Ontmaagd

5.1 op de schaal van richter en dan ook nog een kilometer of 120 weg van hier. Toch zaten Jill en ik gisteren even te schudden op bank terwijl een van de vele breuklijnen in de omgeving wat stoom afblies de the Bay Area deed beven. Aarbevingsvoelendtechnisch gesproken ben ik dus geen maagd meer. Ik moet eerlijk bekennen dat het voorbij was voor ik er goed en wel erg in had; een korte sensatie die me trillend en onzeker achterliet. Ik vondt het spannend maar het liet mijn partner onverstoorbaar. Hmmm klinkt bekend.

Anywho...geen schade aan ons huis en volgens mij valt de schade in de omgeving ook mee. Ver van het episch centrum verwijderd is een goed ding. Maar ook diegenen die dichterbij zaten zijn er volgens de berichten goed van afgekomen. Het is maar goed dat er zo nu en dan wat kleine, korte aardschokken plaatsvinden. Het haalt spanning van de tectonisch platen en stelt "The Big One" voorlopig uit. De grote is waar iedereen op wacht en waarvan iedereen hoopt dat hij te laat komt; 300 jaar te laat welteverstaan. De grote; een verbijsterende oerkracht die wordt losgelaten op North California en de effectiviteit van alle "retro-fit" activiteiten op de proef zal stellen.Deze naar sportschoenen klinkende techniek is er op gericht om gebouwen aarbevingbestendig(er) te maken en zodoende schade en verlies van mensenlevens te beperken. Bruggen en hoge gebouwen zijn over het algemeen niet de plekken waar je je wilt bevinden als de aardplaten weer eens tegen elkaar aanschurken als verliefden in een te klein bed.

Wat zeker bij "de Grote" uit de lucht zal vallen zijn de activisten in Berkeley die al sinds December 2006 luid protesterend in bomen wonen om te voorkomen dat de plaatselijke University het park met de grond gelijk maakt om het sportcomplex uit te breiden. Daags geleden sprak de rechter uit dat deze boombewoners met al dan niet zachte drang verwijderd mogen worden door de lokale hermandad. Wellicht heeft "de Kleine" van gisteren de lokale overheid al een handje geholpen.

Het ga u goed!

 

LA, Stad der engelen

De afgelopen dagen werden door ondergetekende doorgebracht in het zuiden van onze staat. Jill moest voor haar werk een paar dagen naar Burbank en het leek haar wel een aardig idee als ik ook die kant op zou komen. Tegenstribbelen van mijn kant leidde tot niets anders dan een tweede ticket van San Francisco naar LAX; het befaamde vliegveld van LA. Onderstaande short-stories geven hopelijk een klein beetje mijn ervaringen weer.

De hotelaccomodatie was riant gelegen op "The Sunset Strip" in West Hollywood, een steenworpafstand van Beverly Hills, Bel Air en meer van dat soort tot de verbeelding sprekende plaatsnamen. Een ware vleesmarkt voor alles wat acteur/model is of wil worden schreedt voorbij op veel te hoge hakken en strakke pakken hetgeen mijn toeristenoutfit (shorts en slippers) wat pover deed overkomen. Maar goed; ik wil dan ook niet slagen in Hollywood en als ik daar in mijn beste pak ga lopen is het een unfaire competitie voor de rest van de ploeteraars....... Een bonte stoet van schofterig dure automobielen trok aan mijn gezichtsveld voorbij terwijl ik dromerig flaneerde in een fantasiewereld waarin ik de ster was. Golven van gejuich en applaus bij het verlaten van mijn oude Explorer om met de boodschappenkar de plaatselijke super te ontdoen van al het goeds dat de wereld te bieden heeft. Mijn dagdroom werd bruut onderbroken door een hyperactieve niksnut die me met zijn milieuvriendelijk prius bij-na het hiernamaals in probeerde te rijden. Wandelen en dagdromen tegelijkertijd in LA is gevaarlijk; levensgevaarlijk.

