Katrina..

.is op dit moment zonder enige twijfel de meest impopulaire naam voor zuigelingen in het zuiden van de VS. Met verwoestende kracht heeft zij zich gisteren op de kusten van Mississippi en Louisiana gestort. De gevolgen van dit soort orkanen zijn over het algemeen op z'n zachtstgezegd ingrijpend te noemen. Tientallen mensen zijn overleden en dat aantal zal in de komende dagen naar boven worden bijgesteld. Er zijn namelijk nog steeds gebieden die door het binnenstromende water van de bewoonde wereld zijn afgesloten. Tienduizenden mensen zitten zonder stroom, drinkwater en voedsel. Schade aan huizen, auto's en andere materiele zaken lopen in de miljarden en een groot deel van de economie is tot aan de grond toe gelijk gemaakt. Rampen als deze brengen de plaatselijke bevolking en inwoners van naburige staten dichter tot elkaar. Particulieren en overheidsinstanties beginnen spontaan met het inzamelen van geld en voedsel om de eerste nood te ledigen. Je zou kunnen stellen dat dergelijk natuurgeweld het beste in mensen boven brengt. Er is echter ook een keerzijde: het leger en de Nationale reserve proberen uit alle macht, soms helaas tevergeefs, mensen van het plunderen te weerhouden terwijl hun tijd en moeite elders hard nodig zijn. Het is ongelofelijk dat er in de westerse wereld een laag van de bevolking bestaat die dermate aan de grond zitten dat zonder enige scrupules aan het plunderen slaat op het moment dat mensen noodgedwongen huis en haard moeten verlaten. Tuurlijk is er ook een groep die plundert om het plunderen maar de meerderheid ziet dergelijke ellende als een "buitenkans" om een paar dagen of weken normaal te kunnen leven. De goederen die zij zich eigen maken zouden zij zich onder normale omstandigheden nooit hebben kunnen verschaffen. Gelegenheid en omstandigheden maken de dief!
Alle ellende in de golfstaten in ogenschouw nemend zijn de door Katrina stijgende benzineprijzen waar iedereen hier steen en been over klaagt peanuts. Als dat alles is, en het is alles mogen we ons gelukkig prijzen....
Ik groet u allen

Thank G. it's friday

U kent het allemaal; het gevoel dat je werkelijk toe bent aan het aansluipende weekend. Na net geen volle week (hard) werken heb ik nu al het gevoel dat ik het weekend verdiend heb. Het weekend is niet zoals de voorgaande weken komen aanwaaien, het is welverdiend en ik ga er van genieten. Het gevoel dat de dagen niet voorbij lijken te gaan in de eerste werkweek na een lange vakantie moet iedere lezer herkennen. Het terugkomen in het ritme van verplicht vroeg opstaan en ook daadwerkelijk gelijk in actie komen. In de voorbije 7 weken was het vroeg opstaan onderdeel van de dagelijkse routine maar op die memorabele donderdag bij MickeyD na was er nauwelijks tot geen actie te bespeuren in mijn gezapige leventje. Deze week was echter alles anders: opstaan, koffie drinken, douchen, ontbijten en hup de file in op weg naar een lange dag vol lees- en meeluisterwerk. Een dag vol strijd met de klok, de slaap en het gebrek aan koffie. Bij mijn nieuwe werkgever is namelijk in tegenstelling tot het heerlijke Fortis geen oneindige voorraad koffie beschikbaar. Ook het smokkelen met lunchpauzes, al dan niet afgekocht met ijs of andere zooi van de markt, is not-done. Je komt, je werkt, je neemt 60 minuten pauze, je werkt nog wat en je gaat weer naar huis...that's it. En als het je niet bevalt is ---> het gat van de deur. Wat een heerlijk regime. Ik ga het hier naar mijn zin hebben dat weet ik nu al! Ook de dresscode is niet helemaal wat ik gewend ben. Was het bij Fortis voor de mannen onder ons uit den boze om, al vallen de kraaien dood van het dak gedeeltes van het (onder)been te tonen, ...hier maakt het niet uit; je doet maar. Zo lang je je werk goed doet kom je zelfs weg met het dragen van een Elmo-pak. Heerlijk!
Ik ga genieten en groet u allen.

