Thanksgiving

gisteren, 24 november, was de officiele aftrap van het Holiday-season hier in de VS. Thanksgiving; een dag waarop elke Amerikaan zijn zegeningen telt en daar voor dank zegt. Dank tegen God of de lucht in het algemeen. Thanksgiving is namelijk geen religeuze feestdag maar een dag waarop iedereen zich realiseert hoe goed ze het hebben ondanks eventueel aanwezige ellende. Orkaanslachtoffers danken voor het feit dat ze hun huis kwijt zijn maar gelukkig nog in leven zijn, ouders van soldaten danken dat hun nakomelingen (nog) niet zijn omgekomen in Irak en ik dankte voor mijn blakende gezondheid en geluk in het algemeen. Om de fortuinlijke positie in het heden te onderstrepen gaat Thanksgiving gepaard met overvloedig eten en ik kan u vertellen dat bijna iedereen elk jaar reikhalzend uitkijkt naar deze dag in november. Bijna iedereen want de gemiddelde kalkoen doet in de dagen voor deze feestdag zijn uiterste best om zijn nek niet uit te steken. De van nature, in mijn ogen oerlelijke vogels, zijn namelijk het hoofdingredient voor het traditionele diner....turkey-dinner! Hoe lelijk ze levend ook mogen zijn; als ze na een uur of drie in de oven te hebben gelegen op je bord terecht komen kan je de schoonheid niet ontgaan en loopt het water je bijkans uit de mond Kalkoen, met aardappelpuree, groeten en jus. Ik kan het een ieder aanbevelen. Een en ander gevolgd door huisgebakken pecan- of pompoentaart en ik kan u mededelen dat het je eigen maken van de tradities en gewoontes van het land waarin je woont; intregreren een geweldig iets is . Happy thanksgiving.

My first..

...dentist appointment in the US. Wat een feest. Het was al weer 6 maanden geleden dat ik voor de laatste keer mijn oude vertrouwde tandarts in Nederland met een bezoek had vereerd dus het was de hoogste tijd om mijn malende linies weer eens te laten nakijken.
Geen half werk mag ik wel zeggen. Vier rontgenfoto's en een mondhygieniste die zich kordaat met spiegel, haak en stofzuiger uitleefde op mijn, indrukwekkende, tandsteenvoorraad. Vrolijk pratend over het weer en andere kalveren liet ze zich geen kans onbenut om mijn tandvlees zachtjes doch zeer pijnlijk te penetreren. Deze schoonmaaksessie duurde zomaar een half uur en na 10 minuten was ik er al helemaal klaar mee. Schoonheid is pijn lijden hield ik mezelf voor en probeerde me te verplaatsen naar mooie oorden met wuivende palmen, mezelf tegoed doend aan een heerlijk cocktail met bijbehordende ananas op prikker...aaauwww. Daar was ze weer. Medelijvoelend voor de armleuning die met grote regelmaat tot moes geknepen dreigde te worden overleefde ik het gebeuren zonder ook maar een traan te laten. Grote IK!!
De inspectie door de tandarts daarna was in mijn ogen een formaliteit; ik heb immers nooit gaatjes. Nooit is historie; het heden is nu en ik mag binnenkort voor een fijne vulsessie die moet voorkomen dat een mijner tanden een wortelkanaalbehandeling dient te ondergaan. Ik heb ofwel in zes maanden een enorm gat in mijn tanden weten te snoepen of mijn voormalige tandarts heeft een andere definitie van "geen gaatjes" Ik laat de waarheid in het midden.
Gegroet

Happy anniversary

Zondag vonden Jill en ik onze weg naar een luxe fonduerestaurant om te vieren dat we 6 maanden en een paar dagen geleden getrouwd waren. Eigenlijk hadden we de woensdag ervoor uit eten willen gaan maar mijn nachtdienst en een daarop volgende cursusochtend gooide wat roet in het eten. Op maandag 9 mei jl. gaven antwoorden wij beiden een volmondig "yes i do" op de vraag of wij elkaar zouden liefhebben tot de dood er op volgt. En het is hier traditie dat je een half jaar later viert dat je nog niet op die beslissing bent teruggekomen. Prima excuus om een vorkje te prikken bij The Melting pot. Waar fondue in mijn herinnering synoniem is voor familieaangelegenheden als kerst en sinterklaas specialiseert dit restaurant zich in deze verheven vorm van tafelkoken voor kleine gezelschappen die iets bijzonders te vieren hebben. Een niet te versmaden kaasfondue deed dienst als opwarmer voor de main course.....The melting pot special. Een schaal vol grote garnalen, beef terriyaki, de onvermijdelijke kipfilet, filet mignon en last but not least kreeft sierde onze tafel. Geen schalen met stokbrood en pruttelende pindasaus maar kreeft met rlijke botersaus. Zelf ben ik er niet zo wild dit in mijn ogen rijkelijk overgewaarde en naar kip smakende schaaldier maar naar het schijnt is het een delicatesse. Ietwat teleurgesteld over het ontbreken van de normaliter vanzelfsprekende patatschaal maakte ik er het beste van door me tegoed te doen aan al het heerlijks dat onze tafel bedekte, iets dat me prima af ging. Dra was de schaal ontdaan van mijn inhoud en zou het dessert worden geserveerd. Geheel in de trand van de avond doopten we enige tijd later stukken fruit, cake en andere zoetigheid in een pruttelende combinatie van witte chocolade en Oreo's (een soort chocoladekoekjes) een en ander wegspoelend met een prima kop koffie. Als u ooit in de buurt van Raleigh NC bent kan ik u zeker aanraden de Melting Pot aan te doen!