Nubo Matsuhisa is de naamgever en eigenaar van een in Beverly Hills gelegen sushi restaurant waar menig ster zijn portie rauwe vis heeft verorberd. Het vormde decor voor het afsluitende diner vrijdagavond. Weggestopt aan de laatste tafel van de patio vloeide de sake en sapporo rijkelijk want "Vis en ook rauwe vis moet zwemmen" Een verzameling van tot de verbeeldingsprekende vormen van met rijstomhulde vis verdween in harmonie met eerdergenoemde liquids naar de diepten van ons innerlijke zelf toen oorspronkelijke sereniteit aan de border van onze buitentuinlijk paradijs werd bruut verstoord door de binnenkomst van een groep kirrende tienermeiden die de warme sereniteit van de binnentuin kwamen verstoren met iets wat zonder twijfel een verjaarspartij van een van de deernes was. Daar het ook in de beschermde omgeving van postcode 90210 een goed idee is om met dergelijk vertier minimaal 1 volwassene mee sturen was ook dit gezelschap voorzien van ouderlijk toezicht. In dit geval (gevallen) filmster Val Kilmer. Voor diegenen wiens geheugen wat opgefrist dient te worden, het mijne incluis, Val speelde onder andere in Top Gun (ICE) en Batman returns. Tegenwoordig doet deze eens zo afgetrainde halfgod het wat rustiger aan. Geen hordes paparazzi, geen dure clubs maar gewoon sushi met de kids bij Nubo. Terugkerend naar de essentie van ons restaurantbezoek; de sushi was geweldig en daar ik nooit te beroerd ben om iets nieuws te proberen zette ik na enig aandringen mijn tanden in achtereenvolgens gefrituurde garnalenkop, zalmeieren en de meest pittige sushi ooit door de aanwezige chef gemaakt. Was allemaal maar zo-zo en ik verviel dra weer in de meer gebruikelijke vormen van deze Japanse delicatessen.

Twee dagen zo dicht bij de beroemste postcode ter wereld vlogen voorbij en zijn zeker voor herhaling vatbaar.
Gegroet

All is well....

geen idee of men zicht dit afvraagt maar de branden in SoCal zijn hier ongeveer een kilometer of 750 vandaan dus echt veel last heb ik er niet van.  Natuurlijk worden de actualiteitenprogramma's goed gevuld met de exodus van residenten uit Zuid Californie en is het het gesprek van de dag maar dat staat in zeer schril contrast tot hetgeen de bewoners in het zuiden van deze staat moeten doorstaan.

Het is echter goed te zien dat in tijd van nood de ware aard van mensen boven komt. Vanuit alle windstreken komt hulp en het aanbod van vrijwilligers voor de opvang van evacuees was dermate groot dat menigeen teleurgesteld huiswaarts moest keren. Het alverslinnende vuur maakt geen onderscheid in klassen der samenleving en zo is ook de reflectie van gehuisveste personen in de football stadions en parken van San Diego en omgeving. De onbetaalbare heuvels rond de stad der engelen vallen net zo goed ten prooi aan dit vagevuur als woongemeenschappen waar de minder bekenden der aarde zich huisvesten. Enig verschil is dat de sterren veelal "reserverhuizen" hebben en derhalve het leed dat wordt geleden meer als tijdelijk ongemak zullen ervaren terwijl gewone stervelingen voorlopig in tenten, goedkope motels of op zolder bij familie moeten verblijven. Dit terwijl ondertussen hopend dat de verzekeringsmaatschappijen over de brug komen en de federale overheid de beloften gedaan door Arnold Z en George W. Clown nakomen. De spanning of je huis al dan niet aan de vlammen ten prooi zal vallen wordt opgevoerd door de vretende onzekerheid of en wanneer je ooit terug kan keren.

Ik heb met alle evacuees te doen en ik hoop u allen ook!

Is het fijn om....

Britney Spears te zijn!?

Ik zou het niet weten. Lijkt me moeilijk te zeggen. Het kind zwemt in het geld en had tot voor kort geen zorg in de wereld! Not a care in the world. Maar een serie van foute beslissingen en pijnlijke momenten later is La Spears het lachtertje van roddelminnend Amerika. Geen idee hoe breeduitgemeten haar leven in Nederland wordt maar hier gaat er geen dag voorbij zonder "nieuws" over Brit.

