Bang! You are dead!

"The right to bare arms" is in de Amerikaanse grondwet vastgelegd. Ieder Amerikaans staatsburger heeft dus het grondwettelijke recht om 1 of meerdere vuurwapens te bezitten en indien nodig te gebruiken in gevallen van noodweer. Gevolg is een levendige handel in pistolen, jachtgeweren en meer van dat soort rommel. Alles is door middel van vergunningen redelijk strak geregeld. Zo kan je geen vergunning krijgen als je in het bezit bent van een strafblad, zijn volautomatische wapens verboden enzovoort.  

 

Het komt echter met grote regelmaat voor dat legitieme wapens zich toegang verschaffen tot het criminele circuit om daar samen met illegale verwanten voor dood en verderf te zorgen, Beelden van bendes die meningsverschillen beslechten in de straten van grote steden zijn helaas niet alleen present in de films die menigeen op het puntje van de stoel doen zitten; het gebeurt echt. Ook de paradijselijke omgeving van de Bay Area is daarop geen uitzondering. In Oakland, aan de overkant van de baai, zo'n 40 kilometer van onze residentie vliegen zo nu en dan de kogels om de oren van de inwoners.

 

Recente slachtoffers zijn een 71 jarige man en een snotaap van 15 jaar. Beiden lieten het leven, niet door rivaliserende bendes of rondvliegende kogels, maar door kogels afgevuurd door leden van de plaatselijke hermandad. Eerdergenoemde wa-wa's dachten namelijk dat het een aardig idee was om al dan niet geladen of echte vuurwapens te richten op de mannen en vrouwen in uniform. Daar er tegenwoordig replica's in omloop zijn die niet of nauwelijks van echt te onderscheiden zijn neemt men geen risico en wordt het richten van een, al dan niet echt vuurwapen, de dombo in kwestie doorgaans fataal. "Bang, you are dead!"

 

Uiteraard roepen dergelijke incidenten op tot protesten van vrienden, familie en toevallige oproerkraaiers. Terwijl de hele omgeving weet dat de slachtoffers lange tijd solliciteerden naar ellende van catastrophale omvang kan het natuurlijk niet zo zijn dat de arm der wet het recht in eigen hand neemt en uit zelfverdediging de lokale belhamels het leven uitknalt. Men kan natuurlijk discusieren over de noodzaak van dodelijk geweld in zaken als deze maar het richten van vuurwapens op  en dus bedreigen van politieagenten is nou eenmaal niet het slimste wat je kan doen......

 

Het moet allemaal niet gekker worden.

In het gips......

zit mijn zuster met haar been omhoog. Totale rust voorgeschreven geniet ze de geforceerde rust van haar onderbeen; niet bewegen voor vier weken. Rust die een aandoening aan haar voet moet verhelpen en haar weer als een spreekwoordelijke kiviet door het leven moet doen laten stappen.

Nou komen dat soort dingen nooit echt gelegen maar de timing is nu wel erg waardeloos. Door dit gebeuren kan ze niet werken; iets waar ik persoonlijk niet zo mee zou zitten maar het schijnt dat mijn zus het haar werk leuk vindt; het idee!?! Werken met plezier heb ik voor het laatst gedaan toen ik als snotaap in "In De Hoven" aardbeien en kersen stond te verkopen, sindsdien is het met de arbeidsvreugde bergaf gegaan. "Werk is leuk maar er gaat zo verschrikkelijk veel vrije tijd in zitten" is mijn motto!

