Geslaagd!!!!

Gisteren zijn Jill en ik naar het kantoor van de DMV (Department of Motor Vehicles) geweest om onze Californische rijbewijzen te halen. Daar we vanuit een andere staat komen en daar een geldig rijbewijs hebben volstond het ons een theorie-examen te doen hetgeen we beiden met goed gevolg hebben afgelegd.

Ander verhaal is mijn motorrijbewijs. Om hier een motorrijbewijs te halen moet je een theorie- en praktijkexamen afleggen. Ik had wat overigens wat moeite om te slagen voor het theorie-examen maar driemaal is ook hier scheepsrecht dus dat is ook geregeld. Het praktijkgedeelte verreist het bezit van een motorfiets dat zonder rijbewijs niet kan worden aangeschaft....ergo: patstelling. Ik heb derhalve nu een oefenrijbewijs zodat ik een motor kan kopen, wat kan oefenen en dan kan gebruiken om af te rijden. Ik hoop dat dra te doen.

Gegroet

Druk druk druk....

Een huis inrichten neemt meer tijd in beslag dan ik had gedacht. De laatste keer dat ik dat klusje deed was ik nog alleen en raapte links en rechts dingen bij elkaar en kocht de rest zodra ik misgreep.

Nu is het even anders. Ik heb mijn betere helft carte blanche gegeven voor wat betreft de inrichting en het is zwoegen geblazen. Daar we wel het een en ander gespaard maar nog immer geen liggende gelden hebben doen we doelgericht inkopen. Bankstel bij een wat duurdere winkel daar we er van uit gaan dat dat toch minimaal 10 jaar mee moet, kasten bij de welbekende Zweedse, blauw-gele vrienden enzovoort enzovoort. Ook hier zijn we gebonden aan levertijden dus voorlopig zitten we samen gezellig op de bij Ikea aangeschafte bedbank welke des nachts dienst doet als slaapplaats voor ondergetekende. Met z'n tweeen in de twijfelaar, die hier nog in opslag stond, was niet ideaal dus we slapen apart tot onze spullen vanuit North Carolina arriveren.

Vandaag zijn we ook wezen kijken voor een geschikt vervoersmiddel om me vanaf 7 mei naar mijn nieuwe werkgever te transporteren. Daar het verkeer hier een gekkenhuis is en de benzineprijzen voor Amerikaanse begrippen erg hoog zijn heb ik besloten om weer motor te gaan rijden. Ik heb een aardige fiets op het oog en zal zodra alles in kannen en kruiken is foto's tonen.

Als gezegd de foto's van onze trip en huis zullen snel verschijnen op www.jillandantwan.com

 

Gegroet.

We are here....

Na nog een dag in de auto te hebben doorgebracht zijn we dan gisteren in Marin County aangekomen. Na een totale afstand van zo'n 4750 kilometer was het heerlijk om de auto te parkeren en voorlopig geen grote afstanden meer te hoeven rijden.
Vier dagen vol sneeuw, wind, regen en zonneschijnen over kaarsrechte wegen en afgebrokkelde bergpaadjes trekt een behoorlijke wissel op je gesteldheid. Ondanks dat gisteren het kortste traject (slechts ca. 950 kilometer) diende te worden afgelegd was het de langste dag van allemaal. Debet hieraan waren een bezoek aan het Route 66 museum in Kingman Arizona en ongeveer 40 mijl kronkelige bergweggetjes die deel uitmaken van Rte 66. Een historische tocht die ons trakteerde op loslopende muildieren en verlaten goudmijnen. Maar met een gemiddelde snelheid van 25 mph schiet het niet op hetgeen resulteerde in het feit dat we pas rond het middaguur weer op de grote weg kwamen en het gaspedaal weer flink konden intrappen.
Vanaf de staatsgrens tussen Arizona en California ligt een lange, geestdodende strook asfalt dwars door de Mojave woestijn. Deze met stenen gevulde zandbak is dan wel niet zo onvergevend als de Sahara maar je wil er zeker niet zonder benzine of water komen te staan. Het klinkt in het begin spannend en avontuurlijk maar na zo'n 300 kilometer komt het je behoorlijk de strot uit kan ik je zeggen. Het was dan ook een welkome afwisseling om de heuvels van midden-Californie te zien en te doorkruisen.
We reden een aardig gemiddelde weg tot een agent besloot een heel stuk achter me aan te rijden en ik dus gebonden was aan de daar geldende maximum snelheid van 60 km per uur...."get a life"
Het laatste stuk van ongeveer 350 kilometer werd daarna in laagvliegende snelheid afgelegd om toch maar op een soort van christelijke tijd in Marin aan te komen alwaar dra de plaatselijke taco-shop werd gevonden en we tevreden in onze hotelkamer, kauwend op een burrito konden vaststellen dat het inderdaad het reisje wel was.

