Slijtageslag.....

In een opperste poging om voor ik vertrek allen te zien die mij na aan het hart liggen heb ik de afgelopen week een week gehad vol eten, drinken en oude herinneringen. Een dagenlange orgie van drank en prima voedsel maakt dat ik me vandaag enigzins gammel voel. Een soort uitgestelde kater maakte zich vanmorgen van me meester. Het gevoel door een truck te zijn overreden gecombineerd met een betonnen hoofd zal van deze dag wel weer een weinig-productieve worden. Normaal zou dit een dag zijn waarop een kordate beslissing, betreffende het nooit meer drinken en zeker niet de aankomede week, op zijn plaats zou zijn. Het is me echter niet gegeven om het rustig aan te doen daar ook de aankomende week in het teken zal staan van afscheid nemen en herinneringen ophalen. Gelukkig heb ik tot woensdag betrekkelijke rust ingelast. Het bezoeken van vrienden op maandag en een potje voetbal in het park zijn namelijk niet de dingen die je slopen....

Motivatie

Ondanks goede bedoelingen kan ik me op mijn werk niet meer zo goed motiveren om de dagen door te komen. Ik schakel wat vaker de telefoon uit, lees wat minder mail en haal wat meer koffie. Het zijn de laatste loodjes die redelijk zwaar gaan wegen......het is niet anders, ik moet het bekennen...ik ben aan het afbouwen! En het voelt geweldig. Nog maar 12 nachten slapen en ik zal bij haar zijn, bij haar wil ik zijn, bij haar moet ik zijn. Ik mis haar meer dan ik ooit heb durven dromen. Ik kan niet wachten!

Een lange dag...

Maandag was een extreem lange dag. In een vlaag van verstandsverbijstering had ik vorige week toegezegd vrienden van het vliegveld te halen. Enthousiast had ik "Ja" geroepen toen mij gevraagd werd deze kleine vriendendienst te vervullen. Op het moment dat echter om 1.00 uur 's ochtends de wekker ging was dat enthousiasme ver te zoeken. Het resultaat van dit alles was dat ikheel de dag ontsierd werd door slaapaanvallen en vermoeidheid. Ik wordt oud....sterker nog ik ben het al.

Na wat werken en slapen viel dan toch de avond. De avond welke was gevuld met een reeds meermaals uitgestelde eetafspraak met Nils. Nils is één van die mensen die me in 13,5 jaar bij Fortis dierbaar is geworden. Zijn, soms wat té, nuchtere kijk op het leven zou voor menig stresskip een welkome remedie zijn om wat relaxter in het leven te staan. Het lijkt haast alsof het woord Relativeren door Nils is uitgevonden en bekrachtigd. In de periode dat ik hem ken heb ik een hoop van hem geleerd. Het heeft me zelfbewuster en zelfverzekerd gemaakt. Het verbaasde me dan ook niet dat de paar uur die we doorbrachten voorbij vlogen als waren het minuten. Onder het genot van een groot aantal tapas en wat pils werden oude en ook vooral nieuwe herinneringen opgehaald. Het maakte dat ik me realiseerde dat de tijden op kantoor 163 voornamelijk leuk en gezellig waren. Het einde van de avond viel me dan ook zwaar. Het nemen van afscheid van mensen die je toch niet zo vaak ziet leek me op voorhand wel meevallen maar het afscheid nemen van Nils was toch vreemd.

Nog twee weken......

Nog maar 2 weken voor ik mijn spreekwoordelijke biezen zal pakken en het mij zo geliefde vaderland voor langere tijd zal verlaten. Voor diegene die het nog niet weten; ik ga emigreren. Verhuizen naar het buitenland is in mijn ogen een passerende term dan emigreren. Ik verhuis naar de States zoals een ander verhuist naar Gronningen of erger nog rotterdam. Ik zal mijn familie en vrienden minder zien en de Nieuwe Kerk van Delft moeten missen.

Nog maar twee weken voor ik met koffers vol kleren en een rugzak vol verwachtingen mijn opwachting zal maken in het land van de onbegrensde mogelijkheden. Het land waar een pindaboer president kan worden en een oostenrijker gouverneur. Het land waar de burgers koning zijn en de king of pop de sigaar is.

Maar ik moet eigenlijk zeggen "Nog 2 hele lange weken" voor ik mijn meissie, vriendin en vrouw weer zie. Ik ben in de gelukkige positie dat alledrie zijn verenigd in 1 vrouw; Jill. En ik kan niet wachten tot ik daar naar toe mag.

Vandaag zou eigenlijk in het teken staan van verhuizen van wat spullen naar mijn garage maar een avond vol alcoholische versnaperingen heeft deze plannen ietwat doorkruist. Brak als ik ben heb ik het alleen gepresteerd om bij mijn ouders langs te gaan en daarna een prima edoch supervet ontbijt te scoren bij de plaatselijke patat-koning. Lang leve het cholestorol.