Coast to Coast....

van San Francisco naar Los Angeles en terug. Van San Francisco naar Orlando, van Orlando naar Miami en terug en nu weer naar San Francisco. Dat zijn de afstanden die Jill en ik de afgelopen 2 weken hebben overbrugd.

Los Angeles of beter Huntington Beach was een werkbestemming voor Jill en ik laat geen kans onbenut om mee te gaan en te genieten van alle luxe die Hilton hotels te bieden hebben. Ook laat ik me graag op de gevoelige plaat vastleggen met de semi-beroemdheden die Jill voor de camera heeft. De volgende link ( klik hier ) bevat wat foto's met Jenny Garth ( Kelly Taylor uit Beverly Hills 90210) en Peter Fascinelli (Twilight films)

Nu zitten we dan weer in het vliegtuig terug naar huis. Ik schrijf deze blog update terwijl we op ongeveer 10.000 meter hoogte over Nevada vliegen. De hedendaagse techniek staat tegenwoordig WIFI gebruik in vliegtuigen toe dus ik kan deze update publiceren voor de wielen van deze vliegende doodskist de grond in Oakland raken. I am impressed....are you.

Adam en Mickey

op een semi-zwoele woensdagavond reden mijn veel betere helft en ik, licht gehinderdt door enorme verkeersdrukte, gehuld in kostuum en cocktailjurk van San Jose via Redwood Shores naar San Francisco. Nou doen we dat wel vaker, zij het niet in kostuum, maar deze keer had de reis een bijzondere bestemming; het huis van Honorair Consul voor het Koninkrijk der Nederlanden Doug Engmann. We waren hier al eens geweest maar vandaag was de Nederlandse ambassadeur de Guest of Honour.

Ter gelegenheid van het aantreden van de nieuwe Nederlands consul Bart van Boluis had het hare excellentie behaagt om naar SF te komen en de handen te schudden van een groot aantal aanwezige, in the Bay Area wonende Hollanders. Sinds Jill en ik met regelmaat acte de presence mogen geven bij gelegenheden als deze lag er ook gisteren weer een naamkaart voor ons klaar.

Daar laatkomen ongelofelijk sjeik staat baanden we ons ongeveer een uur en kwartier na aanvang van het gebeuren een weg, via Doug en Bart naar de bar. Een hoog wa-wa gehalte en wat uitermate symphatieke vrinden sierdde het, over de baai van San Francisco uitkijkende balkon van onze veel te rijke gastheer. Na een handje geschudt te hebben met de ambassadeur schoven Jill en ik in een hoek om daar over ons glas heen mensen te kijken.

Nietsvermoedend keek ik over mijn rechterschouder en ontwaarde daar Adam en zijn partner Mickey Daar ik het nooit kan laten op bekende mensen af te stappen duurde het ook gisteren niet te lang voor ik al schuchter lachend, je loopt niet elke dag een BN-er tegen het lijf, de hand schudde van de voormalige MTV VeeJay en zijn lieftallige vriendin. Een kort compliment voor zijn werk op radio en tv maakte brak het ijs en voor ik er goed en wel erg in had stonden we te OH-en over de normale en abnormale zaken van het leven in het de Bay Area. Business cards werden uitgewisseldt en we belooften contact op te nemen zodra we een gelegenheid zagen om een bak koffie of een pils te drinken. Jill en Mickey leken het aardig te kunnen vinden en de eerste emails zijn inmiddels heen en weer gestuurdt.

Moraal van dit verhaal....het is altijd leuk nieuwe mensen te leren kennen.

Gegroet.

De Open Wereld van het Orakel...

...klinkt heel wat minder boeiend dan Oracle's Open World en zelfs dat zal op de meesten niet te veel indruk maken. Het is echter binnen mijn werkomgeving elk jaar "a big deal" om deze jaarlijks terugkerende happening knallend van start te laten gaan om het vervolgens tot een goed einde te brengen.

Om de nieuwste technieken die er op onze campus worden geboren aan een zo groot mogelijk publiek te kunnen tentoonstellen wordt jaarlijks het Moscone Center in hartje San Francisco omgetoverdt tot een giga-rood/wit-reclamebord. Ettelijke duizenden vierkante meters worden bedekt met van alles en nog wat op het gebied van databases en daaraanverwante applicaties. Honderden lezingen en trainingen staan ter beschikking van de tienduizenden bezoekers die elk jaar een lieve som dollars neertellen om te komen kijken wat Larry's Bunch nu weer uit de hoge hoed heeft getrokken.