Router of Roeter

Met enige regelmaat heb ik bij mijn vorige werkgever een discussie mogen voeren over hoe het woord “router” uit te spreken. Het ene kamp zegt “router” terwijl het andere kamp steevast “roeter” roept. Welke, aan netwerk gerelateerde training of cursus ik ook bijwoonde altijd was er die die strijd om het recht van gelijk in deze materie. Lang ook heb ik gedacht dat die woordenwisseling een van de lastigste dingen waren waar het netwerk-werk betrof. Ik had er niet zo veel mee van doen en voorlopig zou dat ook zou blijven. In mijn nieuwe baan wordt ik echter geacht binnen een week of vijf mensen van tekst en uitleg over geavanceerde routers met ingebouwde firewalls te voorzien. Niet zo maar tekst en uitleg…..probleemoplossende tekst en uitleg. Kreten als VPN, L2tp, MIP, VIP en ga zo maar door zullen na een gedegen inwerkperiode en daaropvolgende training spreekwoordelijk gesneden koek zijn voor uw aller mij. Beheerders van kleine maar ook grote netwerken zullen een beroep doen op door mij opgedane kennis en expertise om het hen zo dierbare netwerk te vrijwaren van elektronische inbraak en mollest. Ik maak me dus niet meer zo’n zorgen over de uitspraak van “router/roeter“ ….ik heb wel andere dingen aan mijn hoofd!!
Ik groet u allen

De Rijsttafel in Raleigh...

...was een groot succes. "De wat?" hoor ik u denken...." de wat in Raleigh" U weet wel...nr 10 bij het lokaal chinees-indisch restaurant...de rijsttafel of x-personen. In dit geval was het een BYO (bring your own) rijsttafel voor ong 50 personen georganiseerd door "de Wieken". "De wat????" De Wieken! In mijn nimmer aflatende zoektocht naar intermenselijk contact leek het me wel een aardig idee om op zoek te gaan naar medekolonisten die het pitoreske Nederland hebben verruild voor een bestaan in het zuiden van de VS. Via de Nederlandse consul Gerard ter Wee ben ik in aanraking gekomen met de Wieken. De Wieken is een club van Nederlanders of supporters van Nederland en hun echtgenoten hier in de omgeving. Een bonte verzameling mannen, vrouwen en kinderen die om wat voor reden dan ook hun hart verpand hebben aan Nederland en alles wat met Nederland te maken heeft.
Maar om nou out of the blue lid te worden en 20 van mijn zuurverdiende dollars als jaarlijkse contributie neer te leggen druisde wat tegen mijn Nederlandse inborst in. Dus bij wijze van proeflidmaatschap togen Jill en ik afgelopen zaterdag naar een luxe clubhuis ergens ten noorden van Raleigh om aldaar kennis te maken met de (aspirant)leden van " de Wieken " Voor mij een uitgelezen kans om weer eens ronduit in het Nederlands te zwetsen over alles wat mij bezig houdt en wat een ander vermoedelijk verveeld. Het werd een avond vol lekker eten, lauw bier en slap ge-OH over voetbal, werk en politiek. Wat een " home away from home " Op naar het jaarlijkse St. Nicolaasfeest!

Bumperstickers....

