Florida

schreef ik u recent van 10 kilometer hoogte, vandaag kijk ik als ware ik Hemmingway, uit over een rustiek meer vanuit onze hotelkamer in Saratoga Springs resort. Het meer is dan wel kunstmatig en de neon-reclame van Down-town Disney doet in geen vorm denken aan Hemmingways muze maar ik kan u verzekeren dat er rottere plekken zijn om eind oktober te vertoeven. Na een uur te hebben doorgebracht in een vliegtuig dat nog het meeste weghad van een midi-bus met vleugels zijn we weer terug in Lake Buena Vista, home of Walt Disney World. Deze, uit het brein van good old Walt ontsprongen, sprookjeswereld zal de komende dagen het decor zijn van onze Halloween-viering. Jill en ik komen hier graag omdat we elkaar nog geen 6 maanden geleden voor de tweede keer het Ja-woord hebben gegeven in een van de vele hotels die Disney World rijk is. We vinden het heerlijk om dagenlang de parken te bezoeken en ons te vermaken met al het moois dat Disney te bieden heeft.
Halloween is hier in WDW Big Business; al een maand lang worden er met enige regelmaat feesten gegeven waar iedereen zich opdoft en met plastic zakken Magic Kingdom afstruint om snoep op te halen. Trick or Treat! Maar al deze feesten zijn louter een opzwepend voorspel richting de apotheose die maandag plaatsvindt. En u raadt nimmer wie daar acte de presence zal geven......

NC State Fair

De NC state fair....ik kondigde het al aan. Dit jaarlijks terugkerend evenement kent, groottechnisch gesproken, in de hele staat geen meedere. De kermis alleen al doet de Tilburgse ietwat wit wegtrekken. Tel daar bij op de vele tentoonstellingen op het gebied van land- en veeteelt en je hebt een happening die niet te negeren valt. Afgelopen zaterdag waren Jill en ik twee van de voor mijn gevoel zeker 1.000.000 bezoekers. Het juiste aantal zal ergens rond de 75.000 hebben gelegen maar het voelde als Koniginnedag in Mokum. Een indrukwekkende parade van mannen, vrouwen en kinderen trok, als ware zij heuse keurmeesters, voorbij aan de mooiste koe, het mooiste varken, het mooiste konijn en meer award-winning twee en viervoeters. Het valt zo gek niet te bedenken of er was wel een categorie voor aanwezig met bijbehorende eerste prijs. Zo viel mijn oog op een watermeloen van zeker 85 kilo en een pompoen die door een argeloze voorbijganger "Jabba the Pumpkin" werd gedoopt. Voorts drop de fair van cultuur, maatschappelijk zelfbewustzijn in de vorm van allerlei aanwezige overheidsinstellingen en overdekte vent-plekken die ons nog het meest deden denken aan de zwarte markt van Beverwijk. Naast al dit genot voor het oog was er uiteraard ook voldoende gelegenheid om de innerlijke mens te verzorgen. Tientallen kramen met hamburgers, subs (amerikaans voor stokbroodje kaas) en andere lekkernijen. Naast deze standaardhappen waren er ook een aantal opmerkelijke, haast culinaire traktaties te verkrijgen. Zo had ik persoonlijk nog nooit gehoord van een "fried snicker-bar" maar doe uzelf tijdens het komende oliebollenseizoen een plezier en verzoek de plaatselijke vetbollenboer de traditionele appel te vervangen door voornoemde chocoladereep....een streling van de tongis het onvermijdelijke gevolg!!! Al met al genoeg te zien, te eten en te drinken om ons liefst 6 uur zoet te houden en een must voor elke North Carolinian. Volgend jaar zeker weer......waarschijnlijk.

Collumn?

Bij tijd en wijle wordt in reacties op mijn schrijven aangehaald dat ik iets met mijn verhalen moet doen. Dat ik ze bereikbaar moet maken voor een breder publiek. Ik zou wekelijks een halve pagina kunnen vullen met verhalen over hoe het me hier gaat en wat ik mee- en doormaak. Het streelt mijn, toch al niet kleine, ego natuurlijk enorm dat men me talenten op het semi-literaire vlak toedicht maar ik kan me haast niet voorstellen dat de buitenwereld zit te wachten op de belevenissen van zomaar een Hollander in de States. Ik vindt mezelf boeiend genoeg om te schrijven over het wel en wee van mij maar ik kan me niet voorstellen dat als ik mezelf niet zou kennen ik geintresseerd zou zijn in het hoe het met mij gaat. Echter; hoewel ik er van overtuigd ben dat het niet voor breedpublieke publicatie geschikt is ben ik toch benieuwd of mijn logs ook gelezen worden door spreekwoordelijke onbekenden. Ik moedig daarom iedereen die met enige regelmaat mijn onzin tot zich neemt mij dit te laten weten door een reactie te geven of mij te mailen op antwanvanderstap@hotmail.com. Uiteraard staat het ook alle uitgevers, journalisten en andere media-medewerkers vrij om mij te contacten.

