Even in Nederland...

zoals elk jaar ben ik ook dit jaar weer een paar dagen in Nederland te vinden. Na een paar turbulente weken met de gezondheidsperikelen van mijn vader en het overlijden van mijn oom achter de rug te hebben is het goed om weer even in het vaderland te zijn. Goed om met eigen ogen waar te nemen dat het met mijn pa de goede kant uit lijkt te gaan en dat mijn tante langzaam aan het verlies van haar man lijkt.

In de korte tijd, sinds vrijdag ben ik hier, dat ik weer in Nederland ben heb ik al vele oude bekenden gezien, Hollandse chinees gegeten, diverse soorten en maten pils ingeslikt en is ook de eerste bamihap al gesneuveldt. Mezelf kennende zullen er voor ik volgende week maandag weer op het vliegtuig stap nog wel een of twee volgen.

Gisteren heb een oudhollandsch bakkie gedaan op de verjaardag van een oude vriendin die ik al jaren niet gezien had. Via Hyves waren we elkaar tegengekomen en na een tijdje heen en weder mailen leek het een aardig idee om een bakkie te doen. Zo zat ik dus gisteravond gezellig aan de grote tafel een bakkie te doen met een lekker stukkie gebak. Helemaal super dat soort relaxte avonden in Delft. Juul, bedankt voor de invitatie. Helemaal top om weer even bij te kletsen en je zuster en ouders weer even te zien.

Het is echter niet al hosana; Jill heeft van de week te horen gekregen dat ze samen met haar collega's op zoek moet naar een nieuwe baan. Nou was ze toch al van plan om op zoek te gaan naar een nieuw baan maar het het is toch jammer dat ze nu gedwongen wordt om dit binnen een bepaalde tijd voor elkaar te krijgen. Worden dus weer spannende tijden in huize Honig/VanderStap. Ik heb aangeboden om direct de volgende dag in het vliegtuig naar huis te stappen maar ik kreeg van Jill het advies om toch maar zo veel mogelijk plezier te maken nu ik hier toch ben. Lijkt of ik er meer mee zit dan zij ;-) We houden ons vast aan de gedachte dat mijn ontslag bij IBM zo'n 3 jaar geleden eigenlijk niets dan goeds heeft gebracht. Que Sera Sera!!

Gegroet.

Hoe later op de avond.....

Met een brok in mijn keel en lood in mijn spreekwoordelijke schoenen vatte ik vandaag de telefoon om mijn condoleances over te brengen aan mijn tante Joke, mijn nicht Anita en neef Michael. Mezelf verontschuldigend voor het late tijdstip stamelde ik, met tranen in mijn ogen, wat woorden om mijn medeleven te betuigen. Het is voor heel de familie een moeilijke taak om morgen afscheid te nemen van oom Ruud maar voor zijn vrouw en kinderen zal het zeker onmogelijk zwaar zijn. Het liefst zou ik natuurlijk in levende lijve de laatste eer aan, zonder andere familieleden tekort te doen, mijn favoriete oom maar de afstand tussen mijn huidige woonplaats en Delft staat dat niet toe. Meer dan een bericht op mijn blog en wat telefoontjes naar Delft zit er gewoon niet in.

Mijn tante merkte op dat het goed was te weten dat ik aan hen dacht. Ik kan haar en iedereen verzekeren dat er geen dag voorbij is gegaan in de laatste weken dat ik niet aan hen heb gedacht.

Ik wens hen en iedereen veel sterkte toe morgen!

2 gezichten....

Dagen kunnen soms 2 gezichten hebben. Op dezelfde dag dat mijn vader voor de tweede keer in anderhalve week uit het ziekenhuis ontslagen is bereikte me het bericht dat Ruud de moedige strijd tegen de kanker heeft moeten opgeven en heengegaan.

Het is verwarrend om te beslissen welk gevoel de overhand moet hebben; de verslagenheid over het overlijden van mijn oom of het bericht dat mijn vader dermate vooruitgang boekte op het gezondheidsvlak dat hij het ziekenhuis weer mocht verlaten. Na de revisie van zijn aorta vorige week leek het in eerste instantie goed te gaan maar na een paar vreselijk slechte dagen werd besloten om hem toch maar weer op te nemen. Naar verluidt (heb hem vandaag niet gesproken) gaat het weer een stuk beter met hem en is hij weer thuis met mijn moeder.

Ik ben niet belijdend religieus maar als ik het zou zijn zou ik vandaag een paar kaarsjes branden. Voor mijn de held die mijn vader voor me is en mijn moeder die ondanks haar, niet zelden, kwakkelende gezondheid voor mijn vader aan zorgt. Mijn zuster die er niet voor terugdeinst om samen met haar zoon, nieuwe vriend en zijn dochter in de auto te springen om mijn ouders bij te staan in deze moeilijke tijden. Een kaars voor de goedaardige, trotse Ruud, alle familieleden en anders betrokkenen die deze dagen en een ander een plaats zullen moeten gaan geven. Het zou een aardige doos kaarsen kosten om er een te branden voor een ieder die nu in mijn gedachten rondspringt.

Deze dag met een lach en een traan werd hier in Californië prachtig gesymboliseerd door het wisselvallige weer. Verschrikkelijk, Nederlands aanvoelend kloteweer maakte vandaag met grote regelmaat plaats voor de zonnestralen die mijn woonomgeving zo aangenaam maken. Alsof het zo heeft moeten zijn.

Pa, hou je haaks en wordt gauw beter. Oom Ruud, het was een eer en genot u te kennen.