“Loopt het Paasgebeuren bij jullie ook zo uit de hand?” deze vaag werd me zeer recent gesteld in een email van een tante van me. Ze refereerde hier aan de betrekkelijke gekte welke zich in Holland etaleert rond de viering van de wereldwijd aangenomen wederopstanding van de zon van god. Het moge geen geheim zijn dat ik al heel mijn leven vraagtekens zet bij het hele verhaal maar dat doet niet ter zake, Pasen is Pasen en daarmee is die discussie wat mij betreft voor dit moment op de back-burner, zeg maar het sudder-pitje van het fornuis geplaatst.
“...had je hier vroeger een Paastak met wat versiering in huis tegenwoordig kan je de duivel en zijn grootje kopen in de winkels” Als ware Nederlandse-Amerikaan antwoordde ik oprecht dat alles hier in dit land altijd uit de hand de hand loopt. Er is geen feestdag te klein of te groot om door de “retailers” hier te worden aangepakt om de kassa's te laten rinkelen, of beter gesteld te laten beepen. Als Valen Tijn in Februari zijn hielen licht wordt men eerst geïndoctrineerd met de gedachte dat je niet alleen Amerikaans, Hollandsch, Italiaans etc. bent maar dat het ook absoluut zeker is dat er Iers bloed door je aderen stroomt. Het rood van de liefde maakt dra plaats voor het groen van de Shamrock (een klavertje 3 of 4) en jan en alleman roept zo hard men kan dat ze Irish zijn. Het zal allemaal wel; “I am Dutch!”
Ik denk ook dat de gekte die je tegenwoordig in Nederland ziet over is komen waaien uit mijn nieuwe thuisland. Aardige lui die Amerikanen maar ze weten absoluut geen maat te houden. Alles moet groter, hoger en gekker. Ik verbaas me er nog steeds wel eens over maar het is ook weer een manier om de dollars te laten rollen en zodoende de middenstand in stand te houden.
Jill en ik doen er normaalgesproken al niet te veel aan, een paas-mandje en een kaart naar haar moeder en wat chocolade op tafel is het meest gangbare, maar Jill heeft een tijd heel hard naar werk moeten zoeken dus van de voorbereidingen is dit jaar niets terechtgekomen. Het was sinds eind Januari dikke ellende op haar werk hetgeen resulteerde in een ontslag per 1 maart. Nu is het in de Biz waar Jill haar employ vind normaal dat je met regelmaat van baan veranderd dus het was zeker niet het einde van de wereld. Het bracht alleen even wat onzekerheid en lichte stress. Gelukkig is ze afgelopen woensdag, zij het voor een maand, weer aan het werk gegaan dus de rust is redelijk wedergekeerd in huize weltevree. Uiteraard ben ik nog wel even naar de lokale supermarkt gerend om wat "Peeps" te kopen. Een soort "spekkie" in allerlei leuke vormen en kleuren ... I love my Peeps:
We kunnen ons dus nu in alle rust voorbereiden op de eerstvolgende feestdag, Koninginnedag. Ik betwijfel dat na Pasen de winkels hier Oranje zullen kleuren en ik verwacht ook geen dronken Amerkanen met “Kiss me, I am Dutch” buttons uit de lokale waterputten te zien strompelen maar vieren doen we het. Ook hier in San Francisco pakt Neerlands gemeenschap flink uit met een feest bij een, deels Hollandsche molen en des avonds een knalfeest in club.
Wat mij betreft een geweldig idee maar ik sta toch het liefst met een pils in de hand ergens in de Delluf en daarom ben ik ook verguldt met mijn aanstaande trip naar the Old Country (26 april tot 7 mei)
Gegroet.