 

Gegroet

 

Het reisje wel......

Zonder te klagen mag ik zeggen dat dit het reisje wel is. Zondagochtend vertrokken uit Clayton NC en nu dinsdagavond zo'n 3600 kilometer verder in Arizona. Onderweg hebben we wind, regen, sneeuw en zonneschijn gezien. We hebben gegokt in Tunica, Cadillacs bespoten met verf, grote steaks gegeten en delen van Route 66 "the Mother road" gereden. Met een wagen volgeladen scheurden we met zo'n 130 km per uur, beschermd door een recent aangeschafte radar detector over de "great plains", een uitgestrekte vlakte van ongeveer 3 keer de de omvang van Nederland waar niets, maar dan ook helemaal niets valt te zien of te beleven.

 

Deze trip laten we Las Vegas en de Grand Canyon links liggen maar dat betekent niet dat we het zuiden van Amerika compleet voorbij scheuren. Delen van Tennesee en Mississippi zijn zeker de moeite waard en we hebben ronduit genoten van de natuur om ons heen. Memphis zijn we niet in geweest daar Jill en ik jaren geleden al eens aan de poort van Graceland gerammeld dus dat hoefde deze trip niet. Wel zijn we naar het Horseshoe hotel en casino geweest om daar wat centen te vergokken omdat we dat nu eenmaal graag zo nu en dan doen. Daar je toch ergens moet overnachten is deze zuidelijke cloon van Vegas een aardige bestemming.

 

Maandag zijn we door Arkansas en Oklahoma naar Texas gereden. Het is niet voor te stellen hoe groot deze staat is; dagen kan je er rijden zonder de grens van noord en zuid te zien. In Armarillo hebben we een steakje gegeten in "The Big Texan" en zijn we naar de Cadillad Ranch geweest. Laatstgenoemde bezienswaardigheid bestaat uit een aantal ingegraven Cadillacs die je naar hartelust met spuitbussen verf te lijf mag gaan, hetgeen we zeker niet hebben nagelaten. De rest van de dag hebben we hardrijdend in Texas, New Mexico en Arizona doorgebracht. De laatste 140 kilometer vandaag ging over de legendarische route 66. De eerste Interstate in de VS die van Chicago helemaal naar Los Angeles voert. Grote delen zijn inmiddels onbegaanbaar maar hier en daar kan je nog over deze weg een trip naar het verleden maken.

 

Voor vandaag lijkt dit me al weer veel te veel info.

 

Foto's zijn binnenkort te zien op www.jillandantwan.com

 

 

Verhuisstress.....

Het is de tweede keer in even  zoveel jaren dat Jill en ik biezen pakken en een paar duizend kilometer verderop gaan wonen. Op zich is verhuizen al een drama maar als je in de gelukkige positie bent om zo nu en dan al wat dozen met spullen naar je nieuwe woning te brengen kan je het leed nog wat verlichten.