....en ribbons zijn hier een hot item. Met grote regelmaat wordt mijn gezichtsveld hier gevuld met flitsend gekleurde bumperstickers en lintvormige magneten die het gemoed van de, al dan niet huidige, eigenaar van menig auto weergeven. Deze stickers reflecteren niet zelden politieke ideeen en/of religeuze overtuiging.
Politiek Amerika is grofweg opgedeeld in de Republiekijnen van George W. en de Democraten. Het overgrote deel van de politiekbewusten North-Carolinians is ogenschijnlijk aanhanger van de huidige president daar het aantal bumperstickers dat refereert aan zijn overwinning in 2004 het aantal democratische stickers ruim overtreft. Ook het al dan niet steunen van de oorlog in Irak en de daar aanwezige troepen is hier een reden om de, veelal gedeukte bumpers, van stickers te voorzien. Een groot gedeelte van de in Irak gestationeerde troepen heeft in NC zijn thuisbasis dus de steun voor de zonen en dochters de Tarheel-state laat zich voorspellen. Een en ander betekent echter niet dat ze de oorlog in het midden-oosten automatisch steunen. Ik heb echter nog te weinig mensen ontmoet om deze stelling te onderschrijven dus hang me er niet aan op.
Wat wel overduidelijk is is dat religie, in welke vorm dan ook, een hele grote rol speelt in dit gedeelte van de Bible Belt. Je kan hier niet in de rondte kijken zonder een kerk te zien. Het aantal kerken in onze direkte woonomgeving is overeenkomstig het aantal kroegen in Delft. Voor een heiden als ik is dat een uitermate ongunstige situatie maar goed...je kan niet alles hebben.

Ups and downs...

..zo is het leven. Zo ook hier in de States. Was ik vorige week nog euforisch over onze nabije toekomst, op dit moment is de euforie even getemperd. Jills werk houdt op te bestaan en als gezegd wordt de aanvangsdatum bij IBM nog immer vooruitgeschoven. Het voordeel van deze situatie is dat Jill en ik meer tijd samen kunnen doorbrengen. Nadeel is dat de inkomstenstroom tijdelijk staakt en we dus op onze sumiere reserves moeten interen. Gelukkig kan ik in ieder geval snel weer bij McD aan de slag. Komt allemaal goed.

Uitstel...

....maar geen afstel. Mijn eerste werkdag bij IBM is met een paar dagen uitgesteld. De zgn. Purchase Order is nog niet binnen bij CDI-Corp. Kan het niet leuker vertellen dan het is. Ik wil aan de slag en kan niet wachten tot het zo ver is.

"Hoe sterk is de eenzame fietser

...die" enfin u kent het liedje wel. Na een fietsloze periode van meer dan 2 maanden heb ik gisteren mijn ijzeren ros weer uit het vet gehaald. Gehuld in nauwsluitende broek, flitsend shirt en afzichtelijke maar noodzakelijk helm koos reed ik de spreekwoordelijk lanen op en paden in. Een pitoresk landschap wat zich laat vergelijken met de heuvels van Limburg strekte zich voor me uit. Na de benen te hebben gestrekt tijdens de eerste afdaling doemde de eerste col in de verte op. Een serieuze beklimming van de 10e categorie. De gemiddelde profrenner komt er zijn zadel niet voor uit maar deze ongetrainde plattelandsjongen moest er toch even hard aan trekken om boven te komen zonder ongewenst in de achteruit te vervallen. Rood aangelopen werd deze kuitenbijter overwonnen....de eerste 2 van 16 kilometers zaten erop. Waar was ik in g-naam aan begonnen....ik heb immers een auto. Men zegt wel eens dat alle begin moeilijk is maar in dit geval zat er geen verschil tussen begin, midden en eind. Kleine afdalingen werden onherroepelijk gevolgd door stukken vals plat waar geen einde aan leek te komen. Wel een leuke training maar voor een fietsrecreant als ik toch net even iets te veel van het goede. Wellicht wordt het makkelijker naarmate ik het vaker doe. Maar goed de omgeving is mooi en de fietspaden zijn breed en voorzien van prima asfalt. Enige nadeel van deze fietspaden is dat ze gedeeld moeten worden met het doorgaande verkeer dat de maximum snelheid van 45 mijl per uur niet zelden overschrijdt.

Update..