Hurricane season!

Deze twee woorden doen de totale amerikaanse natie nog immer sidderen. Hurricane season 2005 is een van de meest intense van de afgelopen decennia. Namen als Katrina en Rita staan met diepzwarte letters in de meeste recente geschiedenisboeken geschreven. Hurricane season zijn twee woorden die door de meeste Amerikanen met afschuw worden uitgesproken...bijna alle amerikanen! Behalve the North Carolinians, voor hen heeft het woord Hurricane een dubbele betekenis. Naast de welbekende verwoestende stormen luistert namelijk ook North Carolina's NHL-team naar deze naam: " The Carolina Hurricanes "
Gisteren was het de grote dag voor deze Nederlandse Amerikaan; voor het eerst in zijn leven naar een professional hockey game. Op uitnodiging van de echtgenote van een mijner collega's togen mijn wederhelft en ik gisteren rond zessen, gehuld in rood-wit-zwart outfit richting het RBC Center. Al zwaaiend met onze VIP-parking pass werden we gladjes naar onze parkeerplaats, zo'n 25 meter van de hoofdingang, geloosd. Het beloofde een geweldige avond te worden; de Hurricanes waren in dit na-stakings-seizoen op dreef en veegden met grote regelmaat de tegenstander van de baan. Ook onze zitplaatsten waren op voorhand een gerantie voor succes. De vrouw van Wes, mijn collega, had het met een Halloween-kostuum het recht op de skybox van Red Hat (linux) gewonnen en ik zou dus plaatsnemen in een door mij in voetbalstadions verfoeid kippenhok. Compleet met TV's, eigen toilet en schofterig dure minibar...Bobo's suck maar dit was geweldig!! Enig kleine nadeel was dat we ons eigen natje op de gang moesten halen maar dat was dan ook het enige. Een pils is overigens binnen de muren van RBC-center niet goedkoop. Voor een slordige 9 dollar mag je jezelf de trotse eigenaar noemen van 1 glas bier...eeeehh 1 plastic bier maar dat mocht de pret niet drukken. We zaten in een skybox en hadden een prime view op de arena waar de rood-wit-zwarte matadoren hun kunsten zouden vertonen. We waren er helemaal klaar voor.
Ook de Canes leken in het begin van de wedstrijd te vlammen. Binnen 2 minuten had het al 3-0 kunnen staan als de schutters wat secuurder met hun kansen om waren gegaan. Kansen genoeg maar geen afmaker....ik voelde me weer AJACIED. Een gouden regel van ene JC is dat als je zelf niet scoort de tegenstander het wel voor je doet. En dat gebeurde dus ook. Voor elke 9 keer dat de Canes niet scoorden deden de Trashers uit Atlanta dat wel. Slechts een keer, vlak voor tijd, wisten de Hurricanes het net te doen bollen en ontplofte de stadion van pure opgekropte frustratie. Digitaal vuurwerk, gillend gejuich en orgelmuziek luisterden deze goal op als ware hij gescoord op een woensdagavond 24 mei 1995 ergens in de 88ste minuut. Maar zelfs dit plezier was de Carolinians niet gegund..een de zwart-witte holiday on ice clowns had iets ondeugdelijks gezien en besloot de Canes hun eretreffer te onthouden.... een massaal vocaal "ref sucks" was zijn beloning. Enige hoogtepunt op het ijs bleek achteraf, naast een paar fikse knokpartijen, het afschieten van een gelukkige fan met een enorme katapult over het ijs richting mega grote bowlingpins. Waar hij ongetwijfeld liever wat cheerleaders had omgekegeld maakte het vallen van de pins hem een ware prijswinnaar van god-weet-wat maar aan de blikken in zijn ogen te zien was hij de koning te rijk. Toch nog 1 blije Canes-fan gisteravond!

