This is not who we are....

.... het zal geen geheim zijn dat ik diep ongelukkig ben met de verkiezingsuitslag van afgelopen november. Leugens en ideeën die een normaal mens op de bank van een psychiater zouden doen belanden werden zonder al te veel weerwoord gedeeld via sociale en traditionele media. Ongelofelijke claims om eilanden te kopen, over te nemen en onze noorderburen deel uit te laten maken van 'verenigde' staten doen een beroep op de onvoorwaardelijke vaderlandsliefde van een groot gedeelte van de bevolking. 

De eerste jaren van mijn verblijf hier in de VS heb ik getracht een regelmatig verslag te doen van mijn leven hier in the land of "Melk & Honing" maar uiteindelijk wordt dat een saai verhaal. Echter als trotse Amerikaanse Nederlander heb ik de innerlijke drang om wat tegengas te geven op de beeldvorming die zonder twijfel ontstaat in mijn ouderlijk land.

Diep ongelukkig maar zeker niet verrast door de uitslag maak ik me redelijk grote zorgen over the Charlie Foxtrot die op 20 januari aanstaande begint. De keuzes voor kabinetsposities zijn op z'n zachtst gezegd merkwaardig te noemen maar de term 'volslagen krankzinnig' is zeker niet overdreven. Klimaatverandering-ontkenners, ondergekwalificeerde lakeien en niet te vergeten veroordeelde criminelen... zomaar wat voorbeelden van het t***p circus dat volgende week neerstrijkt op de trappen van het witte huis, de senaat en het huis van afgevaardigden. Een fragiele meerderheid hebbende in de laatstgenoemden heeft de nieuwe regering grootste plannen.

Massa-deportatie van (illegale) vreemdelingen, een einde aan de oorlog in Oekraïne, lagere prijzen van levensmiddelen en $2 per gallon benzine; het kan allemaal niet op. Populistische retoriek die door de middenklasse met hectoliters, als ware het Koolaid, geconsumeerd en voor waarheid aangenomen wordt. Als referentie aan het olijke kannetje limonade niet bekend voorkomt raadt ik aan om even de termen 'koolaid' + 'jonestown' in te voeren in uw favoriete zoekmachine. Het doet me allemaal denken aan de jaren 30 bij onze oosterburen.

Terug cirkelend naar de titel van deze post, hoop ik in de aankomende tijd een onderscheid te kunnen maken tussen de politieke meerderheid en de rest van de bevolking zonder daarbij te suggereren dat het democratisch proces in 2024 onrecht is aangedaan. De meerderheid van de bevolking heeft letterlijk een vinkje gezet naast de naam van de nieuwe bewoner van 1600 Pennsylvania Av.

To be continued....

2020 ... een goed begin

2020 ....

geen uitgebreide verhalen over de afgelopen maanden kunnen de waanzin hier de VS beschrijven maar ik krijg met (enige) regelmaat vragen over hoe het er hier aan toe gaat.

Het jaar begon goed met de beslissing ons kabinet om een iraanse generaal van het slagveld te verwijderen - een golf van cyberaanvallen was de verwachtte 'follow-up' en op 3 januari kon ik me de rest van mijn loopbaan zonder nieuws over Iran en welgezinden van oud-Persië nauwlettend in de gaten te houden. 

Voornoemde gekkigheid hield me dusdanig bezig dat ik het met alle soorten van genoegen aannam als goed excuus om me nagenoeg niet voor te bereiden op de Disney Marathon (1/12). Wat begon in een redelijke tempo maakte dra plaats voor iets dat zonder moeite de vergelijking met een, door artritis gekwelde, senior slakkegang kan doorstaan. De officiële DisneyRun foto's - die ze met veel plezier voor een godsvermogen van de hand willen doen - laten geen enkel moment van loopgenot en een veelvoud van puur lijden niet onbedekt. Het is echter geen moment in me opgekomen om de spreekwoordelijk pijp aan Maarten te geven. Voldaan!

Veel tijd om te helen was er niet daar daags na de lol de jaarlijkse trip naar DC op de planning stond en Jill en ik, nadat vorig jaar de plannen door de winter en overheidssluiting in het water waren gevallen, dit jaar toch wel de toerist wilden uithangen. Een bezoek aan het witte huis zat er niet in en ik moet ook bekennen dat ik me wel een beter tijd kan voorstellen om het 'risico' te nemen om POTUS tegen het lijf te lopen. 

Na een paar dagen wandelen was het tijd voor Jill om terug naar onze residentie in Florida te gaan zodat ik me volledig kon overgeven aan "con-life" in Arlington. De jaarlijkse Cyber Threat Intelligence Summit en aansluitende training (Open Source Intelligence) hield me nog 8 dagen in DC vooraleer een direct vlucht naar Seattle me voor een 3-daagse vergadersessie coast-to-coast verplaatste. Ik ben overigens redelijk zeker dat ik tijdens deze 16 daagse trip wel ergens het COVID virus heb opgelopen maar dat terzijde. 

