996, 997 ,998, 999......1000

Geen vervelende cijferreeks om mezelf in slaap te tellen als ik op een natuurlijke wijze de slaap niet wil vatten. Ook geen telling der inwoners van een van de miniscule gehuchten in de omgeving van Raleigh. Nee niets van dat. Wat dan wel? 1000 keiharde dollars! Dollars, poen, moellah, dinero...GELD. Extra geld voor goed gedane arbeid ook wel een bonus genoemd. Werd ik in het verleden nog wel een bevoor- of benadeeld op basis van pure subjectiviteit door direct leidinggevende, hier sprak de klant. De klant heeft het mogen behagen om mij een gemiddelde klanttevredenheidsrating van 8.63 te geven hetgeen door mijn manager beloond is met eerder genoemd fortuin. Nou is het geld natuurlijk niet het allerbelangrijkste van dit voorval. Het is voor mij een bevestiging van hetgeen ik mezelf al een tijd lang probeer wijs te maken: "ik kan best wel wat" Koud zes maanden in dit land ben ik erin geslaagd om een soort van vaste baan te veroveren waarin ik ook nog eens blijk aardig uit de voeten te kunnen.
Ik kan wat!

Ze hebben me gevonden....

het heeft even geduurd voor corporate America me in de gaten had maar nu is het dan echt zover. Na een periode van bertrekkelijke postale rust volgen de aanbiedingen elkaar nu in hoog tempo op. Credit-cards, levensverzekeringen, leningenen en abonnementen op tijdschriften; allen dingen ze naar mijn financiele gunsten. "Spam in de brievenbus" is wellicht de beste manier om deze papieren inbreuk om mijn privacy te beschrijven. Anthonius vanderStapp, Antwan Honig, Antwan Honig-vanderstap zijn de meest voorkomende varianten op mijn naam hier in de VS. Waar ik in Nederland nog wel eens de moeite naam om afzenders van dergelijk pulp te verwittigen van het feit dat ik niet gediend was van deze zooi acht ik dit in dit land dweilen met de spreekwoordelijke kraan open. Schredden is dus de meest voor de hand liggende optie. Zo kan het gebeuren dat na het binnenkomen van de post zich dra een lijn vormt voor het gebruik van dit in Amerika massel bezeten apparaat. Jill, haar moeder en ik spurten dus dagelijks met een hand vol enveloppen naar deze moderne versie van Holle Bolle Gijs......Paper Here!

Kerst in den verre...Koniginnedag in Nederland

De tickets zijn gekocht. Vrijdag 28 april zal ik weer voet op Nederlandse bodem zetten. Jill en ik komen voor een dag of vijf naar mijn vader- en moederland. Ik heb mijn naasten juli vorig jaar verteld dat ik zou proberen binnen een jaar weer een keer terug te komen en dat gaat dus gebeuren. Pils in de ruif, op de stoep van Tango en vette bamihappen van Alev; ik kan haast niet wachten! We zijn nog op zoek naar een hotel maar dat moet een niet al te groot probleem zijn.

Holland.....Here we come

Goede voornemens..

denk niet dat het verhuizen naar de VS me ontslaat van het nemen van mijn jaarlijkse verantwoordelijkheden. Ook dit jaar zal ik vol goede moed proberen af te vallen, meer van mijn vrouw te houden en eindelijk eens een online studie volbrengen. Aan deze kant van de Atlantic heten goede voornemens New Years Resolutions; een term die ik voorheen alleen kende van VN. Waren het niet verschillende resoluties die ellende in de wereld veroorzaakte om andere ellende te bestrijden. Zwaaiend met resolutie nummer X bevrijden hedendaagse kruisvaarders land na land van dictaturen en andere non-democratische bewinden.
Maar goed ik dwaal af....ik heb de dus een aantal goede voornemens waaronder het verliezen van gewicht om mijn pre-Amerikaanse figuur weer terug te krijgen. De afgelopen maanden zijn wat druk geweest en dan schiet het sporten er links en rechts wel eens bij in. Dat in combinatie met zittend werk en al het goede dat de Amerikaanse keuken te bieden heeft maakt dat gewichtsafname een noodzakelijk voornemen is. Ik eet dus wat minder en sport wat meer.

Een ander goed voornemen is het bezoeken van mijn vaderland omstreeks 30 april van dit jaar. Ik heb het gevoel dat dat overigens een meer realistisch doel is dan slank te worden, maar dat terzijde. Het is nu meer dan 6 maanden geleden dat ik Nederland verliet en ik mis het! Ik kan dan ook niet wachten om weer voet op Hollandse bodem te zetten. Mijn ouders en familie te zien en het glas te heffen met vrienden en oude bekenden. Nog maar zo'n nachtjes slapen...eeehh werken.

Zes uur later dan ik gewend was luidde ik samen met mijn eega afgelopen zaterdag het nieuwe jaar in. Terwijl een groot gedeelte van mijn voormalig thuisland al zijn roes uit lag te slapen zakte hier aan de oostkust menig bal, eikel en andere symboliek ter aarde om de komst van 2006 te vieren. Geen exoirbitante hoeveelheden, door lokale jeugd naar de voeten van argeloze voorbijgangers geworpen, vuurwerk maar strak georganiseerde ceremonies gebasseerd op oude en nieuwe tradities. Waar ik in het verleden luid schreeuwend en ciderslurpend de buren en diens buren aanvloog was het dit jaar wat rustiger. Jill en ik waren zaterdagmiddag afgereisd naar een Hilton hotel om daar met 1200 van onze meest vage onbekenden als drinkend en dansend het nieuwe jaar te begroeten. Want waar ter wereld je ook bent op oudjaarsavond vloeit de alocohol rijkelijk. Het duurde dan ook niet lang voor de lobby van dit keurige hotel bezaaid lag met flessen, slingers en omgevallen feestgangers. Geen vuurwerk om je de stuipen op het lijf te jagen maar eerlijk drinkende, hardwerkende lui die op deze speciale avond wat stoom afblazen. Een en ander verliep op wat scheld- en knokpartijen na heel gemoedelijk en we hebben dan ook besloten hier zeker geen jaarlijkse traditie van te maken. We hebben samen de avond van het jaar gevierd en genoten maar volgend jaar doen we het anders.

Voor ik het vergeet:

GELUKKIG NIEUWJAAR