It's a small world!

Tussen Delft en Greenbrae zit een slordige 10.000 kilometer en ik voel dat met grote regelmaat. Geen snel bezoek aan mijn stamkroeg of een tweewekelijkse gang naar de Amsterdam ArenA; Nederland is echt ver weg. Dat voel en merk ik vooral in de donkere dagen voor Kerst. De tijd van het jaar waar een ieder samen met familie en vrienden rond de kerstboom zichzelf overvloedig tegoed doet aan onbevatbare hoeveelheden voedsel en drank. Een tijd van het jaar die door ondergetekende veelal in beschonken toestand in de Ruif werd doorgebracht. De tijd van het jaar waarin je terugblikt op alles wat je in de afgelopen 12 maanden voor je kiezen hebt gehad.

Het is tevens de tijd van het jaar waar ik nerveus mijn ouderwetse brievenbus en email inbox in de gaten hou, verlangend naar een papieren of elektronische bevestiging van mijn bestaan. Leef en besta ik nog in de belevenissen van familie, vrienden en vage kennissen. Krijg ik een groet uit het heden en verleden van een ieder die ik een groet heb gestuurd. denkt men nog aan me. Natuurlijk zijn er een aantal ingebouwde zekerheden maar voor het overige wacht ik altijd maar af of iemand de moeite neemt om me een, al dan niet persoonlijke, Kerst en Nieuwjaarsboodschap te sturen. En ik mag zeggen dat ik een gezegend man ben. Men denkt nog wel eens aan me, includeert me nog wel eens op een maillijst of neemt zelfs de moeite om me een hardcopy kaart te sturen. Waarvoor dank!

Nog steeds geen verklaring van de titel van mijn blog-entry; dat komt nu. "It's a small world" een innemende zin uit het oeverlange lied dat ten gehore wordt gebracht in de gelijknamige Disney actracties over heel de wereld. Dit om aan te geven dat de wereld niet zo onmetelijk is als hij soms aanvoelt. Nee, nee ik ben niet dronken of stoned of in een al-overdenkende bui. Ik refereer aan sommige van de Holiday-greetings ik per email mocht ontvangen. Grappige video's gemaakt op sites als www.elfyourself.com en www.scroogeyourself.com  vonden via Nederland een weg naar The Bay Area. Deze sites zijn de paradepaardjes van het reclame-bureau waar mijn betere helft dagelijks haar kunsten vertoont. Directe collega's van Jill zijn verantwoordelijk voor het bedenken en creeren van deze sites en dat geeft aan hoe klein de wereld in mijn beleving is. Tuurlijk heb ik de naam van deze sites wel eens laten vallen in gesprekken met vrienden maar de video's bereikten me ook via mensen die ik niet vaak spreek en niet eens wisten dat EVB.com verantwoordelijk was voor deze virale campagnes.

It's a small world after all!

Waar ik ook ben....

...ik blijf altijd klagen als een ware Hollander. In de zomer te heet en in de winter te nat. Nou leent het klimaat zich hier wat minder voor dit fenomeen. Over het algemeen zijn de zomers aangenaam en de winters mild. Wat te doen; geen reden tot klagen en toch die drang om te zaniken over het weer. Ik kan me normaal redelijk beheersen en verdrink mijn klaagbehoeften doorgaans in plassen Heineken en Whisky als de drang tot klagen me te veel wordt.

Een week geleden was ik mezelf niet en waagde tussen de spreekwoordelijke neus en lippen door tijdens een gesprek met Marco te memoreren dat het maar 15 graden Celcius was. Een gerechtvaardigde storm van kritiek was mijn deel. "Wat? Jij klaagt over 15 graden terwijl het hier -2 is?!?!" "Nou moet je ophouden" En gelijk heeft hij. Waar haal ik het lef en de gore moed vandaan om te klagen over het weer in dit paradijs. Goed we zitten dan wel niet op het strand met de kerst maar echt heel koud wordt het hier nooit. Geen sneeuw, nagenoeg geen hagel en schaatsen op de sloot hebben ze hier nog nooit van gehoord. Ik dacht altijd dat ik gewend was aan het koude weer dat Nederland doorgaans van Oktober tot en Maart teistert. Maar een warmer klimaat went snel. Je weet pas wat je had als je het niet meer hebt; voor het weer geldt dat zeker. Ik zou wat het weer betreft zeker niet meer terug willen.

Gezinsuitbreiding

Nee nee, schrik niet. Sinds een week of wat zijn wij de zeer trotse eigenaar van een nieuw "pair of wheels". Er moest een tweede auto komen om ons comfort-level te verhogen en dus togen we in oktober naar de plaatselijke dealer om een prettig karretje uit te zoeken. Jill had haar oog laten vallen op een BMW 3 series cabrio, hardtop en ik was het daar wel mee eens. En heus niet alleen omdat ik, net als andere mannen weinig tot niets in te brengen heb thuis. Wel kon ik mijn betere helft overtuigen om naast de 328I ook de 335I voor een testrit de weg op te sturen. Het rauwe geweld van de 300PK bracht een glimlach op haar en mijn gezicht en dra was de deal gesloten; een compleet uitgeruste 335I.

