Er zijn gekken......en dan zijn er de Rombeiro's.

Traditiegetrouw reden Jill, d'r moeder en ik op kerstavond door de straten van Marin county op zoek naar extreme kerstdecoraties. Deze uit nood geboren gewoonte, er is in de USA geen reet op tv die avond, is na drie jaar de "op-goed-geluk-fase" ontstegen en begint steeds meer op een welgeplande expeditie te lijken. Daags voor de 24ste december stuint ondergetekende al het internet af op zoek naar foto's, relazen van toevallig gevonden gekkigheden en andere clues voor bezienswaardigheden.

Vorig jaar vondt mijn eega een lijst op de website van het lokale suffertje maar gebrek aan een dergelijk exemplaar dit jaar maakte de planning wat meer een uitdaging en dus begon de zoektocht een week voor de kerst en was de lijst een uur voor het geplande vertrek nog niet gereed. Twee voor twaalf diende zich aan toen een eureka-lampje mijn donkere kantoor annex logeerkamer hel oplichte; een degelijke site vulde mijn 22-inch beeldscherm en toverde een tevreden glimlach op mijn, door de wintermaanden enigzins verbleekte, gezicht. "More Marin" bleek een door Google-maps ondersteunde kerstversieringstour te bevatten die ons langs alle noemenswaardige decoraties in de omgeving zou voeren. Het feest kon beginnen.

Daar ik al enige jaren in Amerika woon ben ik mijn decoratie-naieviteit enigszins ontgroeit en men moet wel met een "Griswaldachtige" transformatie van de voor-, zij- en achtertuin op de proppen komen. De Griswalds, meer of minder bekend als de klungelige familie uit National Lampoons...flix bleken de schrik van de buurt waar zijn woonden door dermate veel licht in en om het huis te plaatsen en daarmee het publieke stroomnet te ontregelen. Mijn buren in North Carolina stak deze dwazen redelijk naar de kroon dus de huizen in de omgeving minimaal van de maan te zien zijn om ondergetekende met stomheid te slaan.

De meeste huizen konden me dan ook niet bekoren, ondanks het feit dat sommigen zondermeer voor een landingsbaan van het nabijgelegen vliegveld konden worden aangezien. Al gapend reden we derhalve verder door Novato tot in de verte Casa Ribiero als een fata morgana aan de horizon opdoemde. Ik had al op de site gelezen dat alles voorheen zo'n beetje warmmakertjes waren voor dit optisch orgasme van kerstverlichting, kerstmannen, engelen en wat nog meer de de kerstgezinde zintuigen kan prikkelen. Naar verluidt beginnen Luis en cs reeds in de herfst met het leegruimen van de residentie en omliggend terrein om er vanaf 5 December een waar Kerst-Winter-Wonderland van te maken.

De hele voor- en zijtuin staat vol met alles waar deze hartelijke, niet te beroerd om voor de camera te poserende familie de poezelige handjes beslag op kunnen leggen. De voordeur staat wijd open en je kan het niet weerstaan om toe te geven aan de brandende nieuwsgierigheid gevoedt door mensen die verbijsterd en verguldt tegelijk het huis verlaten. Door de kerstsfeer naar binnen gezogen kijken we gedrieen ons ogen uit naar engelen aan het plafond, draaiende kerstbonen, kerstmannen in elke hoek, een mini madurodam en een heuse Elfis die gesteund door een versterker met muziek van "The King" kerstliederen stond te zingen in de gang die naar de sneeuwmannenkamer leidde.....

Het leidt geen twijfel dat we na die schouwspel naar huis konden omdat geen enkel huis in staat zou zijn om dit te toppen.

voor enige lichtbeelden verwijs ik u graag naar de volgende website: http://picasaweb.google.com/JillandAntwan/ChristmasEveInMarin

Voorts wens ik een ieder het allerbeste voor 2009.....gezondheid, geluk en liefde zijn wat mij betreft uw aller deel.

Gegroet

“Stampot met Maggie…….”

antwoordde ze volmondig en zonder te aarzelen op mijn vraag of er ook maar 1 gerecht was dat deze Amerikaanse nog mistte sinds ze enige jaren in het zuiden van ons land had gewoond en nu in Californie resideerde. Waar de stad van keuze mijn goedkeuring niet direct kan wegdragen had dit duo-national stel redelijk goede herinneringen aan het leven in Neerlands lampenstad. Samen met haar betere helft leeft ze nu in de heuvels van de oostbaai een gelukkig leven in het land van melk en honing en waar menig Nederlander het met haar eens zou zijn voor wat betreft de hollandse pot denk ik dat de “..met maggie” toevoeging niet direct de export kaaskop val ontvallen maar goed.

Aanleiding voor deze en menig ander met alcohol verzadigde conversatie was een Sinter-Kerst bijeenkomst in San Francisco. Een redelijke groep Nederlanders kwam afgelopen donderdag bijeen in Herberg O’Neills te San Francisco om daar onder het genot van pils en strooigoed het vertrek van Sint Nicolaas en de aankomst van Sint Nick te vieren. Barman Mike was niet voornemens om de rest van de klanten tegen zich in het harnast te jagen door de aangeboden cd met Sinterklaasliedjes te draaien hetgeen eerdergenoemde clientele op een vocale geseling kwam staan daar het “Sinterklaasje kom maar binnen...” vervolgens door minder ontwikkelde zangtalenten ten gehore werd gegeven.; had Mike toch beter de Leidse Sleuteltjes kunnen draaien.

Het aangeven lied was voor Marcus, de aanjager van het Nederlandse samenscholingen in the SF Bay Area, reden genoeg om op zijn knieen onder het raam langskruipend een pluche versie van de goedheilig man voor te bewegen en hiermede de harten van aanwezigen sneller te doen kloppen daar de Sint nimmer zonder zijn zak van huis gaat. Allen waren aangemoedigt om een kleinigheid te kopen, dat in Sints zak te mikken om er daarna een ander pakje uit te halen. Al het gegrabbel in zijn zak ging de ouwe pluche kerel geheel voorbij daar hij achteroverhangend op een bardeel naar een enorm glas pils kijken een uiltje zat te knappen. Goed voorbeeld doet goed volgen en dra stond de hele zooi met de jas aan, de gescoorde trofeeen rondzwaaiend al afscheidnemend elkaar te verzekeren dat we dit gauw weer moesten doen.

Doen we zeker gauw weer.