Kleine update

Zoals eerder vermeldt zijn mijn wederhelft en ik vorig weekend in San Francisco geweest. Op onze website: http://jillandantwan.selfip.com Staan wat foto's van onze trip 

30

...graden op 20 oktober. Just letting ya all know. Terwijl in de Golf van Mexico wederom een of ander kolerewijf voor problemen zorgt is het leven in North Carolina goed. Berichtte ik u gisteren over het aanstaande weekend vandaag kan ik verhalen over een temperatuur die wat zomers aanvoelt. Ik heb nog immer de korte broeken niet in de zomerkledingkoffer gedaan en zit in mijn lunchpauze graag buiten. Vandaag was het echter niet prettig om buiten te zitten. Veel te warm.......i love (this part of) the USA!

NC State Fair

Nog maar 3 nachtjes slapen en dan is het eindelijk zo ver. Ik heb er lang op moeten wachten maar zaterdag is het de grote dag. Jill en ik gaan naar de NC State Fair. Het schijnt geweldig te zijn. Kermis gecombineerd met een 10 dagen durende jaarmarkt. Ettelijke hectaren vol met attracties, beesten en al dan niet ongezond eten. 10 dagen lang is Raleigh het middelpunt van het universum der North Carolinians. Rednecks uit alle uithoeken van de Tarheel staat maken hun opwachting bij de optredens van lokale country-helden terwijl jan en alleman geniet van de lekkernijen en al het avontuur dat de kermis te bieden heeft. Ik kan dus niet wachten!!

San Francisco (2)

Was vrijdag een dag vol nostalgie, de rest van het weekend stond in het teken van eten, drinken en shoppen. Downtown San Francisco is een bij uitstek een plek om de je dollars flink te laten wapperen. Het centraal gelegen Union Square is perfect gearrangeerd uithangbord van het hedendaagse kapitalisme. Zonder al te rood over te willen komen is het een gegeven dat het wel een beetje minder zou kunnen. Winkelgiganten als Macy’s, Zachs 5th Av. en het vermaarde juweliershuis Tifanny zijn er niet te negeren. Een modaal maandsalaris kan er als een druppel op een gloeiende plaat en sneeuw voor de zon verdwijnen. Het contrast tussen arm en welvarend wordt er pijnlijk duidelijk als je tussen de dak- en thuislozen door van winkel naar winkel laveert. Maar goed; je kunt je er druk over maken, het helpt toch niet. Dan maar genieten van al het moois dat een metropol als San Fran te bieden heeft. De koddige trammetjes die als ware zij een speeltje van de Grote Vriendelijke Reus niets anders te doen hebben dan Powell Street op en neer te rijden. Vrolijk kingelend met hun koperen belletjes maakt het geheel een plesante indruk die je na een paar dagen flink dwars gaat zitten. Het vrolijke gebel muteert langzaam maar zeer zeker tot een bron van vederlichte irritatie. Zeker als het hotel waar je bivakeert op hemelsbreed zo'n 5 meter van der cable car rails ligt. Maar goed het hoort bij de stad en dus neem je het voor lief.
Ook stonden er het voorbije weekend wat afspraken met vrienden van Jill op de agenda. Het is altijd leuk en vreemd tegelijk als je mensen die je meer dan een jaar niet gezien hebt zomaar weer voor je staan, je de hand schudden of om de nek vliegen. Onder het genot van een hapje en een drankje wordt vervolgens in vogelvlucht uitgewijdt over de huidige stand van zaken voor wat betreft woon- en werksituatie om voor je het door hebt praat je al weer over koetjes en kalfjes alsof je niet weggeweest bent. Het leven is goed en dat brengen we graag onder woorden.
Op een wat ongemakkelijke retourvlucht na (ondergetekende zat stuck en klem in een veel te krappe vliegtuigstoel) was het zonder meer een geweldig weekend. Voor herhaling vatbaar.

