68 cent and 30 bucks

68 cent is in tegenstelling hetgeen de naam doet vermoeden geen nieuwe ster aan het rap-firmament. Het is ook verre van de prijs voor een gallon regular gas en het is zeker niet mijn uurloon. 68 cent is het bedrag dat ik gisteren "rood" stond op mijn betaalrekening. Door het ietwat laat binnenkomen van mijn salaris en het op tijd betalen van een rekening was het negatieve kapitaal bij Wachovia explosief gegroeid tot 68 cent. Zo, de 68 cent in de titel van dit log is duidelijk. Nu de 30 bucks nog. Buck is zoals wellcht bekend de bijnaam van de dollar. Zoals de gulden een piek en de rijksdaalder een knaak was. 30 bucks was de boete die de bank alhier oplegde voor de overtrekking van mijn saldo....68 cent and 30 bucks!
Een en ander gaf mijn de gelegenheid weer eens ouderwets met gevestigde ordes in de clinch te gaan. In het verleden kon ik intens genieten van het bellen, mailen en schrijven met de grootmachten der economie zoals daar zijn Zonnet, Versatel, De amersfoortse en andere geldverslindende, irritatieopwekkende doch noodzakelijke en legale roversbendes. Niet zelden tot hilariteit van mijn meeluisterende collega's. Na een radiostilte van meer dan 3 maanden was ik weer On-Air en nam het er lustig van. Het kostte me wat moeite en 3 klantenservicemedewerkers maar aan het einde van het verhaal prijkte de 30 dollar weer keurig op mijn bankafschrift. Is dit inburgeren of niet?

Theo....

ziet het niet meer zitten. Theo is een handtekeningenactie begonnen tegen het format van "De wedstrijden" Theo is de Don Quichot van het heden. Als dolende ridder, gewapend met een pc en een hotmailadres, neemt Theo het op tegen Talpa. Hoe is het in vredesnaam mogelijk dat JdM zo vaak zijn programma onderbreekt voor iets onbeduidends als reclameboodschappen. Hoe haalt hij Johnny het in zijn hoofd om de samenvattingen van de belangrijkste wedstrijden ergens in het midden van z'n programma te verbergen. Hoe durft hij...hoe durft hij! John heeft het toevallig goed bekenen. John weet dat types als Theo en ik zijn zender de rug toekeren zodra de voor ons van belangzijnde samenvatting is geweest. En de Mol weet dat types als ik en Theo nu, zij hetmet grote tegenzin, bijna heel het programma doorworstelen om toch maar vooral niets te missen van onze favoriete club. En John weet dat door de tijspanne van zijn reclameblokken te veranderen een ieder wel moet blijven kijken om vooral niets te missen van zijn of haar favoriete club. En John maakt dankbaar van deze kennis gebruik door zijn programma lekker vol te stoppen met reclames. En geef hem eens ongelijk. John is slim, John rijdt een dure auto. John leeft van onze sportverslaving. John is de dealer van de dope die menig Nederlander op zondag tot zich neemt. John heeft de dope en John bepaalt de prijs. Talpa is het begin...wen er aan! Theo hou je koest, John ligt niet wakker van jou 11.000 handtekeningen.


Voor al diegenen die geen idee hebben waar ik het over heb: http://www.nu.nl/news/598507/50/11.000_mailtjes_tegen_Talpa-voetbaluitzending.html

Rita....(2)

heeft gelukkig minder schade aangericht dan Katrina. Officeel is Hurricane Season nog lang niet over. Dit seizoen duurt een maand of zes en eindigt op 30-11. We, de amerikanen en ik, verkeren dus nog een maand of 2 in het ongewisse over al dan niet opsteken van nog meer ellende. Het is dus nog even afwachten of we al dan niet kunnen terugkijken op een seizoen met 2 flinke orkanen. De verwachte regen is uitgebleven dus ik zal van het weekend de tuin wel moeten sproeien.

Homecoming…..