Maar goed ik drijf af van het onderwerp van deze blog-entry. Mijn zus werkt dus met veel plezier sinds een paar maanden als steward in de Amsterdam Arena. Met grote arbeidsvreugde staat zij voor, tijdens en na de wedstrijden van AJAX garant voor de ordelijke in- en uitvoer der gasten. Een vriendelijke lach, een korte babbel zijn haar wel toevertrouwd en ik kan me dan ook niet aan de indruk ontrekken dat ze uitermate geschikt is voor dat werk. Ik weet dat het goede supportersvolk niet altijd het gepaste respect weet op te brengen voor het werk dat de stewards doen. In de ogen van menig fan is het, voor de zoveelste keer tonen van je toegangskaart een hinderlijke vertraging in de gang naar het hoogtepunt van het weekend of de doordeweekse avond. "Ken je me nou nog niet" grijnsde ik met regelmaat tegen de roodgejaste dame verantwoordelijk voor de orde in het vak waarin ik met vrienden rood-wit lief en leed deelde.
Ik kan me echter ook voorstellen dat het soms niet zo eenvoudig is om daar aan de poort te staan en iedereen "lastig" te moeten vallen. Er zal dan ook wel eens een onvertogen woord vallen en ik denk ook dat een specifiek persoonlijkheid verreist is om dat werk met plezier te kunnen doen. Het mede daarom dat ik apetrots ben op het werk wat mijn zuster doet. Dat mag gezegd worden.

Zus, ik hoop dat je dra hersteld en je plek tussen de stewards van de Arena weer op kan eisen.

Writers Strike

Eind 2007 werd de titel van deze entry een "hot item" Het dispuut van tussen het schrijversgilde en de bazen van Amerikaans TV- en Filmland was na een week of wat in een impasse geraakt en de ruggegraat van de media alhier legde het werk neer en begon, behangen met borden, rondjes te lopen op de stoep van studio's; daarmee voorkomend dat werkwilligen toegang werd verleendt tot de studio's. Zoals altijd ging het om de boterham en eventueel beleg. Meer geld werd geeist voor de verspreiding van shows per nieuwe media; internet en verkoop van DVD's

 

De wet van "Oorzaak en gevolg"  werden toegepast en nieuwe afleveringen van populaire televisie-shows bleven uit. Geen sitcoms, drama als CSI of late-night shows die de moeite van het kijken waard waren; 250 zenders en helemaal niets te zien. Herhalen, herhalen en nog eens herhalen. Lidmaatschappen van online dvd-o-theken werden vernieuwd, sportscholen werden druk bezocht en bioscopen zaten overvol. Een ideale voedingsbodem voor realitiy-shows. "Geen schrijver komt er aan te pas dus geen staking die ons in de weg staat" moet men bij de stations gedacht hebben toen besloten werd de kijker te overspoelen met New Seasons van Are you smarter that a fifth grader, My Dad is better than your Dad en Rock of Love. Deze tot de verbeeldingsprekende titels laten meer dan genoeg te raden over de inhoud en het draagt te ver om u te vervelen met de details. 

 

Toch, en ik weet dat ik mijn op glad ijs begeef, wil ik u deelgenoot maken van een van de programma's die bij gebrek aan kwaliteit via de kabel tot ons komt. Programma in kwestie; "Celebrity Rehab with Dr Drew" is een soort Big Brother met semi-bekenden die "wat" problemen ondervinden met het gebruik van drugs en alcohol. Onder begleiding van, camera-geile, Dr Drew proberen onder anderen Brigitte Nielsen en Daniel Baldwin de bovenhand te krijgen in gevecht met Jack Daniels en coke....dan heb ik niet niet over de cola. Het ogenschijnlijk normaal voorkomen van deze 2 staat in schril contrast met de staat waarin Jeff Conway acte de presence geeft. Met het schuim op de bek, als ware hij te grazen genomen door een roedel met hondsdolheidbesmette wolven, werd deze gevallen ster in een rolstoel binnengereden en promoveerde instant tot de Drama-Queen van het huis. Al schreeuwend beledigde hij de artsen het en het personeel, kafferde hij zijn verslaafde vriendin uit en beloofde hij elke uitzending het huis te verlaten om weer zijn oude leven van hash, coke en pillen op te pakken. Jeff Conway....who the fuck is Jeff Conway........Jeff Conway is Kenicke, tegenspeler van John Travolta in Grease. 

 

"Writer-strike".....maakt meer kapot dan drank ooit goed kan maken.