Al het voorgaande nam plaats terwijl ik in een jonge en vitale 40-er was en nog geen twee weken later was het moment daar om Abraham te aanschouwen - twee minuten stilte en een stuk gebak later was ik officieel een oude man en over de 'spreekwoordelijke helft' Traditiegetrouw werd mijn verjaardag op grote hoogte gevierd - we waren weer op weg naar huis.

Wordt vervolg ... 

We're back ....

na een rumoerige tijd met een brand, een tijdelijk verblijf in een hotel hier in Marin en een langdurig verblijf in Florida zijn we afgelopen maandag weer in ons appartement getrokken.  Het begin van een nieuw hoofdstuk in ons leven in onze oude flat die compleet gerenoveerd is.

Voor diegenen die het gemist hebben; op 12 maart van dit jaar brandde onze woning (nagenoeg volledig) uit en sindsdien hebben we als nomaden geleefd. Van hot naar her in afwachting van de verbouwing van ons huis.

Hier wat foto's van de ravage na de brand

Na eerst 2,5 maand in een huurhuis te hebben gewoond hebben we eind Juni de sleutel van ons vakantiehuis in Davenport gekregen en zijn hard aan de slag gegaan met de inrichting van Casita Orange 

We zijn nu weer terug in California en ik ben voornemens om ook mijn blog weer redelijk up-2-date te houden ... maar dat heb ik wel meer geroepen. 

Meer updates en foto's van ons (oude) nieuwe huis volgen snel.

10 jaar en 4 weken ..

Het is al weer 10 jaar geleden dat Jill en ik elkaar in Delft - op 14 februari 2005 - het Nederlandse "ja-woord" gaven. Na een enigszins een turbulente tijd in Holland viel in het najaar van 2004 de beslissing om naar de States te verhuizen. Om mijn entree in de US makkelijker te maken werd besloten om in Nederland te trouwen en met die nieuw-vergaarde burgerlijke staat het verzoek om een verblijfsvergunning te verkrijgen in te dienen op het Amerikaanse consulaat in Amsterdam.

Daar we toch naar Mokum moesten voor de papier-handel leek het een prima idee om met z'n tweeën een paar dagen te genieten van alles wat onze hoofdstad te bieden heeft. Goed eten en nog veel beter drinken. Als echte AJACIED was ik natuurlijk verguld dat Jill en ik tijdens het diner in het  Okura Hotel aan de zelfde bakplaat - tafel zaten als Yannis and Angelos. Zonder de toenmalige spelers van de mooiste club ter wereld te veel lastig te vallen wist ik ze te overreden om even te poseren.

Om een ieder die niet bij de huwelijksvoltrekking op het stadhuis, beperkte lijst a.g.v. ruimte of het gebrek daaraan, kon zijn of, om wat voor reden dan ook ellecteerde absent te zijn,  toch de gelegenheid te geven het glas met ons te heffen werd op zaterdag 19 februari in het , inmiddels met de grond gelijk gemaakte, clubhuis van Mc Royal in Delft een klein huwelijks- , verjaars- en vertrekfeest gegeven. 

Tien jaar - wat een geweldige tijd - het vertrek uit Nederland was de afsluiting van een deel van mijn leven en opende tevens de deuren naar een nieuw avontuur ... "10 years , looking back without regrets!!"

Beeldverslag van de week hier: Link to Flickr - Album

Spreekwoordelijke bakken

- it rains in paradise - en niet zo'n beetje ook. Na maanden , bijna jaren (2) , zonder noemenswaardige regen te hebben genoten van het mooie weer in Californie kwam het afgelopen donderdag met spreekwoordelijke bakken uit de hemel.

Scholen bleven dicht, iedereen werkte zo veel mogelijk thuis en het overgrote gedeelte van de bevolking in Nor-Cal zat met geknepen billen naar wildwuivende bomen te gluren, hopende dat deze in relatief horizontale houden de storm zouden "uitrijden". Met de meeste elektriciteitsleidingen nog hoog boven de straat kan het omwaaien van een boom, buiten de blik schade van een ongelukkig geparkeerde auto namelijk zomaar resulteren in een (lange) periode van duisternis en geforceerde gezelligheid met kaarsen en goose-board spellen. In een era waar een ieder krampachtig en met volle overgave de duimen en wijsvingers controle heeft gegeven over communicatie en entertainment is het uitvallen van de stroom en internetverbindingen maar dan een klein ongemak.

Het op een heuvel wonen mag dan wat minder leuk zijn na een paar uur te hebben gemountainbiked - tijdens een storm is het verrekte handig. De straten zijn hier zo gemaakt dat het meeste water netjes via de goot richting de kreek loopt en het daarbij verzuimt onze huizen te doordrenken. Het scheppen en plaatsen van door de overheid ter beschikking gestelde zandzakken laten we dan ook graag aan hen die in minder hooggelegen contreien residentie hebben verkozen.