....de gebeurtenissen volgen zich in ras tempo op. Waar ik een week geleden nog zo werkloos als Koos was ben ik nu in het bezit van dubbele employement. Vanaf aankomende week treedt ik namelijk toe tot de wijze IT-heren der Verenigde Staten van Amerika. Mijn overdonderende charme, hoge kennisniveau en perfecte referenties hebben CDI-corp er toe doen besluiten mij in te huren en als per uur betaalde lijfeigene door te verhuren aan IBM....je weet van die Stekker! De toekomst lacht me wijdmonds toe poog ik te denken op dit moment. Wie had gedacht dat ik binnen 6 weken een baan zou vinden in de mij zo dierbare technologiesector...ikke dus! hahahha
Ik groet u allen

Wel een beetje raar

.......35 jaar trillend op mijn benen. Vandaag voelde ik me weer jong, heeeeel jong. Als snotneus stamelde ik tijdens mijn eerste werkdag ooit "drie voor de prijs van eeheheehhe twee, mag dat ook mevrouw?" Ik refereerde aan dozen aardbeien die ik in In de Hoven prodeerde te slijten voor 3 gulden per uur. Drie hele guldens per uur voor een snotneus van 14 jaar....geen wonder dat ik nagenoeg niet uit mijn woorden kwam. Diezelfde spanning ervoer ik vandaag bij mijn eerste echte werkdag ooit in de VS. Was zaterdagochtend nog een kwestie van betaald naar McPropaganda luisteren....vandaag was de Real Deal. Gekleedt in zwart-blauw tenue compleet met honkbalpet en naambordje meldde ik me ruim voor negen uur bij de cheffin van dienst om daadwerkelijk toe te treden tot de werkende klasse die Amerika zo groot maakt. Kom maar op!! Mijn eerste passen op het carrierepad werden gevormd door een 2 uur durende sessie E-learning. Op kinderlijke wijze werd me eerst duidelijk gemaakt hoe een muis te gebruiken waarna McDonalds en haar werkwijzen als een letterlijk (teken)film aan mijn voorbij schoten. Een en ander werd afgewisseld met een aantal quizjes die op zijn zachtsgezegd weinig uitdagend waren...maar goed voor een riant salaris per uur wil deze jongen best wat virtuele nutteloosheid doorstaan. Mijn doorbraak zou dra volgen.....het uitdelen van folders bij de voordeur. Het visitekaartje van McD. in hoogsteigen persoon. Een en ander natuurlijk wel gecombineerd met tafels afnemen, vuilnisbakken legen en de stoelen aanschuiven. Een baan van enige importantie mag ik wel zeggen! Ik hoor er bij.......tenminste als ik mijn best blijf doen natuurlijk. Ik groet u allen.

More room means more shit...

...in dit land. Waar we het in de randstad van Nederland moeten doen met kleine schuurtjes en kelderboxen is het hier ruimte dat de klok slaat. De enige gebouwen die hier op flats lijken zijn de wolkenkrabberachtige kantoren in downtown Raleigh. Voor het overige is hier alles ruitjes- of vrijstaand huis. Met niet zelden een redelijk stuk grond met daarop een schuur of een aanpandige garage. Opslagruimte genoeg zou je denken. Zeker als je in ogenschouw neemt dat deze garages regelmatig worden opengesteld voor publiek om als decor te dienen voor zogenoemde garage en yard sales. Maar waar in mijn vaderland opslagbedrijven als citybox en shurguard mondjesmaat het landschap verzieken breek je hier spreekwoordelijk je nek over alle ministoragefacilities in de omgeving. De een nog luxer dan de ander goedkoop is proberen ze je met schreeuwende billboards te overtuigen om toch maar zoveel mogelijk yardsales af te lopen om zodoende je honger voor meer opslagruimte te creeren. Eens te meer wordt bewezen dat de hoeveelheid spullen in je huis evenredig is aan de ruimte die je hebt om het op te slaan...en uiteraard zijn de volgepakte studentenhuisjes in de Delftse binnenstad in deze de uitzondering die de regel bevestigen...ik groet u allen

