een week of anderhalf geleden trilde de aarde onder de San Francisco Bay Area. Met 4.5 op de schaal van Richter was deze beving een relatief kleine maar ik ben nog steeds niet helemaal gewend aan het feit dat zo nu en dan de tektonische platen onder mijn nieuwe woonomgeving de schouders tegen elkaar zetten om uit te maken wie er het sterkst is. Een paar seconden, die overigens minuten lijken te duren, schudden gebouwen heen en weer om daarna weer tot een een betrekkelijke rust te bedaren. De onzekere momenten direct na zo'n schok zijn gevuld met onzekerheid over de aard van deze trillingen. Is het een op opzichzelfstaand iets of een lichte voorbode van datgene waar een ieder hier rekening mee houdt.
Een dag of wat later schudde de aarde ten noorden van San Francisco met een kracht van 7.5 op eerdergenoemde schaal. Gelukkig was lag het episch centrum een flink eind in zee en bleef mede daardoor fysiek leed en materiële schade beperkt. Een en ander is echter een kneep in de arm om de realiteit van natuurgeweld onder ogen te zien. Moeder natuur doet wat het nodig acht en kijkt daarbij niet naar eventuele ongemakken en ellende dit mogelijk veroorzaakt.
De ongemakken die we hier in NorCal hebben mogen ervaren verbleken bij de 7.0 beving die, het toch al in limbo verkerende, Haiti deze week voor de spreekwoordelijke kiezen kreeg en het zien van de duizenden, al dan niet levend, op straat verkerende mensen scheurt je hart in tweeën. Mensen die nauwelijks iets hadden raakten alles kwijt. Overlevenden van uiteengerukte families die zich afvragen waarom juist hun leven gespaard is terwijl man, vrouw en kinderen het leven lieten toen de slapende reus zich roerde.
De massale steun van de complete internationale gemeenschap ziet dat tijden van nood het beste in de mensen naar boven brengt en doet het vermoeden rijzen dat de wereld niet zo verrot is als het zich soms voordoet.
Gegroet