Quizje:

wat hebben karbonade, eieren, kaas, gebakken aardappelen en toast gemeen?? Geen idee? Los van het feit dat ze vermoedelijk deel uit maken van de fameuse "schijf van vijf" waren ze vandaag op mijn bord samengekomen om als ontbijt te dienen. The Pork Store Special is de signature-dish van het gelijknamige brunchhok op Haight-street. Tijdens mijn voorgaande bezoeken aan SF maakte ontbijten in deze voormalige slagerij immer deel uit van het programma. Omringd door netontwaakte studenten hippies en medetoeristen maakt ik in recordtijd deze fikse maaltijd soldaat. Een nimmer aflatende stroom koffie maakte het een perfact begin van deze dag.
De Haight; ruim 35 jaar geleden het decor van The Summer of Love. Een waar paradijs voor een ieder die het principe Make love, not war een warm hart toedraagt. Een verzamelplaats voor hippies, vrijgevochten punkers en aan lager wal geraakte vagebonden waar de nostalgie van afdruipt en de flower-power cultuur nog welig tiert. Haightstreet is volgepakt met winkels vol met kleurige shirts, hashpijpen en laid back music. Je breekt je nek over zwervers, groeperende nozems en zwevende Neil-types. Kortom je kijkt je ogen uit! Een must voor een ieder die naar SF gaat.
Nog een belangrijk doel van ons bezoek aan Haight is Amoebe. Deze handel in nieuwe en tweedehands mediadragers heeft de afmetingen van een gemiddelde supermarkt en mijn eega en ik kunnen er uren doorbrengen zonder ooit met lege handen naar buiten te gaan. Buit van vandaag: 4 cd's voor nog geen $ 40,-. Onze koffers vullen zich langzaam maar zeeeeer zeker met alles wat we aan de oostkust niet of nauwelijks kunnen krijgen. Nog een dag als deze en we moeten gaan overwegen een extra koffer te kopen om alles mee naar huis te krijgen. U leest het wel weer!

San Francisco

Op een hoogte van 10.000 meter met een bloem in mijn haar zit ik stil genietend van foute Nederlandstalige muziek een stuk te schrijven om mijn log weer eens te updaten. “We are going to San Francisco” Na nog geen 2 maanden deelgenomen te hebben aan het arbeidsproces in de VS zijn we al weer toe aan onze eerste vakantietrip sinds we hier samen zijn. De term “welverdiend” is dan wellicht niet geheel op zijn plaats maar ik moet u eerlijk bekennen dat een discussie daarover mijns inziens alle relevantie ontbeert. Verdient of niet… I don’t care! We gaan voor een lang weekend naar the Golden Gate city en zullen er van genieten alsof we er jaren op gewacht hebben. Op zekere wijze is dat ook het geval daar mijn eega niet kan wachten tot ze wederkeert in de stad die jarenlang als decor op de set van haar leven fungeerde en bijna 2 jaar geleden heeft verlaten. In Nederland werd me vaak toegevoegd dat het wel een hele stap was om zomaar alles achter te laten om in een ander ver land te gaan wonen en ik geef daar een ieder gelijk in. Het is zeker niet niks en daarom kan ik me heel goed voorstellen dat Jill niet kan wachten tot ze de contouren van stad en brug weer kan aanschouwen. Herinneringen ophalen van foto’s is leuk maar het herbeleven is nog veel leuker. Een in totaal 7 uur durende vlucht brengt ons 4500 kilometer ver van huis aan de westkust van Amerika naar de plek die haar thuis was waar zij zo graag weer zo wonen. Om verscheidende redenen zal dat verlangen voorlopig een verlangen blijven dus is het zo nu en dan bezoeken van onze voormalige thuishavens een goed alternatief. Of u nu wilt of niet; u leest wel hoe het geweest is!

Werk....

... U leest allen massaal mijn log en laat over het algemeen positieve en opbouwende berichten achter. Een veelgehoord opbouwd kritiekpunt is het ontbreken van leesstof over mijn werk. Een van mijn doelen toen ik drie maanden geleden vertrok was het dra vinden van werk. Daar ben ik in geslaagd. Ik heb binnen drie maanden een aardige baan gevonden. Ik werk sinds 23 augustus als Tech Support Engineer bij IBM, old Blue voor intimi. Vol goede moed duik ik elke werkdag rond een uur of zeven de file in om mijzelf een goed 3 kwartier en 50 kilometer later te melden voor dagelijkse dienst. Heel de dag neem ik de telefoon aan om het gezeur van onkundige klanten aan te moeten horen. Weten zij veel hoe zo'n firewall werkt?? Nee dus...niet te veel zeker wel te weinig. Nou wil het feit dat ik er in het begin zelf ook nog niet te veel vanaf wist dus een band was snel geschapen. "Did u try restarting it" is redelijk uit den boze omdat bedrijven als Ebay en Nike over het algemeen graag verbonden willen blijven met het grote boze internet. Ook RTFM (read-the-fucking-manual) wordt doorgaans als politiek incorrect beschouwd dus er zatniets anders op dan mijn kennisniveau wat op te schroeven. Vandaar dat ik de eerste weken van mijn employement voornamelijk, bedolven onder boeken en handleidingen, in het het testlokaal heb moge doorbrengen. Sinds iets meer dan een week ben ik nu los en mag ik echt klanten helpen. De "ehhhhhssss" en "aaaaahhhaaasss" zijn niet van de lucht. Mijn technische onervarenheid gecombineerd met de, steeds lager wordende, taalbarriere maakt het werk zowel vermoeiend als uitdagend. Maar ik kom er wel!

