Weer een week

voorbij in het zoninge zuiden van de VS. Het kan hier qua weer enorm spoken; zoveel heb ik wel geleerd in de afgelopen 7 dagen. Prachtige dagen, waar het kwik moeiteloos de 30 graden bereikt, worden in de regel afgesloten met verwoesten onweersbuien die voor tonnen, zo niet miljoenen aan schade veroorzaken. Heel de dag kan het tropisch warm zijn en aan het einde van de dag vallen er hagelstenen formaat golfbal uit de hemel. Orkaanachtige stormen die niet langer dan 10 minuten door de buurt razen doen bomen omvallen, elektriciteitleidingen knappen en auto’s veranderen in schroot. Gelukkig speelden al deze taferelen zich ten noorden van Raleigh af en wonen wij in het zuiden maar ik moet er niet aan denken dat een of andere boom besluit zijn of haar val te breken op Jills Mazda of mijn Ford. Gelukkig loopt het tornadoseizoen ten einde en zullen we niet te veel meer van deze stormen over onze staat trekken…als het goed is.

Op naar “Hurricane season”

Mijn eerste..

......schreef ik u gisteren triomfantelijk over mijn Amerikaanse rijbewijs, vergat ik er helemaal bij te vermelden dat de foto op dat kostbare kleinood de eerste officiele foto was waar op ik geen bril meer draag. Voor diegenen die het niet wisten of die het ontgaan is: Ik ben sinds 20 maart van dit jaar brilloos. Ik heb tegen fikse vergoeding een oogaarts "Star Wars" laten spelen in mijn ogen en ga sinds die dag zonder bril door het leven. Wat een heerlijke gewaarwoording om in de ochtend niet meer op zoek te gaan naar mijn race-fiets, geen gedoe meer in het zwembad en een strakker uiterlijk (vindt ikzelf). Na bijna twee maanden is mijn zicht 90% van wat het moet zijn en dokter Dean houdt vol dat mijn zicht perfect wordt. Maar ik ben nu al blij en tevreden.

Rijbewijs

Eindelijk is het dan zover...na ongeveer 10,5 maand te hebben rondgereden met mijn oude Nederlandse, roze rijflap heb ik vandaag mijn rijexamen gedaan. Een pittige test van 25 vragen over de regels van het verkeer, een korte rijtest met de examinatrice en een test van mijn ogen ben ik nu de trotse eigenaar van een North Carolinian Drivers License.



Het werd wel een keer tijd want eigenlijk had ik mijn amerikaans rijbewijs al 2 maanden na mijn binnenkomst in de VS moet halen. Maar goed; terug kijken is niet altijd nodig. Nu vooruit kijken naar alle proefritten die ik in de toekomst ga maken...Dodge charger (Dukes of H.-auto), F-150 en niet te vergeten Hummerrrrrrrrrrrr hahahahha Een wereld gaat voor me open.

Nederland

Ik kan natuurlijk vertellen over alle dingen die we hebben meegemaakt tijdens onze korte vakantie naar Nederland. Vertellen over hoe klein het vliegtuig van Raleigh naar Newark was, over hoe ik het binnen 20 minuten aan de stok had met de passagier die voor me zat in het vliegtuig naar Nederland, vertellen over het hotel waar we verbleven, vertellen over ........ te veel details. Daar zit natuurlijk helemaal niemand op te wachten. In het kort kan ik stellen dat het geweldig was om na bijna 10 maanden mijn ouders, zus en andere familie weer te zien en me te realiseren dat ik ze wel erg mis. Ook was het super om mijn vrienden weer te zien en like the good old days te ouwehoeren over van alles en nog wat en vooral over niks. Het was goed weer te zijn daar waar ik ben opgegroeid, daar waar ik ben geworden tot wat ik nu ben. Het was natuurlijk vreemd om als toerist in eigen land te verblijven maar dat is een gevoel waar ik aan zal moeten wennen.

Koniginnedag was ouderwets gezellig, al had ik graag meer tijd gehad om met iedereen die ik tegen het lijf liep langer te kletsen. Maar een combinatie van vermoeidheid, alcohol en tijdsverschil maakte dat ik reeds om 22.00 uur uitgevloerd was. Vrijdag en zaterdag voelde als een orgie van "cholesterol en alcohol" hetgeen zondag zijn tol eiste. Een bijeenkomst bij in mijn ouderlijk huis en een etentje bij Bert & L. waren voldoende om Jill en mij rond 22.00 uur volledig uitgevloerd in bed te doen belanden. De laatste (maan)dag hebben we al shoppend doorgebracht. Een enorme hoeveelheid koffie, drop, koek en andere hier niet verkrijgbare artikelen maakte dat we op de terugweg net niet hoefden bij te betalen om alle zooi mee naar de States te krijgen.

Kortom en samenvattend; HET WAS GEWELDIG en ik kom gauw weer een keer. U bent gewaarschuwd!

Alweer even geleden...

Jill en ik zijn ondertussen al weer anderhalve week terug uit Nederland en tot nog toe heb ik u geen deelgenoot gemaakt van onze belevenissen. Reden daarvoor is dat ik tijdens mijn bezoek vermoedelijk mijn immuumsysteem heb aangetast en ik bij terugkomst in de VS wat onwel geworden ben. Dagen gingen voorbij dat ik naast mijn werk bij IBM alleen maar op bed heb gelegen. Hoestend en proestend, warm en koud afwisselend heb ik de dagen kunnen doorworstelen zonder ook maar iets zinnigs uit mijn handen te laten voortkomen. Hoewel ik velen van jullie in levende lijve heb mogen aanschouwen lijkt het me toch niet onaardig om met terugwerkende kracht een dagboekachtig verslag te maken over de 5 dagen Nederland waar ik zolang naar heb uitgezien en die nu reeds historie zijn....... in de aankomende dagen zal ik daarom mijn weblog updaten, hou het in de gaten.