Cholestorol en Alcohol

De afgelopen weken....

zijn als een waas voorbijgetrokken aan het bewustzijn van ondergetekende. Geheel tegen wat ordinair is moest ik namelijk een week lang vroeg mijn lappenmand verlaten om, geheel gekleed, op de motorfiets 110 kilometer heen en weer naar San José te rijden om aldaar een kennisvergrotende school-sessie van 5 dagen bij te wonen. Daar ik normaal gesproken in korte broek en (optioneel) t-shirt mijn werkzaamheden van huis verricht was dit een vreemde gewaarwording waar ik eerlijkheidshalve heel moeilijk aan kon wennen. Ik was dan ook verguld toen op vrijdagmiddag de schoolbel het aanstaande weekeinde aangekondigde.

Het weekend bood echter geenszins mogelijkheden to rust en vrede daar er gewerkt moest worden aan de jaarlijkse conventie in het centrum van San Francisco. Dit alsmaar groter wordende evenement lijdt links en rechts tot ergernis van de lokalen maar het feit dat in de week van OOW'10 voor ongeveer 100 miljoen aan hotelkamers werd verhuurd doet me vermoeden dat San Fran redelijk garen spint bij Uncle Larry's Gathering... so suck it up! Mijn taak is doorgaans het verrichten van hand en spandiensten tijdens de transformatie van hotels tot klaslokalen voor workshops. Het uitlopen van switches, het leggen van netwerkverbindingen en vastplakken van kabels over de grond is even leuk maar gaat na zo'n 12 uur toch een beetje tegenstaan. Verblijven in een redelijk hotel en de overuren maken de druiven echter minder zuur.

Het absolute hoogtepunt van de afgelopen 2 weken was echter afgelopen zaterdag; het eerste “you bring it and we will deep fry it” feest. In een vlaag van (hopelijk tijdelijk) verstandsverbijstering had ik enige tijd geleden tussen neus en lippen door laten vallen dat het wel een aardig idee zou zijn om een vetpan-fuif te organiseren. Daar het in de States redelijk gewoon is om je gasten te verzoeken iets mee te brengen leek me dit naadloos aansluiten bij mijn hunkering naar patat met mayo. Zo gebeurde het dat we met een groep van ongeveer 15 man rond de frituurpan op het veel te kleine balkon zaten te luisteren naar in het vet sputterende bitterballen, frieten, kip, pizza, kaasballen en champignons. Zonder al te veel in detail te treden is kan ik melden dat één en ander wellicht voor herhaling vatbaar is maar dat het avontuurlijke de volgende keer wellicht minder present zal zijn. We houden het de volgende keer maar bij frieten en, volgens Hollandsche maatstaven, normaal frituur-voedsel. Het heerlijk avondje sloeg gelukkig wel een aardig gat in onze bier- en wijnvoorraad hetgeen me meer ruimte oplevert voor toekomstige aankopen.

Het ga u allen goed!

Ps.. daar het feest een redelijke bende was zal ik u niet vervelen met meer lichtbeelden dan het ene hierboven.

9/11

Het is al weer ruim 2 weken geleden dat ik in de spreekwoordelijk pen ben gekropen om te verhalen over mijn, ons leven in de States.

Ik had graag geschreven over het geweldige, lange weekend dat Jill en ik samen hebben genoten in San Diego en Santa Monica. Had willen verhalen over de wandelingen langs de kust, de film bekeken op een van bekendste begraafplaatsen van Hollywood en over het ouderwets, in beschonken toestand, naar “huis” (lees hotel) fietsen na een avondje kantelen.

Het is echter dit weekend 9 jaar geleden dat een stel, door een verkeerde interpretatie van geloof gedreven, idioten historie schreef door zich met gekaapte toestellen in de Twin Towers te boren dus de plezierige herinneringen van vorig weekend maken even plaats voor een meer sombere gemoedstoestand. Met een gezond gevoel voor zelfkwelling keek ik vandaag, mijn tranen en emoties trachtend te bedwingen, naar documentaires over “9/11” Ik ben dan wel geen Amerikaan (nog steeds niet) en was op 9 September 2001 nog niet van plan naar de VS te verhuizen maar ik voel me sterk verbonden met de natie die me in 2005 heeft opgenomen. Het is dan ook als gezegd heel moeilijk om beelden te bekijken van mensen die alle hoop hebben opgegeven en zich van de aanstonds instortende wolkenkrabbers ter aarde te storten.

Wetende dat geloof de drijfveer van de daders was is het niet moeilijk om begrip op te brengen voor diegenen die naasten hebben verloren tijdens deze en andere aanslagen en daar Islam voor verantwoordelijk stellen. Het is zelfs zeer lastig om bij het zien van alle beelden (Twin Towers, Pentagon, United 93) niet te verleidt te worden om alle moslims over één kam te scheren. Het is echter het vermogen om in te zien dat een kleine, jammergenoeg steeds groter wordende, groep radicalen niet het gehele geloof vertegenwoordigen wat ons scheidt van diegenen die met een lucifer in de ene hand en een Koran in de andere op Youtube in de schijnwerpers wenst te staan. De zee van kritiek die snorremans over zich heen kreeg zou in mijn ogen heel wat eleganter zijn als soortgelijke protesten zouden worden gevoerd tegen diegenen die met regelmaat de “Stars & Stripes” in de hens zetten, maar dat terzijde.

Het verbranden van de Koran (of elk ander boek) is bij wet toegestaan in de VS maar het is in mijn ogen “not done!” Het is dan ook terecht de heel de wereld op zijn achterste poten staat. Toon een beetje begrip voor elkaar, dan komen we een heel eind. En als we het dan toch over begrip hebben....kan je die moskee nou echt niet een paar blokken verderop bouwen? Moet dat nou echt zo dichtbij Ground Zero? Ik weet heus wel dat er op 11 september moslims het leven hebben gelaten toen New York in brand stond. Ik weet ook heus wel dat moslims zij aan zij met christenen, joden en wat meer in Irak & Afghanistan het leven hebben gelaten. Maar het lijkt me dat een beetje begrip voor de nabestaanden van 9/11 niemand kwaad kan doen. Maar goed, wie ben ik?

Gegroet.