Een jaar geleden...

...vandaag een jaar geleden zat ik op dit tijdstip samen met Jill bij de SEH in Delft. De spoedeisende hulp moest er aan te pas komen na een, al dan niet opzettelijk, onhandig moment van een der softballers van de tegenpartij. Wat begon als een gezellig partijtje knuppelen veranderde als donderslag bij heldere hemel in een maandenlang voortslepend drama. Even een sliding inzetten om toch maar het derde honk te halen had verstrekkende gevolgen. Kuitbeen gebroken, knieband afgescheurd en diverse andere banden opgerekt of ingescheurd. Het aanhoren van de diagnose en de daar aan gekoppelde behandeling leek op dat moment het einde van de wereld en het voelde alsof de grond onder onze voeten werd weggevaagd. Er moest een reconstruerende operatie aan te passen komen welke gevolgd zou worden door maanden van intensieve fysiotherapie-behandeling. Wekenlang zaten we beiden in de put en probeerden ons er van te overtuigen dat alles goed zou komen. Hoop en vrees wisselden elkaar in hoog tempo af en het heeft zomaar een maand of 3 geduurd voor het leven weer zijn normale gang nam. In die drie maanden had Jill een hoop verzorging en ik meer tijd dan ik had nodig. Gelukkig waren er in mijn uitgebreide familie- en vriendenkring een aantal mensen bereid ons te helpen. En nu een jaar later blijkt het allemaal minder erg te zijn dan dat het toen leek.

U zult zich afvragen waarom ik vandaag hier over rep. Mijn gedachten gaan uit naar mijn familie en vrienden. Op dit moment zien een aantal van hen vertrek op 3 juli jl. als een drama van wellicht wel dezelfde orde van grootte als wij het zagen een jaar geleden. De een zal het wat intenser ervaren dan de ander maar ik ben mij ervan bewust dat een aantal onder hen het er al dan niet bewust nog steeds moeilijk mee hebben. Voor al diegenen: Ik zag het een jaar geleden allemaal even niet meer zitten en voorzag een donkere toekomst. Nu daarentegen ben ik intens gelukkig met mijn liefste en zie de toekomst vool hoop en goede moed tegemoet.