Het gaat over het algemeen geweldig en fantastisch; gezond, leuke baan, leuke woonomgeving...geen vuiltje aan de lucht. Je staat op, kijkt uit het raam, ziet (in mijn geval) de zon over de bergen komen en je realiseert je dat het een prima dag wordt/is en dat er heel wat moet gebeuren om je goede humeur te verstieren; onmogelijk!!
Ik had echter anderhalve week geleden een dag die zo begon maar net even een andere wending kreeg. Mij bereikte namelijk het bericht dat mijn Ome Ruud, ja ik ben 40 maar ik zeg nog immer “Ome”, samen met zijn gezin bezig was een mokerslag te verwerken. Er is namelijk bij hem leverkanker geconstateerd en die nare ziekte is in een dergelijke stage dat behandelen alleen tot wat extra tijd kan leiden. Ongeneselijk ziek was en is het oordeel. De harde klap in het gezicht van mijn ome Ruud, zijn vrouw Tante Joke, kinderen, schoon- en kleinkinderen, (schoon)zussen en andere familie. Mijn neef en vriend Michael, die van plan was om samen met zijn vader al zitten op de bank in zijn ouderlijk huis in rond Juni het WK voetbal te bekijken, is halsoverkop vanuit Australië naar Nederland gevlogen om de laatste dagen, weken door te brengen met hen hem groot brachten. Is allemaal nog moeilijk te bevatten.
Ik liep in Nederland al niet de deur plat bij mijn familie en de afstand die sinds mijn vertrek uit Nederland tussen mij en de familie is ontstaan heeft daar zeker de laatste jaren geen verbetering in aangebracht. Veel meer dan een kaartje met de kerst en een “doe de groeten aan....” ben ik contact-gesproken niet gekomen. Ik ben in de afgelopen jaren wel in Nederland geweest maar heb tot op heden de moeite niet genomen om mijn familieleden te bezoeken. Niet zelden zat ik in het vliegtuig terug naar huis met goede voornemens om de volgende keer toch vooral die bezoekjes af te leggen die er die keer bij in waren geschoten. Helaas lijkt het erop dat ik in het geval van Ome Ruud de kans niet meer krijg om dit goed te maken; daar moet ik mee omgaan en dat moet ik een plaats geven. Terugkijkend op die jaren van radiostilte realiseer ik me dat ik dat anders had kunnen of moeten aanpakken maar gedane zaken nemen eenmaal geen keer.
Ik weet dat het schrijven van dit relaas op mijn weblog niet is waar mijn trouwe lezers op rekenen maar het heeft iets therapeutisch om gedachten op papier te zetten. Het is een stuk gereedschap om dingen waar ik mee zit een plaats te geven en er mee om te gaan. Iedere gek heeft zo zijn gebrek. Mijn gedachten gaan dezer dagen vooral uit naar iedereen in Delft en omstreken die, ieder op zijn manier, bezig is om te gaan met dit drama.
Sterkte en gegroet!!
