Hoekie...

't is verdomme al weer 20 jaar geleden dat jij, in een stoffig ziekenhuis in Den Haag je laatste adem uitblies. Begin 20 en je hele leven voor je werd je uit ons midden weggerukt door een “single car accident” Het is me duister wat er precies gebeurde en ik heb nimmer de behoefte gehad om dit te horen, te registreren. Al wat telde en nog steeds telt is dat de chaffeur van het busje waar je je in bevondt er zonder schrammen van afkwam en jij, na dagen gevochten te hebben, het leven liet.

De dagen voorafgaand aan je begrafenis brachten we door met je familie. Uren spraken we over de dingen die we meegemaakt en uitgehaaldt hadden, daarmee een beeld schetsend van hoe het was om deel uit te mogen maken van jouw leven. We waren nog snotapen, net 20, maar ons gezamenlijk levenspad was inspirerend genoeg om er een boek over te schrijven.

“Good friends we have, oh good friends we have lost. Along the way”Jij was een van deze goede vrienden. Je weet wel, zo'n vriendschap die heel het leven blijft bestaan, die de tand des tijds en afstand zou doorstaan. We zijn doorgegaan met leven, ze zijn getrouwd, hebben kinderen gekregen, zijn gescheiden, geëmigreerdt etc., maar staan nog regelmatig bij je stil. Ik zou liegen als ik zeg dat ik dagelijks aan je denk, sterker nog er gaan weken voorbij dat je niet door mijn hoofd schiet, maar je bent nimmer voorgoed weg.

Je was één van ons en dat zul je altijd blijven!

Per Siempre!