Het laat zich raden dat de logistiek van dergelijk gebeuren nogal wat voeten in de aarde heeft en de voorbereidingen beginnen dan ook geleidelijk maanden van te voren om vervolgens krap een week voor de opening in de hoogste versnelling te schieten. Om ervoor te zorgen dat ale switches, netwerkkabels en wireless access-punten (waardeloos Hollands, maar dat terzijde) op tijd op hun plaats hangen, liggen en/of staan wordt er daags voor de Grande Opening een legertje vrijwilligers opgetrommeldt die tegen betaling van overuren van 's-morgens vroeg tot 's avonds laat door het RAI-achtige gebouw rennen, vliegen en kruipen. Zo ook ondergetekende.

Donderdagochtend vertrok ik van huis om naar vier dagen van 14 a 15 gewerkt te hebben weer huiswaarts te keren. Het was geweldig en geweldig vermoeiend. Niet alleen keihard werken maar ook "verplicht" opdraven bij gelegenheden georganiseerdt door marketing lui en upper management. Rammen overdag en 's avonds alle remmen los in de kroeg, doet me een beetje denken aan vroeger jaren. Alleen jammer dat de herstelperiode tegenwoordig aanzienlijk langer is.

Het wordt een drukke tijd; morgen een meet -n- greet met de Nederlandse Ambassadeur in Amerika, vrijdag naar LA en volgende week voor een paar dagen naar Florida om Halloween te vieren. Wat een leven!!

Gegroet.

Amerikaanse Nederlander loves Hollandse Chinees..

het is al weer 2 weken geleden dat ik bijna nietsvermoedend, in het kielzog van Bert, het clubhuis van Motorclub Royal binnenstapte om daar verrast te worden door een aanzienlijke groep vrinden welke zich daar verzamelt had om samen met ondergetekende een vorkje te prikken en het glas te heffen. Een prima gelegenheid om bij te kletsen met een aantal mensen die ik nog niet had gezien en vermoedelijk ook niet meer gezien had als deze bijeenkomst niet was belegd.

Ik had een week daarvoor al lucht gekregen van het feit dat er iets stond te gebeuren omdat een van de aanwezigen, welke ik op straat tegen het lijf was gefietst, zich had laten ontvallen dat hij zich “voor de chinees had opgegeven” Weg verrassing?? Nee hoor, gewoon een aanleiding om mijn gastheren attent te maken op mijn fluctuerende agenda van mijn 2 weken durende verblijf in Nederland. Met dat uit de weg kon ik rustig uitkijken naar de verrassing die me te wachten stond.

Binnengekomen viel mijn oog, na alle lieve mensen te hebben waargenomen, op een meterslang lang buffet van Oriëntaals origine; Chinees Indische Lijsttafel....met kroepoek!!! Ondanks het feit dat ik sinds mijn aankomst in Nederland al een paar keer chinees had gegeten liep het spreekwoordelijke water me letterlijk uit de bek bij het aanzien van deze, hier in Amerika niet te verkrijgen lekkernijen. Het zou een perfecte avond worden; goed eten, goed pils en nog vééééééél beter gezelschap. Met de pindasaus rond mijn mondhoeken, de stroperige pang-nang-saus al slierten tussen mijn vingers trekkend deed ik me tegoed aan al dan niet diepgaande conversaties met diegenen waar ik voor mijn vertrek naar de US op veel regelmatiger bases rond de tafel of bar zat. Het was goed om te zien dat mijn aanwezigheid reden genoeg kan zijn om een meute te mobiliseren op een plek waar zo veel dierbare herinneringen geboren zijn.

Bij het verlaten van de MC die avond bekroop me een gevoel van donkere melancholie. Het lot van dit geweldige pand lijkt bezegeld en het heeft er alle schijn van de mijn meeste recente bezoek aan dit donkere, karaktervolle rookhol mijn allerlaatste is geweest.

“Rust in vrede o dierbaar clubhuis. Moge de brokstukken van je karkas, vermalen tot gruis, deel uit maken van wegen gelijk de paden die we met zoveel plezier en hartstocht hebben bereden.”

Uit het diepste van mijn donder dank ik allen die aanwezig waren en nog veel grotere dank gaat uit naar wie dan ook het voor zijn rekening heeft genomen om dit op te zetten!

Gegroet