Vrijdagavond stond in het teken van American Football. Op Jills oude high school werd de zgn. Home-coming game gespeeld. Voor zover ik het begrepen heb is HC-week een aaneenschakeling van festiviteiten die bijdrage tot de eenheid die hier in de VS zo hoog in het vaandel staat. De apotheose van deze week wordt gevormd door de HomeComing Football game. Een reguliere wedstrijd uit de competitie tussen de diverse high schools wordt voor de gelegenheid in een wat netter jasje gestoken. Er speelt een marching band, er is een speaker, de cheerleaders doen wat extra d’r best; kortom het is nogal wat. Nu ben ik als oude, verstokte bijna hooligan wel wat gewend qua kolkende stadions maar het Eagles Nest van Enloe High was wel degelijk andere kuche. Hartverwarmend te aanschouwen hoe hartstochtelijk de fans hun ploegen naar de overwinning trachten te schreeuwen. Geweldig mee te maken hoe overijverige ouders door middel van koeienbellen, toeters en andere zooi hun telg trachten duidelijk te maken waar zij zich in de massa bevinden. Jammer dat het vlak achter me was maar dat terzijde. “De-fense….defense!!” en “Push them back….all the way back” zijn dan wel geen geniale, van creativiteit overlopende yells maar het moet gezegd: hart en ziel werd in de strijd gegooid. Geen onvertogen woord, geen vreselijke ziektes of verwijzingen naar het beroep van de moeders der arbiters…gewoon gezellig, positief gillen en schreeuwen. Supporters in voetbalstadions zouden hier een voorbeeld aan kunnen of zelfs moeten nemen. Zo kan het ook, sterker zo moet het! Is dan nog wat negatiefs te melden……tuurlijk. De wedstrijd was te saai voor woorden. Patience spelen op een kerkhof is interesanter. We hebben het einde dan ook niet gehaald. Nepsupporters; dat zijn wij.

Het echte hoogtepunt van de avond was voor ons beiden dan ook het bezoeken van Jills oude school. Was het haar vroeger niet toegestaan om weg te blijven; nu was het bijna onmogelijk om onbegeleid een kijkje te nemen in een gebouw dat jarenlang een grote rol had gespeeld in het leven van mijn wederhelft. Bijna maar niet helemaal De rijen lockers en grote sportzalen deden me haast zingen als ware ik Danny Zuko. Heel apart om een kijkje te nemen in een instituut dat décor staat voor vele rolprenten. De enorme gangen die doodstil en verlaten weinig goeds leken te voorspellen. Het horen van voetstappen deden oms rillingen over de rug ervaren en voor het wisten stonden we oog in oog met de hakkelende janitor die ons vriendelijk doch zeer dringend verzocht het pand te verlaten. Nu waren we al klaar met de tour dus dat was makkelijker gedaan dan gezegd. Het viel nog niet mee om buiten te komen daar we bijkans werden getackeld door een kordaat juffie die ons heel erg duidelijk probeerde te maken dat we in overtreding waren. “You are not supposed to be in here, only the band is allowed in” Met een krachtig “Whatever we are leaving anyway” passeerden we deze kenau om ons tergens langzaam uit de voeten te maken.

Het weer...

.....ik klaagde er vroeger te pas en te onpas over. Te warm, te nat, te koud, te droog...je noemt het maar en ik had er wel een negatieve mening over. Deze meningen werden voornamelijk gevormd door pure frusttratie en ongeloof. De wisperturighed van het Nederlandse klimaat heb ik werkelijk nooit begrepen. Terrasweer in februari en winterjassen in juni. Het opbergen van winter- dan wel zomerkleding was en is volgens mij nog steeds vragen om problemen. Zodra de korte broeken eind augustus netjes zijn opgeborgen meldt een of andere joker in De Bilt dat "de zomer nog een staartje krijgt" En hoe vaak greep ik niet in april naar een warme jas? Iedereen klaagt.....en terecht! In een vier-seizoenenklimaat heb je recht op vier seizoenen en niet op 25 fragmenten van afwisselend koud en warm weer. Maar ik klaag niet meer. Ik ben de waanzin ontvlucht. Ik woon in de VS en afgezien van wat uit de kluiten gewassen tropische depressies is het hier warm in lange zomer en koel in de korte winter. Hier en daar wat extremen maar never out of place. Sneeuw valt in de winter en de kraaien dood in de zomer...zo hoort het. Het is hier overigens flink aan het afkoelen, de herfst is aanstaande. Het wordt hier zelden of nooit meer warmer dan 30 graden...brrrrr. Nog een maand of 3 en ik moet serieus gaan overwegen mijn korte broeken in te ruilen voor lange exemplaren.
Ik groet u allen.

