zou worden en dan ook nog op eigen bodem.
Ik heb geen idee hoe het jubileum van 9/11 in Neerlands media is uitgemeten maar hier gingen alle remmen los. Geen van de grote zenders liet het na om uren achtereen tranentrekkende verhalen en documentaires uit te zenden. Laatste gesprekken uit de Twin Towers, berichten van muitende passagiers aan boord van vlucht 93 en keer op keer de beelden van het instorten van het World trade center.
Als niet Amerikaan was ik 5 jaar geleden al onder de indruk en zat op 11 september al jankend voor de tv. Nu was dat niet anders. Ik kende geen van slachtoffers of hun familie. Was nog nooit in New York geweest en al helemaal niet in Shanksville, Pennsylvania. Maar het voelde zo dichtbij; noem het "het verdriet van gezond verstand". Ik kan me niet voorstellen dat normaal denkende mensen van mening zijn dat de Amerikanen dit over zichzelf hebben afgeroepen of zelfs verdiend hebben. Ik keur de buitenlandse politiek van mijn nieuwe volksvertegenwoordiging zeker niet altijd goed maar het is onbegrijpelijk dat de wil van welke religie dan ook mensen er toe kan brengen dergelijke gruwelheden te ondernemen.
"Niet iedere moslim is een terrorist" hoor ik vaak genoeg, maar daarentegen is wel het overgrote meerendeel van de terroristen in de wereld Moslim. Ik heb respect voor elk geloof en respecteer diegenen die oprecht geloven. Het is alleen in tijden als deze heel moeilijk om een open mind te houden. Hier in de VS maken we regelmatig gebruik van vliegen als vervoersmiddel en ik moet bekennen dat ik altijd een soort van opluchting voel als ik tussen mijn aanstaande medepassagiers geen mannen met iets te lange baard en overhemd tot op de grond ontwaar. Het is triest maar een door angst gevoede realiteit.
De wereld om me heen is bang en ik doe gewoon mee.
Ik heb geen idee hoe het jubileum van 9/11 in Neerlands media is uitgemeten maar hier gingen alle remmen los. Geen van de grote zenders liet het na om uren achtereen tranentrekkende verhalen en documentaires uit te zenden. Laatste gesprekken uit de Twin Towers, berichten van muitende passagiers aan boord van vlucht 93 en keer op keer de beelden van het instorten van het World trade center.
Als niet Amerikaan was ik 5 jaar geleden al onder de indruk en zat op 11 september al jankend voor de tv. Nu was dat niet anders. Ik kende geen van slachtoffers of hun familie. Was nog nooit in New York geweest en al helemaal niet in Shanksville, Pennsylvania. Maar het voelde zo dichtbij; noem het "het verdriet van gezond verstand". Ik kan me niet voorstellen dat normaal denkende mensen van mening zijn dat de Amerikanen dit over zichzelf hebben afgeroepen of zelfs verdiend hebben. Ik keur de buitenlandse politiek van mijn nieuwe volksvertegenwoordiging zeker niet altijd goed maar het is onbegrijpelijk dat de wil van welke religie dan ook mensen er toe kan brengen dergelijke gruwelheden te ondernemen.
"Niet iedere moslim is een terrorist" hoor ik vaak genoeg, maar daarentegen is wel het overgrote meerendeel van de terroristen in de wereld Moslim. Ik heb respect voor elk geloof en respecteer diegenen die oprecht geloven. Het is alleen in tijden als deze heel moeilijk om een open mind te houden. Hier in de VS maken we regelmatig gebruik van vliegen als vervoersmiddel en ik moet bekennen dat ik altijd een soort van opluchting voel als ik tussen mijn aanstaande medepassagiers geen mannen met iets te lange baard en overhemd tot op de grond ontwaar. Het is triest maar een door angst gevoede realiteit.
De wereld om me heen is bang en ik doe gewoon mee.
Friday, September 08, 2006
Een weekendje up north,
vlak voor het nieuwe weekend zijn intrede maakt wil ik u graag nog even deelgenoot maken van hetgeen ons vorig weekend is overkomen.
Jills neef Elliot, vernoemd naar het vriendje van E.T., was voornemens in het huwelijk te treden met zijn verloofde Melissa. Mel & El, een gezellig stel. De huwelijksvoltrekking zou plaatsvinden in het, zeer dicht bij New York gelegen, Denvill Ney Jersey dus het leek ons een aardig idee om naast het bijwonen van de bruiloft ook een bezoek aan the Big Apple te brengen. We zagen het al helemaal zitten; donderdagavond weg, slapen in Washinghton, 's ochtends op de koffie bij ome George, zaterdag naar New York city en zondag de bruiloft en aangesloten receptie. Daar het maandag Labourday was, zouden we dan vroeg opstaan en lekker naar huis rijden. Wat een weekend.
Hoe anders liep het toen Jill plots ziek werd, haar stem verloor en er een (lichte) longontsteking overheen kreeg. Het weekend zag er als volgt uit; Donderdag inderdaad naar DC gereden, nog wel even door de stad gelopen, geen koffie bij de president, geen NYC en geen bruiloft gezien. We zijn nog wel even naar een soort van familie reunie geweest op zaterdag maar nog voor de bruid en bruidegom op zondag het altaar bestegen draaide ik mijn auto al de snelweg op om zo hard mogelijk naar huis te rijden. Teruggekomen in de Tarheel state stelde de dokter eerdergenoemde "walking pneunmia" vast en rest Jill niets anders dan hevig gedrogeerd uit te zieken.
We moeten deze trip nog maar eens maken, huwelijk of geen huwelijk.
Have a nice weekend.
Jills neef Elliot, vernoemd naar het vriendje van E.T., was voornemens in het huwelijk te treden met zijn verloofde Melissa. Mel & El, een gezellig stel. De huwelijksvoltrekking zou plaatsvinden in het, zeer dicht bij New York gelegen, Denvill Ney Jersey dus het leek ons een aardig idee om naast het bijwonen van de bruiloft ook een bezoek aan the Big Apple te brengen. We zagen het al helemaal zitten; donderdagavond weg, slapen in Washinghton, 's ochtends op de koffie bij ome George, zaterdag naar New York city en zondag de bruiloft en aangesloten receptie. Daar het maandag Labourday was, zouden we dan vroeg opstaan en lekker naar huis rijden. Wat een weekend.
Hoe anders liep het toen Jill plots ziek werd, haar stem verloor en er een (lichte) longontsteking overheen kreeg. Het weekend zag er als volgt uit; Donderdag inderdaad naar DC gereden, nog wel even door de stad gelopen, geen koffie bij de president, geen NYC en geen bruiloft gezien. We zijn nog wel even naar een soort van familie reunie geweest op zaterdag maar nog voor de bruid en bruidegom op zondag het altaar bestegen draaide ik mijn auto al de snelweg op om zo hard mogelijk naar huis te rijden. Teruggekomen in de Tarheel state stelde de dokter eerdergenoemde "walking pneunmia" vast en rest Jill niets anders dan hevig gedrogeerd uit te zieken.
We moeten deze trip nog maar eens maken, huwelijk of geen huwelijk.
Have a nice weekend.
Subscribe to:
Posts (Atom)