Uiteraard moet de term nieuws in deze wat ruim worden gezien. Het voornoemde is meestal een opsomming van haar dagelijkse bezigheden al dan niet vergezeld door haar kinderen die zich elke keer weer onwetend in de gevarenzone van het leven begeven. De tacktieken die door de lokale paparazzi worden gehanteerd om kwaliteits programma's als "Insider" en "Entertenmaint tonight" van vuil te voorzien zouden bij Neerlands roddel-trots Henk van der Meyden de wangen rossig doen kleuren. Het arme ding wordt genoodzaakt om waar zij ook gaat haar ogen te beschermen van de vele flitsen die er voor moeten zorgen dat het voorkomen van dit eens zo schattige Disney Club-lid zo natuurgetrouw in de roddelpers komt. Geen stap buiten de deur gaat ongemerkt. Koffie halen bij Starbucks, oogschaduw kopen bij de plaatselijk drogist of het bezoeken van een zonnebankcentrum; alles gaat vergezeldt van minimaal 20 opdringerige mannen en vrouwen met lopende, flitsende of klikkende camera's.

Moeten we dan medelijden hebben met dit vergane lustobject? Nou ik dacht het niet!! Ze zwemt nog steeds in het geld, laat de paparazzi boodschappen voor haar doen en haar nieuwe single is met veel lof ontvangen en lijkt nu zelfs even de aandacht af te wenden van haar gruwelijk slechte optreden tijdens de 2007 MTV Video Awards van vorige maand. Daar ik gek ben op kinderen zolang deze maar terug gevengeven kunnen worden aan de rechtmatige eigenaar denk ik dat Brit's verloren  rechtszaak voogdijschapgevecht een gewonnen strijd is. De krokodillentranen gehuild bij de uitspraak, die luid en duidelijk de kinderen toewees aan ex Federline, Fedex, zijn in mijn ogen dan ook een prima stukje acteerwerk en volgens mij was La Spears met haar gedachten al lang aan het clubben in de nachten van New York en LA toen de rechter de zitting en daarmee de rechtszaak voor gesloten verklaarde. Geen zorgen om huilende kinderen als je op zondag-, maandag-, dinsdag-,woensdag-, onderdag-, vrjdag- en zaterdagochtend je roes ligt uit te slapen. Uit bed kunnen stappen met de wallen onder je ogen en sporen van wit poeder rond je neus. Super toch. Je geeft je ex een fooi elke maand om voor de kinderen te zorgen en neemt de kids zo nu en dan, onder gerechtelijk toezicht mee naar de Mac of ander kinderparadijs.

Volgens mij is het nog niet zo gek om Britney Spears te zijn. 

Typisch Hollands....

Afgelopen Donderdag was het dan eindelijk zo ver. Na een periode van extreme droogte, ik had het hier nog niet echt zien regenen, brak de hemel boven de baai open en werd de omgeving overspoeld met lang over tijd zijnde regen. Ik dacht vroeger, toen ik nog in Nederland woonde dat een gebied zonder regen het paradijs op aarde was. Daarbij natuurlijk voorbijgaand aan gebieden als de Sahel en Gobi woestijn. Elke keer als ik weer eens als een verzopen kat de kroeg instaptte beloofde ik mezelf dat ik ooit eens iets aan de regen zou doen. Ik zou een term bedenken als "no-rain-climate" daarmee de door Al Gore gezette trend volgend. Het door deze oud vice president van mijn nieuwe thuisland bedachte "global warming" is een van de beste uitvindingen van de laatste decennia. Een overschot aan warme dagen en milde winters; wat een genot.

 

Het grote nadeel van bijna geen regen is het verhoogde risico op grasbranden en de aanhoudende discussies over het al dan niet ontstaan van een tekort aan drinkwater. In de omgeving staat hier vanaf april tot en met september elke dag wel een weiland of bos in brand hetgeen garant staat voor spectaculaire televisiebeelden die de Amerikanen even de gedachten van alle ellende in Irak en Afghanistan doen afwenden. Dus dat is dan weer een voordeel.

 

Maar het zien van oer-Hollands weer deed ondergetekende toch weer even terugdenken aan de gezellige herst- en wintermaanden in Nederland. Het bij de kachel zitten met een kop soep of sopie heeft toch wel iets. Soms mis ik het weer; het weer.