Rita...

is net als Ophelia en Katrina een waardeloze naam. Het zou te ver gaan haar voor "bitch" uit te maken maar ik kan me zo voorstellen dat men haar in het zuiden liever zit gaan dan komen. Deze lichtekooi maakt zich op om onuitgenodigd misbruik te maken van de gastvrijheid waar het zuiden van de VS zo bekend om staat. Een ware exodus, gevormd door weldenkende mensen, is op gang gekomen. Waren er in het recente verleden nog grote groepen mensen die dachten de toorn van het water en de wind te kunnen weerstaan, nu weet men wel beter en maakt zich uit de voeten. Niemand bij zijn volle verstaand blijft thuis om Rita te verwelkomen, thee voor haar te zetten en haar een plaats in een van de talrijke schommelstoelen aan te bieden. Ze zoekt het maar uit. "Laat jezelf maar binnen en maak je niet druk over de rommel, die ruimen wij wel op" De ravage zal enorm zijn maar hopelijk vallen er minder slachtoffers.

Put-put

als Nederlander in het buitenland heb ik al meer gekke dingen gedaan. Zo heb ik rauwe oesters geslurpt, slangen aangeraakt en meedere foute drankspelletjes gespeeld. Nog nooit had ik me in het buitenland echter aan midget-golf gewaagd. Na weken van dreigen te gaan is het er afgelopen zaterdag dan toch van gekomen. Gewapend met een coupon en credit-card togen mijn liefste en ik naar Adventure Landing om een potje galven. Om politiek-correcte redenen wordt het edele mini-golf hier echter Put-Put genoemd. Adventure Landing is een put-put- annex kart annex laserquestbaan ten noorden van Raleigh, hetgeen een stief kwartuurtje rijden is. Om de kosten hoef je het niet te laten; 6 dollar per persoon voor een heuse 18-holes baan. Variatie ontbreekt maar het plezier was er op de diverse tees en greens niet minder om. Als kleine kinderen vermaakten Jill en ik ons met het lachen om elkaars missers en de enige hol-in-one van yours truely. Mezelf voornemend mijn eega niet met opzet te laten winnen knikkerde ik er lustig op los met een glorierijke overwinning tot gevolg. Galven is fun. Wordt zeker herhaald.

Ophelia..part 2

"Kom hier of rot op maar in vredesnaam DOE IETS" Het heeft een week geduurd maar ze is weg, weg van ons. Ze heeft een ander. To hell with her. Na dagenlang voor de kust van NC te hebben rondgehangen heeft Ophelia haar weg naar het noorden gevonden. Als ware zij een dralend kind dat wijfelend in de snoepwinkel tracht een keuze te maken tussen drop of chocolade was er de continue gedachteverandering tussen orkaan en tropische storm, tussen op zee blijven en aan land gaan. Het ene moment was haar kracht net sterk genoeg om de surfers uit het water te jagen terwijl het andere moment zorgde voor heuse paniek en evacuatie. Meer dan een week heeft ze de kustbewoners van NC uitgedaagd met haar wilde, natte doch zwoele verschijning. De mannen en vrouwen van countys als New Hannover en Carteret waren helemaal klaar met en voor haar. De knagende onzekerheid van het al dan niet landfall maken maakte Ophelia op z'n zachtsgezegd niet geliefd. Terugkijkend waren we nooit echt in gevaar maar de schade die ze heeft aangericht aan duinen en eigendommen in de kuststreek is omvangrijk en het zal lange tijd duren voor de sporen van Ophelia zijn uitgewist. Hoewel stormen en orkanen als deze maken hier met regelmaat hun opwachting dus het kan zomaar zijn dat Tom of Petra Ophelia doet vergeten.
Ik groet u allen!

Ophelia..

...is de naam van een uit de kluiten gewassen tropische storm die zich voor de kust van NC ophoudt. Haar kracht schommelt tussen zware storm en categorie 1 orkaan. Gelukkig is de kust van de TarHeel staat zo'n 150 kilometer van onze postcode verwijderd dus de overlast zal naar het zich laat aanzien beperkt blijven tot wat maartse buien en windstoten. Als Nederlander draai ik daar mijn handen niet voor om natuurlijk.
Ondanks dat Ophelia bij lange na niet zo krachtig is als haar nichtje die 2 weken geleden in de golfstaten huishield staan de authoriteiten op scherp. De rampenplannen zijn aan de muur geprikt en de Nationale Garde staat klaar om hand- en spandiensten te verlenen in het geval de storm zichzelf oppakt en als orkaan op de kust zal beuken. Sommige delen van de kust liggen onder zeeniveau en zullen dus vermoedelijk onder water komen te staan. Ook staat de streek bekend om haar zogenaamde Outerbanks. Deze schiereilandjes zijn door dijken of bruggen met het vaste land verbonden. De kans is dus groot dat deze gebiedjes tijdelijk van de buitenwereld zullen worden afgesloten. De inwoners maken dat ze weg komen of maken er het beste van. Ze zien hier wel wat gewend. Welcome to Hurricane-country. Wordt, zonder enige twijfel, vervolgd.
Ik groet u allen