Mijn eerste dag

...als werknemer in de VS. Gisteren moest ik als voorbereiding op het grote werk bij eerder genoemde McCafe een orientatiemeeting bijwonen op het lokale bijkantoor van McD. In een drie uur durenden sessie werden de geschiedenis van Mac, het beleid voor veiligheid en gedrag en een aantal propaganda filmpjes door mijn strot geduwd. Enthousiast vertelde de manager van dienst over hoe geweldig het wel niet is om voor McDonalds te mogen werken. Welkomstboodschappen van de de CEO, een Aussie die zichzelf had weten op te werken van de balie tot de ivoren toren, en de president van McVS. Toegegeven aan het hele plaatje mankeert maar een ding; het salaris. De opleidingen zijn prima, leuke feestjes, bonussen voor als je op feestdagen wilt werken het is er allemaal. Alleen de primair en secundaire arbeidsvoorwaarden laten wel wat te wensen over.....maar ja, ja kan niet alles hebben. Ik heb een baan en daar gaat het om..Yahooooooo

McCafe

...is niet de naam van de zoveelste nieuwe creatie uit de geniale breinen van de meesterkoks van het onder de gouden M bekende concern. Geen sappige burger met een heerlijke plak kaas, sasppige sla en koffiesaus...geloof me zelfs hier mixen ze geen vlees met koffie, denk ik. Nee McCafe is een recent ingevoerd concept van de almachtige Mac dat wegheeft van Starbucks en ander coffeegiganten hier in de VS. To-go-Coffee is hier BIG en dus wil McDonalds een piece of the action. McCafe is niet alleen gezellig, leuk en lekker....McCafe is ook de eerste werkgever van ondergetekende in de VS. Na een tijdlang gezocht te hebben naar passend werk ben ik terecht gekomen in het minder tot de verbeelding sprekende segment van de maatschappij...de FastFoodketens. Zonder het werk of de mensen die het doen te kleineren kan ik u mededelen dat het weinig uitdagend en spannend is maar dat het me van de straat houdt en me een vorm van inkomen biedt. Al met al geen droombaan maar ik heb continue geroepen dat als ik niet dra een baan zou vinden ik " hamburgers zou gaan flippen " bij Mac of BK. Dat in ogenschouw nemend is schenken van koffie niet verkeerd en zal ik met volle overgave beginnen aan wat een lange en glansrijke carriere in de VS lijkt te worden. Ik groet u allen

Drie keer is scheepsrecht..

...aan dit oeroude gezegde houdt ik me hier in the Bible-belt angstvallig vast. Na de derde keer mijn vrienden bij de SSA te hebben bezocht is het weer een kwestie van 2 weken wachten. Je zou verwachten dat als je ergens vaste klant dreigt te worden, ik was er toch al twee keer eerder geweest, je met alle egards behandelt dient te worden. Maar toen ik met een mijn hollandse neus in de hoogte de om 8.30 reeds lange lijn voorbij schreedt werd me pijnlijk duidelijk dat een derde bezoek in vier weken geen garantie voor een voorkeursbehandeling is. Met een ferme stem werd me door een oud drill instructor duidelijk gemaakt dat ook ik gewoon in de rij moest gaan staan. Even overwoog ik nog een worsteling aan te gaan met deze net-niet-agent maar de "i-am-triggerhappy"-blik in combinatie met een heuse revolver op de heup deed me anders besluiten. Gewillig sloot ik dus aan in de rij en ruilde mijn identiteit tijdelijk in voor nummer 12. Na "enig"wachten bleek dat mijn social security card was wél naar het goede adres gestuurd en het was ondenkbaar dat het ergens bij de overheid was misgelopen. Er zat niets anders op dan gewillig een duplicaat voor de verloren gegane kaart te bestellen. Weer twee weken van hoopvol naar de brievenbus lopen liggen in het verschiet. Waar het bij voorgaande bezoeken met een half uur bekeken was duurde het vandaag iets langer dan gewenst. Wel 90 minuten nadat ik het gebouw was binnengegaan stond ik buiten..een illusie armer en een ervaring rijker. Geen special treatment voor mij en dezelfde fouten als in Nederland...feels lijk home!