TTW2828…..

…..is het tijdelijke kenteken van mijn auto. Tijdelijk inderdaad want het maken en versturen van mijn gepersonaliseerde kentekenplaat kost zo’n 3 weken. Na een iets meer dan een week gezocht te hebben ben ik dan vandaag de trotse eigenaar geworden van mijn eerste autootje ooit. Hoewel; autootje is niet helemaal de juiste term voor deze zeegroene Ford Explorer XLT 4WD. Zonder u allen met vermoeiende technische termen om de oren te slaan kan ik meedelen dat dit een best forse SUV is. SUV is de afkorting voor Sports Utility Vehicle maar het had zo maar voor Schofterig Uitdekluitengewassen Vrachtschip kunnen staan. Het soort auto dat tegenwoordig in Nederlandse steden uit de het centrum geweerd wordt is het net niet maar vergeleken bij de Mazda Protege van Jill is het wel even slikken. Nou nog een mooie cowboyhoed en een paar fijne laarzen en mijn transformatie tot heuse Redneck is vervolmaakt. Ik probeer Jill te overtuigen van de noodzaak om maandag met mijn auto naar Wilmington te rijden zodat ik daar direct het strand op kan om de vierwielaandrijving van mijn nieuwe speeltje te testen maar dat tripje zou echter zomaar een financieel Waterloo kunnen zijn. Dit soort auto’s komt op snelweg niet boven de 16 miles per gallon hetgeen niet veel meer dan 1 op 8 is in kilometers is. Beetje duur maar wel heeeeeeel lekker zal ik dan maar zeggen.
Ik schrijf dit stukje overigens weer in mijn favoriete koffietent Cup A Joes waar ik inmiddels al een paar mensen heb leren kennen en het dus al redelijk op de Ruif begint te lijken. Voor diegenen die de Ruif niet kennen……daar kwam ik in het verleden nog wel eens voor een versnapering. Een gezellig, donker en oer Hollands café in het centrum van mijn geboorte- en tot voor kort woonplaats schilderachtig Delft of Dellûf voor intimi. De donkerbruine gezelligheid, die wij Hollanders zo gewoon vinden, is hier echter alleen in de, talrijke, Ierse pubs te vinden. Het soort kroegen waar je door echte Ieren (met verdacht Rebel-accent) wordt voorzien van bier dat de vergelijking met dagenoude koffie moeiteloos doorstaat. Waar licht aangeschoten gasten van tijd tot tijd de horlepiep pogen te dansen, overigens niet zelden met zwaar persoonlijk letsel tot gevolg en de muziek veel te veel lijkt op de apotheose van het Eurovisie Songfestival. What’s another year?! Mis ik Holland, Nederland en de kroeg. Nee, maar ik ben hier nog maar net. Wat niet is kan nog komen……..