9-11

Vandaag is het 4 jaar geleden dat de wereld een nieuw gezicht van terreur te zien kreeg. Nietsontzienende lieden boorden zich in de naam van.... nou ja u kent het verhaal allemaal. Voor 1 dag wordt het gesteggel over de verantwoording na Katrina naar de achtergrond geschoven. De natie rouwt om de torens, de toestellen en allen die het leven lieten op of vlak na 11 september 2001. Geen wijzende vingers en vervangers voor hoogeplaatste ambtenaren. Bush legt een krans, het volk weent. Zovelen die die dag nooit meer thuis zouden komen voeren in mijn gedachten discussies met de door hen aangehangen schepper. Vier jaar lang zoeken naar een antwoord op hun vragen. Waarom, waarom en waarom. De beelden van HBO kon ik maar 40 minuten verwerken. Het zien van wanhopige mannen en vrouwen die de eer aan zich zelf houden, de lichamen van onder het puin bedolven managers, boekhouders, postdames en koffiejongens werd me gewoonweg te veel. Zovelen die het leven gaven omdat het gewoonweg hun werk was. Ik voelde vandaag het leed van de Amerikanen alsof het mijn eigen leed was. Ben ik aan het verAmerikaniseren? Nee ik ben een mens. Een Nederlander die toevallig in de VS woont.

Talpa

als ras-Ajacied probeer ik ook vanuit de states alles te volgen wat ook maar een beetje met AJAX te maken heeft. Zo ben ik, vermoedelijk als enige Nederlander, blij dat Talpa er is. Het speeltje van meneer de Mol stelt mij namelijk in staat om via het internet het Nederlandse eredivisie voetbal te volgen. Het valt voor de gemiddelde Nederlander niet mee om zich door de vele reclameblokken heen te worstelen maar gegeven het feit dat ik hard op weg ben om part-time Amerikaan te worden ben ik op het gebied van commercials wel het een en ander gewend. De, vaak als hinderlijk ervaren reclameblokken, stellen je in staat om even snel te toiletteren, iets te drinken te pakken of andere zaken te regelen welke normaal gesproken garant staan voor het missen van belangrijke momenten op de kijkbuis. Commercials I Love them!! Ook hoor ik van mede-supporters de klacht dat Talpa er een handje van heeft om de "belangrijkste" samenvatting te bewaren tot ergens halverwege of achterin de uitzending. Nou is dat natuurlijk zeer subjectief. Tuurlijk weet ik als AJACIED dat de samenvatting van mijn club ALTIJD als eerst getoond dient te worden. Want zeg eerlijk, welke club is er nou belangrijk dan mijn AJAX?!?! AZ! zullen ze in Alkmaar zeggen. En Heracles voor de neven en nichten van Herman Finkers. Kortom de volgorde waarin de verschillende samenvattingen worden vertoond zorgt links en rechts voor scheve en rechte gezichten. Het is ook nooit goed!
Zijn er dan wel minpunten te bespeuren bij Talpa? Misschien wel, met het grote grove geld is een instituut van het beeldscherm verdwenen. Voetbal hoort bij Studio Sport zoals fietsen bij Duitsland. Het grote voordeel van het voetbal bij Talpa is dat u allen rustig kunt wennen aan de toekomst die de media-wereld in Nederland te wachten staat.
Ik groet u allen.

LaborDay

Een korte week. Na mijn eerste volledige Amerikaanse vijfdaagse werkwerk te hebben doorgeworsteld was afgelopen weekend een lang weekend. Ter ere van de gewone werkman in de VS bestaat er iets als LaborDay....plat vertaald: ArbeidDag. Deze zgn Bank Holiday is een van de feestdagen die hier in de VS aan de werknemen geschonken wordt. Het ontbreken van tweede paas, pinkster en kerstdag wordt hiermee enigzins goedgemaakt. De extra vrije dagen vallen in de regel op maandag hetgeen voor menigeen een uitgelezen mogelijkheid biedt om er een lang weekend tussenuit te knijpen. Trips naar het strand, de bergen of familie in of buiten de staat. In tegenstelling wat de naam doet vermoeden wordt er dus niet gewerkt op LaborDay. Je werkt niet op deze dag, je bent vrij!! Tenzij je natuurlijk employement hebt gevonden in detailhandel of de horeca, die werken altijd. In deze 24-uurs economie zijn winkels, restaurants en bars 365 dagen per jaar open. Kerst, Nieuwjaarsdag maakt allemaal niet uit. De dollar moet en zal rollen. Ikzelf en mijn eega hebben heerlijk genoten van de ons gegunde vrije dag. Al maakte het feit dat we beiden op uitzendbasis werkzaam zijn dit cadeau wel een sigaar uit eigen doos.
Ik groet u allen.

