Hiep Hiep Hoera ….

vorige week waren het niet alleen de, alweer 66-ste verjaardag van mijn goede vriend Peter Laanen (www.peterlaanen.com) en de geboortedag van de Verenigde Staten (July 4th 1776) die aandacht verdienden; het was ook al weer het 7 jarig jubileum van mijn emigratie naar het land dat ik tegenwoordig thuis noem. Op 3 juli 2005 maakte ik de gang van Amsterdam naar Raleigh alwaar het avontuur begon ( http://antwanvanderstap.blogspot.com/2005/07/eindelijk-zo-ver.html )


Het moge duidelijk zijn dat er op zulke heugelijke gebeurtenissen gedronken moest worden en waar beter te beginnen met het schofterig consumeren van grote hoeveelheden alcohol dan in te tuin van de Laanen Family in Concord (CA)  Deze, normaal gesproken, Oase van rust wordt met enige regelmaat, als speciale gelegenheden daarom vragen opengesteld voor het publiek en het lijdt geen twijfel dat de verjaardag van de patriarch zo'n gelegenheid is. Normaliter gooien Jill en ik een muntje op over het onvermijdelijk BOB-schap (we wonen immers 55 km van Concord) maar dit jaar werd ons tijdens een eerder bezoek een verblijf in de luxueuze gast suite van Huize Laanen aangeboden; een aanbod dat we met beide handen aangegrepen hebben. Wat volgde was een superavond vol live muziek, fantastische hapjes (smikkelen en smullen) en heerlijk helder Heineken van het stalen vat. Waardeloos als ik ben had ik de uitnodiging om toch maar vooral het, door de nestors leeftijd gevoede thema -Route 66-  te ere volkomen in de wind geslagen maar heb hem tijdens het feest meermaals plechtig beloofd het over 3 jaar, zijnde nr 69 allemaal en helemaal goed te maken. De avond eindigde voor mij als vanouds met verwoede pogingen de bodem van een fikse fles whiskey te bekijken hetgeen me een ouderwets geweldige kater opleverde die me vervolgens weerhield van het consumeren van alcoholhoudende dranken voor het restant van de week. Wat een feest, wat een mensen, wat een dag.

Om de escapades van de voorbije week uit ons systeem te verdrijven togen Jill en ik zaterdagochtend in de kogel-grijze cabrio naar Indian Springs om daar de weldaden van een modderbad, facial en een deep-tissue massage op ons in te laten werken. Voor de mannelijke mannen onder ons; een facial is een uitgebreide behandeling van het gelaat met allerlei cremetjes en zalfjes die de “oude” Antwan onder geen enkel beding zou ondergaan maar welk door de “nieuwe ik” zeer wordt genoten. Eerdergenoemd modderbad was ook voor mij geheel nieuw en het duurde even vooraleer ik vrede had met het feit om bijna geheel door naar overdaagse eieren riekende modder bedolven te worden. Toen ik eenmaal compleet relaxed als een varken(tje) rondtollend in de drek mezelf overgaf aan de wonderen voor de huid realiseerde ik me dat een geweldig gevoel was. Ik was dan ook redelijk teleurgesteld op het moment dat ik gesommeerd werd om het bad uit te klauteren en mezelf onder een warme douche de zwarte smurrie van mijn goddelijke lijf te spoelen; aanradertje. De zaterdag werd afgesloten met een grill-sessie met goede vrienden, een glas LaChouffe en een prima glas whisky; het leven is goed.

Time flies

Het is al weer meer dan een maand geleden dat ik voor het laatst de tijd had/nam om mijn blog bij te werken.  Een ongelofelijke stapel excuses over hoe druk ik het heb, hoeveel tijd er in mijn werk gaat zitten en zo meer zouden aan dovemansoren gericht zijn want zeg nou eerlijk, hoeveel tijd neemt het schrijven van een stukje tekst nou werkelijk in beslag. Het kwam er gewoon niet van en ik ben lui, there you have it!! De radiostilte werd zeer zeker niet gevoedt door een gebrek aan inspiratie want er is in de afgelopen weken genoeg voorgevallen dat in voorbije jaren zonder enige moeite en binnen 24 uur zijn weg naar het elektronische papier had gevonden maar zoals gezegd kwam het er niet van om mijn blog bij te werken.

Bay to Breakers

Op zondag 20 mei stond de langverwachte Bay to Breakers op het program, een race door de Streets of San Francisco waar ik me al heel mijn leven op aan het voorbereiden was. Sinds mijn gewichtsafname was ik redelijk fanatiek aan het trainen om de 12 kilometer van de San Francisco Bay naar de (golf)Breakers op Ocean Beach in een acceptabele tijd en zonder dood te gaan te volbrengen.  B2B is een jaarlijks terugkerend spectakel dat lieden van allerlei pluimage in de veel te vroege ochtend van SF doet bijeenkomen om al dan verkleedt (of zelfs gekleedt) 12 kilometer door the city at the bay te rennen/lopen. Het is een bonte stoet die zich,  geleidt wordt door veel te snelle afrikanen, via the haight disctrict een weg baant van het financiele hart van de stad naar de Pacific Coast.  Gedost in kleurige outfits of helemaal niets hobbelden tienduizenden bij het krieken van de dag, onder het genot van heftige house-beats de neus achterna om met z’n allen aan de meet feest te vieren. Onze (Jills en de mijne) waren zonder meer acceptabel te noemen en we zijn voornemens om hier een jaarlijks ritueel van te maken. 

Time flies and so does Antwan

De afgelopen weken bracht ik , voor mijn gevoel althans, grotendeels in de lucht door. Was het niet de vlucht naar en van Nederland dan was het wel een trip naar Florida voor een cursus of projectwerk in Texas.  Ik weet nog goed dat toen  ik op 19-jarige leeftijd voor het eerst naar Spanje ( De paaaaaaaaarel van de Costa Blanca) vloog om daar met mijn gabbers vakantie te vieren het vliegen een hele spannende/boeiende onderneming was maar tegenwoordig is het pure noodzaak. Je moet ergens naar toe, het is te ver om te rijden... hop het vliegtuig in.  De lol is er met alle security tegenwoordig wel af; schoenen uit, riem af, zakken leeg ... je op het laatste moment nog even afvragen of er geen vloeistoffen in je carry-on zitten.  Dat laatste overkwam me tijdens de gouden uren van de ochtend op San Francisco international. Ik was midden in de nacht opgestaan, had wat laatste spullen in mijn tas gemikt en stapte een uur of wat later vriendelijk glimlachend langs de beveiliging. Er gingen nog net geen rode lampen aan en sirenes af toen de TSA mijn waterfles half leeg, ja het was vroeg dus van half vol was geen sprake, onder mijn IPAD ontwaarde. Wat volgde was een donderpreek over het gevaar van terrorisme en ander onheil.  Wat een poeha, een beetje water .. I get it!! Stuur me terug door de poortjes en dan klaar. Maar goed, die lui doen ook gewoon hun werk dus ik heb me ingehouden, ben heel kalm in de rij gaan staan en stapte vriendelijk lachend voor de tweede keer door de molen. Relax, het is vroeg en zondag.