BMW: Basic Marin Wheels. Tuurlijk weet ik dat het staat for Bayerische Motoren Werke ( of was het Bremer ....... ) maar hier in Marin staat het voor "Basic Marin Wheels" De omgeving waar Jill en ik resideren is rijkelijk gevuld met dit Duitse auto- en motormerk en het lijkt wel of er hier meer BMW gereden wordt dan in de Heimat zelf; vandaar de naam Basic Marin Wheels.

Nadeel van een nieuwe auto is dat hij niet altijd direct voor handen is; deze moest zelfs nog gebouwd worden in Duitsland dus we hebben tot vorige week moeten wachten vooraleer Beemy het Amerikaanse daglicht zag. Een schattig wagentje met een eigenzinnig karakter. Het opvouwbare dak neemt plaats in de kofferbak zodat er weinig ruimte overblijft voor boodschappen maar voor woon/werk verkeer is het prima te doen. De eerdergenoemde paardenkrachten maken het een kleine wolf in lammetjes-kleren en geeft een soort achtbaan-sensatie bij het acceleren. Hier gaan we een hoop plezier van hebben.

Foto's van Beemy zijn te bekijken op http://pictures.jillandantwan.com

Een welverdiende trip naar North Carolina en Florida.

Het zal u niet ontgaan zijn; ik was er even niet. Ik was w

eg van de Rat-Race in California, 10 dagen rust en relaxation! Oh wat keken my Princess and me daar naar uit. De maanden, weken, dagen werden geteld en nu zijn we al weer bijna een week terug. Time flies when you are having fun.

Eerlijkheid gebiedt te zeggen dat de vakantie deels onderbroken werd door Oracle-verplichtingen maar dat mocht de pret niet drukken. In deze virtuele wereld is werken vanuit een thuiskantoor geen probleem. Zelfs niet als het thuiskantoor 4500 kilometer van het traditionele kantoor verwijderd is. Maandag de 26ste moest er gewoon gewerkt worden maar de baas had er geen probleem mee als ik vanuit ons oude huis in Clayton, NC mijn kunsten vertoonde. Gotta love this! Ook had ik een conference call woensdagochtend om 6.00 uur maar voor het overige was het "vakantie-Galore"

Was vreemd om na 7 maanden weer rond te rijden in de omgeving die bijna 2 jaar lang ons thuis was. Een feest van herkenning en gang naar etablishementen die het verblijf in "the Bible Belt" enigzins dragelijk maakten. Het werd overduidelijk waarom we zo blij zijn daar niet meer te wonen. Een verzameling tegenstellingen met onze nieuwe woonomgeving waar ik u niet mee zal vervelen onderstreepte ons gelijk. We wilden daar weg; we moesten daar weg. Leuk om zo nu en dan naar toe te gaan maar niet om te wonen.

Het tweede deel van onze vakantie werd doorgebracht in het zonovergoten Florida. Velen weten wellicht dat Jills vader daar een functie bekleedt bij een van de meest tot de fantasiesprekende werkgevers; Walt Disney hetgeen een aantal niet zo nare voordelen heeft: korting op hotels, gratis entree etc, dus u begrijpt; daar komen we graag en regelmatig. Verziekt tot op het bot door deze luxe laten we soms een hele dag de parken links liggen en vermaken we ons met rondkijken in de hotels, winkelen en genieten van het zwembad. Het klimaat is subtropisch dus kans genoeg om lekker van de zon te genieten. Een van de dingen die me aantrekken in deze wereld van kunstmatig geluk is de manier waarop parken en resorts aangekleedt de diverse seizoen ondergaan. Kerst in Disney is echt "alle remmen los" en ik kan daarvan genieten; sorry! Enig spannend wapenfeit was een ober die net iets te enthousiast informeerde naar ons welzijn. Iets wat normaal lovende response oplevert maar door de kwaliteit van het hoofdgerecht was mijn reactie niet waar dit vriendelijk heerschap op gerekend of gehoopt had. Ik maak er namelijk een goede gewoonte van om een ieder, of ze daar nu om vragen of niet, te laten weten wat ik van dingen denk; goed of slecht. Een parade van managers en assistant managers trok aan onze tafel voorbij om exuses en compensatie aan te bieden. Waar ik er zeker niet op uit was om onze maaltijd vergoedt te krijgen stond de staf van Mamma Melrose erop om de rekening door te scheuren om er toch maar zeker van te zijn dat we tevreden waren. Maar goed; meer spannends is er niet voorgevallen.

Al met al zijn we lekker uitgerust en kunnen nu weer vol aan de bak in de jachtige maatschappij.

Het ga u goed.