Vrijspraak in Florida ...

is natuurlijk een prima reden om in Californië de boel eens flink op stelten te zetten en grootschalige vernielingen aan te richten. 

Naar nu blijkt is het in “The Sunshine State” volkomen legaal om met een wapen op zak iemand die je vanwege uiterlijke verschijning niet vertrouwd te schaduwen, de politie te bellen dat je iemand achtervolgt, het advies van de politie om toch maar vooral afstand te houden naast je neer te leggen om vervolgens in een worsteling met de onverlaat het voor elkaar te krijgen om hem voor zijn donder te schieten.

De details over de Martin/Zimmermann zaak zijn uitgebreid op het internet te vinden dus daar zal ik hier niemand mee vervelen en als niet staatsburger en buitenstaander 4500 km verderop wonend heb ik totaal geen inspraak voor wat betreft de “stand your ground” wet maar als oprechte Nederlander heb ik er uiteraard wel een mening over. Daar ik van dit blog een politieke zeepdoos wil maken hou ik mijn gedachten hieromtrent maar voor mezelf.

Waar ik wel even over wil “bitchen” is het feit dat (gelukkig) kleine delen van de bevolking hier de VS in het algemeen en meer bijzonder hier in de buurt zichzelf nimmer de kans laten ontnemen om het ongenoegen over de rechtsgang te uiten op manieren die veelal op z'n zachts gesproken als “buitensporig” kunnen worden betittelt. Met stijgende irritatie maar aan gelijkblijvende verbazing, ik ben immer al het een en ander gewend, zag ik recent weer amoebe gelijkende randdebielen die onder het mom van “Justice for Trayvon” zich met een hamer probeerden een weg te banen door de voorgevel van een kledingzaak in Oakland. “Injustice is a bitch so let me sbreak some shit to stand up to the man” 

De kreet “No justice, no peace” zal ongetwijfeld voor velen een uitzonderlijke betekenis hebben maar het dunkt me dat deze slogan net even iets te vaak op een spandoek, t-shirt en het straatmeubilair wordt gekalkt om publieke ongehoorzaamheid en hooliganisme te vergoeilijken. 

Vanavond staat er weer een “vreedzame” demonstratie op de agenda en het hele politieapparaat van de omgeving is op de been. Verloven zijn ingetrokken en de rubber kogels zitten in de magazijnen.

Can't we just all get along?!

Thuiskomen, Miss Violet en Peter's Partijtje

Thuiskomen,

vanuit Maui bleek iets moeilijker dan gedacht. De relaxte autorit van Kaanapali naar het vliegveld werd door een (mogelijk dodelijk) ongeval op de enige verbindingsweg getransformeerd tot een langzaam voortkruipend serpent van blik en uitlaatgassen. Met een ferme blik op een nagenoeg lege tank en een half oog gericht op de langzaam voort tikkende klok werden Jill en ik langzaam maar zeer zeker bewust van de onmogelijkheid om op tijd in Kahului te zijn. Mede door een prima werkende twitter service van Delta was de vlucht dra omgeboekt en een passende accommodatie, in Wailea was werd tijdens een bezoek aan de lokale Starbucks veiliggesteld. “Stranded in Paradise” op Facebook en hup het zwembad in.

Commentaren op de diverse Social Media outlets waren niet van de lucht en er scheen een algeheel consensus te bestaan dat ik niet moest zeuren maar gewoon genieten van een dag extra op een van de Hawaiiaanse eilanden maar de ervaren reiziger in me fluistert dat ik moet vertrekken om weer terug te komen. Als de koffers eenmaal zijn gepakt en je op weg bent naar je transportmiddel is het tijd om huiswaarts te keren; elke vertraging is dan mijns inziens onwelkom. Daar komt bij dat na een lang verblijf op de eilanden de zgn. Island Fever (zie symptomen boven) zij intrede doet.

Miss Violet,

 

De mentale druk om maandagavond alsnog naar huis te vliegen werd groter daar we beiden niet konden wachten om na 10 dagen onze kleine Miss Violet weer te zien. Thuisgebleven en in goede de goede handen van Sue, onze vriendin en Jill tweede mam, zou deze opgevoerde teckel nu toch wel schuimbekkend op onze terugkomst zitten te wachten. Het was dan ook een verademing toen, zij het met fikse vertraging, rond een uur of half zeven de deuren van de Boeing 737 in het slot vielen en de blikken luchtbus koers naar het Amerikaanse vaste land zette.

Na een veel te korte nacht een dag vol opgestapelde werk-ellende was het tegen het einde van de middag tijd om het iets noordelijk gelegen Petaluma in de navigatie te zetten en Violet op te halen. Het is surreëel te zien wat een verschil in landschap en cultuur een rit van nog geen 25 minuten kan opleveren; de met veel te dure huizen volgebouwde heuvels van centraal Marin contrasteert enorm met de landelijke scene van Petaluma. Het is ongetwijfeld ongefundeerd maar het gevoel dat ik met regelmaat een meth-lab voorbij reed kon ik niet afschudden. Het weerzien met Miss Muppet was goed. Haar veel te sterke staart kwispelde er lustig en vol enthousiasme sprong onze trouwe viervoeter in de auto om haar vakantieverblijf, waar ze volgens zeggen heel veel plezier had gehad, achter te laten en mee naar huis te gaan.

Peter's verjaardag,

Waardeloze ouders als we zijn presteerden we het om haar ongeveer 24 uur later weer ergens te dumpen om een van de jaarlijkse hoogtepunten van de zomer; Peter Laanens verjaardagspartij in Concord bij te wonen. Met een zwaar hart brachten we onze pup naar vrienden in San Francisco en baanden ons vervolgens, licht tegengezeten door het BART-stakings gerelateerde verkeershinder, een route naar de East-Bay om daar onder het genot van een natje en een droogje en in het gezelschap van een boeiende sociale mix de 67e verjaardag van Peter te vieren. 

Zoals elk jaar was waren de catering geregeld door Astrid en Peter , het entertainment en de hotelaccommodatie weer helemaal super ….. op naar 2014. Het is een heimelijke traditie om naast op de gezondheid van mijn goede vriend elk jaar ook een van de drankjes op te dragen aan het feit dat ik op 3 Juli 2005 voet op Amerikaanse bodem zette om er niet meer weg te gaan. Door de overdadige alcoholinname werd Amerika's verjaardag in gepaste rust doorgebracht.

Gegroet.