Erwtensoep met worst

Ertwensoep met worst
Het eten van deze lekkernij doet me denken aan winterse buien in Nederland. U kent ze wel de stormen die onstuimig tegen de gevel van je huis beuken terwijl de regen met bakken uit de hemel komt. Het gure weer dat de groene drek dat speciale cachet geeft. Want zeg snert eten in de zomer dat doet slechts een enkeling! Mag ik u aan een enkeling voorstellen…..van der Stap, aangenaam! Afgelopen zaterdag was temperatuurwijs gesproken (25 graden en windstil) in mijn ogen aan te merken als zomer en toch slurpte ik gulzig erwten uit een piepschuim beker. Een waar culinair orgasme mag ik wel zeggen. Snert in Raleigh, gekocht bij de “food booth” van Nederlandse club De Wieken op het internationale festival 2005. Waren de NC State Fair grounds 2 weken geleden nog het decor van mijn eerste fair-experience, afgelopen weekend was een deel van het terrein omgetoverd tot een soort wereldmarkt vol dans, muziek, eten en drinken. Landen als Iran, Frankrijk, China en Japan hadden hun best gedaan om de schaarse bezoekers te informeren over alles wat hun land de moeite van het bezoeken waard maakt. Ook Nederlands was dus vertegenwoordigd met een cultuur stand en voornoemde booth of food. Kaas, stroopwafels, lekkerbekkies en eerder geroemde soep werden gepresenteerd als zijn zij karakteristiek voor Holland. Samen met de real wooden shoes die rond de met tulpen omringde windmolen op schaal waren geposteerd was het geheel in mijn ogen zeer vooroordeel bevestigend. Het stereotype dat elke Nederlander zich, op klompen al tulpen plukkend en kaas kauwend, een weg baant naar zijn als huis dienstdoende windmolen valt na het bezoek van de International Fair moeilijk te ontkennen. Het had me mooier geleken als de veredelde koek en zopie-tent was uitgerust met hennepbladeren en rondborstige dames van lichte zeden. Maar wie ben ik!?

De Nederlandse Amerikaan

Vandaag is het exact vier maanden geleden dat ik voet op Amerikaanse bodem zette met de intentie voorlopig niet meer weg te gaan. Geen korte of middellange vakantie maar een nieuw leven in een land hier eeeeehhh daar ver vandaan. Daar er in de voorbije 123 dagen veel op me afgekomen is lijken de dagen voorbij te zijn geschoten als waren het seconden. Pas 4 maanden ben ik weg uit het land dat 35 jaar mijn thuis is geweest, het land waar mijn roots liggen, mijn verleden ligt maar mijn toekomst geen kans had. Er is veel gebeurt in die korte maar o zo lange periode.
Een korte opsomming: Ik ben herenigd met mijn met mijn wederhelft, heb strijd geleverd met de bureaucratie, mezelf uitgesloofd tijdens talrijke sollicitaitiegesprekken en inmiddels twee werkgevers gehad. Ik heb een baan die me dagelijks uitdaagt en een leuk karretje dat me heen en weer rijdt om die uitdagingen aan te gaan. Inmiddels twee korte vakanties achter de rug en nog geen dag gemist wegens lichte ongesteldheid.

Kort: het gaat goed en ik begin aardig te wennen aan het idee dat ik een Nederlandse Amerikaan wordt.

11.000.000

...stukken crunch, zakjes M&M's, Snickers en ander zoetigheid. 10 vrachtwagens vol gebitsverziekende traktaties werden de afgelopen maand uitgedeeld in Magic Kingdom. Trick or treat was de magische spreuk om een handvol snoel in de door fraai uitgedoste menigte opgehouden snoepzakken te doen verdwijnen. "Mickeys not so scary Halloween party" een must voor elke Disney liefhebber en doorsnee toerist. Magic Kingdom after dark leek zo druk als koniginnedag in Amsterdam of een zaterdagmiddag op de NC-State Fair. Duizenden uitzinnige kleine en grote kinderen baanden zich een weg door het park om toch maar zo veel mogelijk suikerwerk te "scoren"
Weken van te voren was mijn liefste al in de weer geweest om voor ons beiden een fraai kostuum te vervaardigen. Reeds in de initiele fase was al vastgesteld dat wij als Mr. and Mrs Incredible de diverse candy stations zouden afstruinen. Het idee was goed, nu de uitvoering nog. Na eerst een kant en klaar pak te hebben geprobeerd werd al snel het idee geboren om de outfit zelf te maken van een t-shirt, korte broek en een hele lading lichaamsverf aka body-paint. Het prefab pak was net iets te warm voor de ongetwijfeld zwoele laatste avond van oktober in Florida. Met rood-zwart geverfde ledematen en geschilderd masker maakten mijn eega en ik zonder meer luchtig de blits tussen alle heksen, dwergen, piraten, prinsen en prinsessen. Gewapend met de officiele "T-or-T" bag en rugzak slaagden we er in meer dan 6 kilo snoepgoed te verzamelen...oftewel "12 rides to the dentist"
Terug in Clayton is de verzamelde buit niet de enige herinnering. Tot op de dag van vandaag zijn we er niet in geslaagd om onszelf te ontdoen van alle verfresten....het zal moeten slijten.

ps: een ieder die benieuwd is hoe we onszelf hebben toegetakeld raadt ik aan om de komende dagen http://jillandantwan.selfip.com in de gaten te houden.