"Het is zondagochtend een uur of tien. Met bloeddoorlopen ogen en een strot als schuurpapier stap ik verblindt door het felle ochtendgloren onstabiel mijn bed uit. Snel kijk ik in mijn poeplap om aan de hand van mijn resterend vermogen te constateren dat het weer een goede avond was in de plaatselijke Delftse horeca. Een bonkende hoofdpijn maakt denken onmogelijk maar ik weet dat er iets aan de hand is. Gevoelens van stress en gelukzaligheid maken zich van mij meester. "De grote Wedstrijd" is vandaag en ik ben fortuinlijk genoeg om naar het stadion te mogen. Een autorit met steevast een stop bij de Shell ligt in het verschiet. Knallende housemuziek maakt de voorbeschouwing lastig maar zeker niet onmogelijk. We gaan winnen vandaag; we weten het bijna allemaal zeker. De opstelling wordt doorgenomen en we verlekkeren ons op de prachtige goals, welke hopelijk aan onze zijde van het stadion zullen vallen....."
Nee, nee ik ben niet terug in Nederland. Het is een simpele weergave van een zondag-indeling die tot een paar jaar geleden de normaalste zaak van de wereld was. Het roerige vrijgezellenbestaan waar ik, net als elk getrouwd man, aan terugdenk als een gepasseerd station maar waar diep in mijn hart nog wel eens naar terug verlang. Begrijp me goed; het gaat perfect hier en ik ben dan ook zeker niet voornemens om die leven weer op te pakken maar het is een deel van mijn verleden dat ik koester.
In dit sportminded land ben ik tot op heden nog niet in staat geweest hetzelfde gevoel te ondervinden. Honkbal, ijshockey, American Football; het zegt me allemaal weinig en ik kan er niet warm voor lopen. Vooral het niveau van commercie waarmee de sport hier doordrenkt is staat me vaak tegen. Het spel wordt doorgaans stil gelegd en gehouden omdat Coca Cola nog niet klaar is met zijn aankondiging van weer een nieuwe variant op dit van coca-bladen gedistilleerde gif. Kortom, geen moer aan. Het is een familiar gebeuren hier in de VS, mensen gaan met hele gezinnen, uren van te voren naar het stadion, arena of colliseum om daar gezellig met z'n allen te barbeqeuen en te genieten van de zon. Niet zelden worden daarbij vriendschappen gesloten met fans van de tegenpartij; het idee!! Ik was dan wel geen hool en ging naar het voetbal voor het voetbal maar zag de fans van de tegenstander graag achter een hek en dan nog het liefst aan de andere kant van het stadion. Rivaliteit moet er zijn in mijn ogen en samen het samen grillen van hamburgers past niet in dat beeld. Ik mis het voetbal en zal dat zeker niet onder stoelen of banken steken.
Enige sport die me redelijk kan bekoren is het NBA baskettbal en ik ben dan ook redelijk vaak voor de TV te vinden als er weer een wedstrijd op het program staat. Maakt met niet zo veel uit wie er speelt dus dat maakt je als toeschouwer vaak winnaar. Tuurlijk heb ik mijn voorkeur voor de lokale Golden State Warriors maar een verlies/verlies maakt of breekt mijn dag niet zoals dat in Nederland wel gebeurde. "De wedstrijd was leuk voor de neutrale toeschouwer" hoorde ik die kale bamibal van Studio Sport regelmatig in de verte brabbelen als ik weer een verlies van die lampen betreurde of half lam over de bank gedrappeerd zat na te genieten van weer een overwinning op die kaasdragers. Nooit voelde ik me aangesproken; ik was nooit neutraal en keek geen wedstrijden waar mijn club niet in schitterde.
Hier in de US ben ik neutraal me een licht voorkeur; heerlijk relaxed genieten van sport op tv.