Vanzelfsprekend is dat een luxe die wij ontberen en we moeten dus zorgvuldig plannen hoe we onze spullen aan de andere kant van het land krijgen. De stapel met spullen die in de auto met ons meegaan wordt langzamerhand steeds groter. Terwijl ik dit stukje schrijf zijn we in afwachting van de verhuiswagen die onze beslissing zal vereenvoudigen. Als de vrachtwagen eenmaal weg is blijven er voor de rest van de spullen vrij weinig alternatieven over.....ze moeten wel in de explorer. Dat of we moeten er afstand van doen. Er bestaat een reeele kans dat in allerijl nog een "schoonmoederbox" zal moeten worden aangeschaft.

In ieder geval lijkt alles enigszins volgens planning te verlopen. Vandaag de spullen de weg op en morgen wij. Als alles onderweg mee zit komen we woensdag of donderdag aan in Greenbrae alwaar wij ons nieuwe appartement zullen betrekken. We hebben een flatje gevonden in hetzelfde complex als waar Jill woonde ten tijde van onze eerste ontmoetingen dus de omgeving is in ieder geval voor mij enigzins en voor Jill volledig vertrouwd.

We kunnen niet wachten!

Ik vertrek.....

Nou doe ik dat aankomend weekend inderdaad maar daar gaat het nu even niet over. "Ik vertrek..." is de titel van een TROS programma waarin mensen gevolgd worden die Nederland verlaten om in verre oorden een nieuwe bestaan proberen op te bouwen. Door tegenvallende werkdruk zit ik nu nacht na nacht via www.uitzendinggemist.nl herhalingen van verschillende Nederlandse programma's te bekijken.

"Ik vertrek..." is een programma dat mijn nachten wat sneller voorbij doen gaan. Tot op zekere hoogte herken ik me in deze avonturiers die alles in Nederland achterlaten om in den vreemde voet aan de grond te krijgen en het leven te verrijken met ervaringen die voor de een de basis van menig droom en voor de ander de aard van nachtmerries zou kunnen zijn. Wat voor de een het beloofde land is kan voor de andere een bestemming non-grata zijn. Maar ook kan de (voor)liefde veranderen. Zo had ik vroeger nooit bevroeden dat het land van "melk en honing" ooit mijn thuis zou worden en nu woon ik al weer bijna 2 jaar met heel veel plezier in de VS. IK ben redelijk geintegreerd en voel me al redelijk op mijn plaats maar hier in North Carolina is het leven toch niet helemaal "je van het" en Jill en ik kunnen dan ook niet wachten tot we naar Californie verhuizen. Het weer is er beter, de mentaliteit wat meer europees en mijn nieuwe baan is natuurlijk ook een redelijke drijfveer.

Ik zal trachten tijdens onze verhuizing verslag te doen van hetgeen ons overkomt.

Vrolijk Pasen

En natuurlijk "bedankt voor die blumen" Hoewel, heb het niet gezien maar ik kan me zo voorstellen dat sinds er een, voor een vanuit Nederlands oogpunt gezien, oostelijke wind wind in Rome de stroom bloemen wat afgenomen is. De urbi et orbi zou op die manier zijn Hollandse chacet verliezen.

Om een lang verhaal wat in te korten........

Vrolijk Pasen vanuit de States.

Baan opgezegd....

Was al weer een tijd geleden maar van de week heb ik het weer geflikt. Ik heb mijn baan opgezegd. Over 2 weken zijn IBM en North Carolina voorlopig verleden tijd. We gaan naar het westen. De paden op de lanen in.

We zijn onderhand druk aan het inpakken om volgend weekend de biezen te pakken en naar Californie te verhuizen. De contractaanbieding van Oracle is inmiddels binnen en er is dus niet dat ons nog hier houdt. Bijna alle spullen zijn gepakt en de verhuiswagen komt vrijdag, zaterdag of zondag. Het plan is om binnen 5 dagen de 4500 kilometer af te leggen om zodoende op donderdag de 19e in The Bay Area aan te komen. Zo heb ik nog mooi bijna een week om dingen te regelen (spullen uitpakken, motor kopen, rijbewijs regelen) voor ik op het vliegtuig stap om een paar dagen naar Nederland te komen.

U hoort nog van me