Niet iedereen begrijpt de manier waarop ik het voetbal beleef. Sta om de meest walgelijk tijden op om mijn cluppie of, zoals de afgelopen weken, Oranje te bekijken, ben euforisch na een winstpartij en heb er ongelofelijk de ziekte in als een wedstrijd verloren of zelfs gelijkgespeeldt wordt.
De afgelopen tijd wasdan ook zenuwslopend, intens en psychisch zwaar te verhapstukken. Slecht gespeelde wedstrijden en een zinderende pot voetbal tegen Brazilië deed mijn hart sneller slaan. Het nimmer aflatende vertrouwen in de wederopstanding van van Persie deed me duizelend schuimbekken en de voortdurende strijd geleverd door het terrier-middenveld maakte me hoopvol voor een positieve einduitslag afgelopen zondag.
Zoals nu bekend heeft het niet zo mogen zijn. Een ordinaire schoppartij, helemaal niets mis mee, en enige scheidsrechterlijke dwalingen resulteerde in een Spaanse victorie die volgens de berichtgeving terecht was. Terecht of niet; ondergetekende was en is nog steeds goed ziek van deze gemiste kans en dat zal zo nog wel even blijven denk ik. Maar de teleurstelling maakt langzaam maar zeker plaats voor een gevoel van trots en waardering. Tweede op het WK, Not bad, not bad at all!
Wellicht zijn de aanstaande perikelen op de europese voetbaltransfermarkt een leuke afleiding; who knows?!