"Stranded at the drive-in...

....branded a fool-what will they say,monday at school." De eerste twee regels van Sandy uit de klassieker Grease. Travolta zit, al schommelend, weemoedig zoetsappige teksten uit zijn longen te persen in de Drive-in-Bioscoop. Ik kon het dan ook niet laten om deze tekst, of iets dat er op leek, te brullen toen ik samen met mijn meissie op gelijksoortige schommels zat om de tijd te doden voor aanvang van de hoofdfilm van afgelopen zaterdag. Gewapend met gekoelde (non-alcoholische) dranken, dropveters en fast-food begaven we ons richting Starlite-DriveIn alwaar we ruim 2 uur van tevoren arriveerden. Op een pick-up truck na was het hele terrein leeg en het stond ons dus vrij te parkeren waar we maar wilden. Uit medeogen met de lieden achter ons en de stijgende brandstofprijzen was de Mazda van Jill ons vervoersmiddel van die avond. Het leek ons niet gepast om het uitzicht van anderen te blokkeren met de Explorer. We weten nu wel beter; iedereen doet zijn uiterste best om het zicht van achterburen te ontnemen door de bios vol te zetten met de trucks en SUV's. De meeste van deze auto's zijn afgeladen met tuinstoelen, koelboxen en BBQ's. Een waar familiegebeuren waar men ruim voor aanvang van de film het terrein tijdelijk tot camping transformeert. De geuren van velerlei soorten vlees en ander ongedefinieerd voedsel maakte zich meester van de zuidelijk avondlucht. Een veelvoud van heuse rednecks met bijpassend vervoer creeerde de perfecte ambiance voor de main feature van de avond "De Dukes of Hazzard" Een melige rolprent vol schreeuwende achtervolgingen met tot puin gereden politieauto's en een strak in de broek geslagen Daisy Duke. In mijn tienerjaren zorgde DD regelmatig voor slapeloze nachten en gevulde schoolagenda's en ik kon dan ook niet wachten tot het nichtje van Bo en Luke Duke haar opwachting zou maken. Gelukkig liet deze oogstreling niet al te lang op zich wachten, hetgeen een en ander promoveerde tot een "heuse schieten, tieten en bandieten-film" Al met al een prima avondje uit.
Ik groet u allen

Katrina "the aftermath"

Langzaam maar zeer zeker wordt de omvang van de ellende in de golfstaten van de VS duidelijk. Berichten overin rivieren drijvende lijken en plunderingen op grote schaal verdringen het nieuws uit Irak van de bedenkelijkeeerste plaats in de nieuws top 3. Meer en meer rijst hier de vraag hoe het mogelijk is dat de amerikaanse overheidin staat bleek om binnen een week noodhulp in Azie te verlenen maar dat hulp aan noodlijdende landgenoten binnen eigen landsgrenzen maar niet wil vlotten.Nog voor de laatste slachtoffers gered of geborgen zijn laait hier de discussie op of een en ander niet voorkomen had kunnen worden. Zonder de realiteit uit het oog te verliezen, want wat kan je doen tegennatuurgeweld als dit, wordt er hardop getwijfeld aan de deugdelijkheid van het in New Orleans gevoerde watermanagment. Beelden van vluchtelingen uit de getroffen gebieden, die nog het meest lijken op taferelen uit Afrika of Azie, worden vergezeld van vingerwijzend commmentaar. Registraties van plunderingen en wetteloosheid worden gevolgd door stevige kritiek op de zittende regering. Als ik geen sterk geloof in menselijk fatsoen zou hebben zou ik bijna denken dat er politieke garen wordt gespind bij deze catastrofe.

Ik ben in de fortuinlijke positie dat ik hier nog geen stemrecht bezit en me derhalve nog niet hoef te binden aan wat voor politiek stroom dan ook. Wat ik probeer te zeggen is dat ik, zonder me druk te hoeven maken over falen van de overheid, gewoon kan janken bij het zien van alle ellende. De tranen staan me in de ogen bij het zien van mensen die honger lijden,dorst hebben of rouwen om diegenen die hen ontnomen zijn. De beelden raken me diep...net als beelden uit New York, Azie, Afrika,Londen, Beslan, Bagdad etc etc.

Ik groet u allen.