Wat beter..

gelukkig gaat het wat beter met mijn pa. Geen reden meer voor directe paniek. Hij moet nog wel een paar dagen in het ziekenhuis blijven maar de koorts is gezakt en zijn bloeddruk is weer op een normaal niveau aangekomen. De afgelopen dagen heb ik twee keer met hem gebeld en tijdens ons gesprek van vandaag hadden we het al weer over het voetbal van gisteren. Meer nog over H. Kraaij die we beiden niet kunnen uitstaan.
Hij maakte, in het kader van mijn ontluikend schrijftalent, ook een opmerking over het weggooien van talent. Mijn pa kon vroeger aardig zingen. Tijdens gezellige avonden klom hij met regelmaat op het biljart om daar zijn zangkunsten te vertonen. Een soort ongevraagde maar wel gewenste Idols-auditie was het gevolg. De Delfste Willie Alberti?! Nee dat niet maar wel heel onderhoudend en vooral gezellig. Volgens eigen zeggen heeft ie dat talent weggegooid door te veel te genieten van de geneugten van het leven. Het bijna je leven lang roken van zware shag doet je stem immers geen goed. Maar ondanks dat mijn ouweheer geen groot zanger is geweest en volgens eigen zeggen zijn talent heeft verbrasd is het de beste vader van de hele wereld. Gewoon omdat het mijn pa is en hopelijk nog heel lang blijft.
En voor wat betreft mijn schrijftalenten.....ik heb het beste lezerspubliek van de hele wereld!! Dank voor het lezen en de vele leuke en opbeurende berichtjes!

Heel ver weg..

...lijkt het niet. Ik bel regelmatig, we mailen en ik spreek een hoop mensen via MSN/Icq. Ik stuur (bijna) elke dag mijn Morningmail en volg de sport via het internet. Tegen een ieder die me vertelde dat hij of zijn me zou missen zij ik "doe niet zo raar, het is maar een lijntje weg" De wereld is door het Internet gelukkig een stuk kleiner geworden en dat heeft me de afgelopen maanden geholpen met accepteren dat ik hier zit. Begrijp me niet verkeerd; ik ben gelukkig hier met Jill maar het is wel een kolere eind van huis.
De afgelopen dagen werd ik echter goed met mijn neus op de feiten gedrukt. Mijn vader ligt in het ziekenhuis om behandelt te worden voor.......??? De doktoren weten het niet dus ik doe ook maar geen gok. Hij heeft extreem hoge koorts gekoppeld aan een lage bloeddruk. Aanhoudende koorts kan nooit goed voor je zijn en zeker niet als het 40 overschrijdt. Op momenten als deze realiseer je je dat je aan de andere kant van de wereld zit. Niet zo maar in de auto of trein om even naar het ziekenhuis te gaan om hem te bezoeken, maar telefonisch contact houden. Hem, mijn moeder, zus en andere famile vertellen dat ik aan hen denk en van hen hou!

Food for Charity….

In de VS krijgt de doorsnee burger niet al te vaak de kans om zijn of haar samaritaanse inborst te tonen. Veel verder dan koekjes kopen van scouts of het in een glazen pot stoppen van dollars voor orkaanslachtoffers kom je doorgaans niet. Om de gewone man toch de kans te geven iets te doen voor de noodlijdende medemens was het vandaag raak:…Food for Charity. Een aantal restaurants in de region doneerden de nettowinst van deze midweekse dag aan het Rode Kruis. Elke hap kip, pizza, kreeft of wat dan ook deed vandaag de bankrekening van deze charitatieve instelling groeien. Nu zijn mijn wederhelft en ik niet te beroerd om bij te dragen aan de goede zaak en al helemaal niet om op gezette tijden een vorkje buiten de deur te prikken. Vandaar dat we na ons werk samen heerlijk hebben zitten souperen bij Olive Garden. De naam verraadt het soort spijs wellicht maar voor de duidelijkheid; italiaans Geen haute cuisine maar goed eten voor een redelijk prijs; iets wat wij niet links laten liggen. Om het goede doel wat extra te steunen zijn we maar voor de drie gangen gegaan. Een en heeft als resultaat dat ik u mentaal en lichamlijk voldaan, onderuitgezakt op de bank bericht over onze goede daad van vandaag……Eten voor het goede doel!