Hebben we dan helemaal geen last van de regen gehad? Onze kleine Miss Violet heeft een oudhollandsch broertje dood aan de regen dus we moesten - om haar toch wat exercitie-tijd te gunnen creatief aan de gang. Hup in de auto en naar een dichtbijgelegen parkeergarage waar ze naar hartelust achter een tennisbal aan kon rennen.

We hebben na deze storm nog immer een fiks watertekort hier in Californie dus we "hopen" op nog meer substantiële regen maar voor nu zijn we redelijk content met een "break in the rain".

Gegroet.

VAKANTIE

eind Juni togen Jill en ondergetekende naar de Mexicaanse riviera om daar van een, vonden we zelf, welverdiende (korte) vakantie te genieten. Maanden van hard werken waren voorbij gevlogen en waren even toe aan wat relax-time aan, op en onder water. Met lichte tegenzin had ik maanden daarvoor ingestemd om onze "ordinaire" bestemming (Hawaii red.) in te ruilen voor een streek die naar mijn mening nog immer onveilig was. 

Door het te veel naar kwaliteit programma's op zenders als Discovery en FX te kijken was ik er van overtuigd dat zodra we voet op Mexicaanse bodem zouden zetten een bende ongeschoren, sombrero-dragende onverlieden ons in een oude VW-bus zouden mikken en op een boerderij ergens 75km van Cancun in een donker hol voor losgeld zouden vasthouden.

klik hier voor het online foto-album

de 5 dagen dat Jill en ik aan de Mayan Riviera door mochten brengen hebben wel degelijk aangetoond dat mijn wild-west visioenen een ding van het verleden zijn / waren. Er is, net als in de rest van de wereld, een aanwezigheid van georganiseerde criminaliteit maar aan de oppervlakte van de merk je daar weinig van. Het is de kartels er alles aan gelegen om de toerist met zijn stapel dollars zich zo veilig mogelijk te laten voelen om ze terug te laten komen. 

Met heel veel plezier werd tijd in boten, aan het zwembad/strand en achter borden met werkelijk fantastisch eten doorgebracht

Hulde aan Nirit

Beste Nirit,

Je kent me niet maar ik ben een van de AJACIEDEN die vroeger al “Joden , Joden” roepend van stadion naar stadion trok om daar door dik en dun mijn AJAX aan te moedigen. Het type AJACIED dat ziek van verlies of dronken van overwinning uitkeek naar de volgende gelegenheid om “de Godenzonen” te zien. Wonend onder de rook van een niet nader te noemen havenstad was ik gewend om voor jood en neus uitgemaakt te worden en het aannemen van de, door velen zo gehekelde geuzennaam was voor mij, net als de supporters die je in “De Superjoden van AJAX” aan het woord hebt gelaten, een logische keuze.

 link naar volledig documentaire

Met wisselende emoties heb ik gisteren voornoemde documentaire vanuit Californië op uitzendinggemist.nl zitten kijken. Herinneringen van stadions vol vijandige fans die met aan hondsdolheid grenzend fanatisme uiting poogde te geven aan gevoelens van haat en afgunst alsmede de bezoeken aan de schaarse clubs waar ons aller AJAX niet aan de top van de “shit-list” stond spookte door mijn hoofd. Trips in Nederland, Europa en zelfs daarbuiten waren deel van mijn leven als AJACIED en ik koester de gevoelens van vriendschap en trots die het deel uit maken van de hondstrouwe supportersschare van de mooiste club ter wereld met zich meebracht en nog immer meebrengt. Wonende aan de andere kant van de wereld ben ik niet meer in staat om AJAX met regelmaat te bezoeken maar dat maakt mijn clubliefde niet minder sterk. Ik mis geen wedstrijd en een zondag kan nog steeds gemaakt of gebroken worden door winst of verlies.

Complimenten voor de manier waarop je ons als AJACIEDEN hebt neergezet en geprobeerd hebt duidelijkheid te scheppen over onze motieven en drijfveren zonder het gebruik van onze geuzennaam af te keuren of belachelijk te maken. Ik ben nu ouder en het scanderen van onze geuzennaam is niet meer iets wat ik dagelijks doe maar ik moet eerlijk bekennen dat ik soms, heel soms in oude gebruiken/gebrekken verval en met het schuim op mijn gelaat al kijkend naar AJAX onzin uitkraam die me vroeger wat meer gepast leek dan present. Ik ben niet meer die jood van vroeger en echt joods ben ik nooit geweest maar AJACIED blijf ik tot aan de dood.

De beelden uit Israël zijn zeker niet flaterend; ik zie er uit als een plof-oliebol met het  mooiste shirt ter wereld om mijn schouders en mijn veel te dikke kop onder een David-ster pet maar ik schaam me er geen seconde voor. We waren “Joden on Tour” en de reis naar יִשְׂרָאֵל voelde als een soort van thuiskomen in die tijd.

AJACIED ben je niet voor even, AJACIED ben je voor het leven.

Tuan.