In de “good old days” ging ik nog weleens naar het voetballen kijken. Gezellig, met of zonder kater na een avond goed drinken in de lokale waterput, in de auto naar het stadion in Mokum, onderweg een fijne gehaktstaaf bij de vrienden van de gele schelp en op de terugweg een Whopper(chiies) of sompige bami-bal bij de Febo. Er viel altijd genoeg te klagen; de scheids was blind of van de heren-liefde, de verdediging stond collectief te slapen, de spits had een kwartje nodig om z'n poten bij te stellen en zo kan ik nog even doorgaan.
Ook een trip naar de stadions van andere clubs (waarvan ik de naam niet wil noemen) werd zo nu en dan ondernomen. Middelen van transport varieerden van volgestouwde treinstellen tot schepen vol, al dan niet dronken, AJACIEDEN die bij aankomst in Volendam direct de lokale palingvoorraad opkochten om het surplus van de glibber-vissen vervolgens on luid gejoel op het veld van de lokale FC te mikken. Allemaal redelijk onschuldig en vermakelijk. De rivaliteit jegens andere clubs en daarmee gepaarde gebrek aan realistisch oogpunt deerde me allerminst; wij zijn de beste en als hullie een keer van ons wonnen lag het zeker niet aan de prestaties van mijn rood-witte helden maar trof de scheids of “vrouwe fortuna” alle blaam. Het sarren van vrienden en bekenden die andere clubs een warm hart toedragen hoort daar nu eenmaal bij maar het respect voor de echte supporter overschrijdt provincie- en stadsgrenzen.
Ook, ja ik geef het grif toe, riep ik wel eens “boe”, “hi-ha-hondenriem” of andere vulgaire woorden richting het, toen nog arbitrale trio, en/of de supporters aan de andere kant van het hek. Deze profaniteiten werden niet zelden vertaald in on-Hollandsche talen daar onze clubliefde zich niet door landsgrenzen liet of laat bedwingen. Mening land in Europa en daarbuiten werd bezocht om, onder het genot van talloze alcoholische versnaperingen onze jongens naar overwinning te schreeuwen. Auto's, bussen, vliegtuigen niets was te veel of te gek. Liefde voor de club zat en zit nog altijd erg diep.
Haifa-AJAX Israel '99
.jpg)
Nimmer is echter de hand gerezen om een steen te gooien, iets te slopen of lichamelijk letsel toe te brengen. Voetbal is oorlog maar er zijn grenzen en het moet wel (relatief) leuk blijven. Supporter voor het leven; JA, Hooligan; NEE lijkt me een aardige sticker voor op de brievenbus. Het valt me dan ook moeilijk voor te stellen wat meute in Egypte bezielde toen ze na verlies van hun cluppie besloten het veld op te stappen en de spelers van de tegenstanders te belagen en zich niet te laten stoppen door wie dan ook. Resultaat … meer dan 70 doden en een enorme stapel gewonden; ze zijn nou helemaal... het is maar een spelletje!? Of zou deze clash een direct gevolg zijn van de opgelopen spanningen in het het land aan de Nijl? Het doet me in ieder geval dingen weer meer in een perspectief zien. Zou ik binnenkort “hullie” dan echt bij de naam kunnen noemen en niet terug te hoeven vallen op de aanduiding van het netnummer of andere bijnamen?
Voorlopig staat deze AJACIED (of neus) morgen weer heel vroeg op om zijn, enigszins in verval geraakte cluppie, moreel te ondersteunen in hun strijd tegen “fc trommel”. Wellicht kunnen we het gat tussen ons en de “lampies” niet laten vergroten en uitlopen op hun uit “010”
Gegroet