 

 

Feet Week

Een jaarlijks terugkerend spectakel. Een week waarin San Francisco wordt bezet door Amerikaans en Canadees marine-personeel die zich daar ongeremd tegoed doen aan alles wat SF te bieden heeft. Het gebeuren is officieel bedoeld om de bewoners van de Bay Area de kans te geven eer te bewijzen aan dit deel van de strijdkrachten en hen te danken voor het kunstmatige gevoel van vrijheid dat ons dagelijks probeert te bekruipen. Critici beargumenteren het feit dat "Fleet week" is uitgegroeid tot een zijn weerga niet kennende commercial voor de troepen waar anderen volharden in het sentimentele aspect van dit festijn.
Denk er van wat je wilt; toen Jill en ik gisteren samen met tienduizend anderen op Crissy Fields de flanken van de baai bevolkten om de kunsten van de diverse stuntteams in ons op te nemen dacht ik geen moment aan het politieke aspect van Fleet Week. Het zien van de absolute trekpleister; The Blue Angels doet een ieder vergeten wat er over dit evenement wordt geroepen. "The Blue Angels Kick Ass" meer niet en zeker niet minder. Met hun F18 Hornets halen deze, getrainde piloten dingen uit die ik als kind met regelmaat poogde uit te voeren met papieren vliegtuig. Draaiend en tollend tegen de kast op knallen na weer een looping, spiraal en vrije val uitgevoerd door mijn, zorgvuldig uit de krant van mijn ouders gevouwen replica van een niks-jet. Dagdromend van een carriere als straaljagerpiloot en wat voor capriolen ik zou uithalen zat ik na mijn aanvaring met de kast op de bank; vliegtuig in de ene hand en met mijn andere hand en mijn andere hand gebruikend om wrijvend over mijn zere voorhoofd te trachten de onvoormijdelijke buil te voorkomen. Mijmeren over het verleden wordt doorgaans bruut onderbroken door een straaljager die op 150 meter hoogte boven je hoofd net niet door de geluidsbarriere breekt. Super!
Volgend jaar weer kijken.

writers block...

Een van mijn, kritische blog-lezers plaatste daags geleden op mijn blog de volgende reactie:
"Zet je er pas iets anders op als er iemand heeft gereageerd of heb je een `writers-block`?? Er is eigenlijk niemand die zich voor kan stellen dat jij tennist !! :-)"
Gemotiveerd door deze tekst bekroop drang om nog dit weekend in de digitale pen te klimmen en mijn blog(s) van nieuwe input te voorzien. Niet dat er veel spannends gebeurt is dat deze drang kan rechtvaardigen dus een soort van writers-block is wel aanwezig. Tel daar bij op het feit dat er de laatste weken niet te gek veel spannends is voorgevallen en een leeg blog is het onvermijdelijke resultaat.

Graag zou ik u berichten over de goede Europese zaken gedaan door mijn favoriete voetbalclub AJAX maar recente ontwikkelingen zouden een lofzang over de triomphen van de Godenzonen doen vervallen tot vormen van wanhopige fictie. De NV die vroeger een club was doet het financiel prima dus de hoge heren in de ivoren toren zullen met kerst ongetwijfeld genieten van goddelijke spijzen aangeschaft met fracties van hun ongetwijfeld riante bonussen. Het tafereel waar Fontijn vrolijk met zijn treinset speelt doet mijn ogen steken van helse pijnen die zonder veel moeite kunnen weergeven wat Balthasar Gerardts moet hebben gevoeld toen hij op de Delftse markt in vieren werd gedeeld. Wat een waardeloos stel zichzelf AJACIEDEN noemende pennelikkers.
"De zaken gaan prima" moeten ze ongetwijfeld gedacht hebben toen op 31 augustus de transfermarkt sloot en de handelsbalans postifief voor de NV maar zeeeer negatief voor de club afsloot. Binnen een paar weken haalde men de angel uit de ploeg en bezegelde daarmee het Europese lot van mijn club. Het was over en uit voor het goed en wel begon.VI schreef een week of wat geleden een mooi stuk over de houding van HSV ten opzichte van de transfer van vd Vaart. Met militaire precisie en vastberaden werd constant de hoorn op de haak gesmeten als er weer eens uit Valencia werd gebeld. Raphael zou blijven en Raphael bleef. Had de NV niet dezelfde houding aan moeten nemen toen Liverpool en Real Madrid contact zochten voor Babel en Sneijder? "Niet te koop! Bel in maart nog maar een keer" Maar de eurotekens maakten de Naamloze Vervelen geil als boter en na een farce van een paar weken was de bonus voor de directie binnen en het leed voor de supporters onvermijdelijk.

Het probleem zit hem natuurlijk weer in de trainer en de spelersgroep. Van Geel en Fontijn zullen er alles aan doen om hun eigen hachie te redden. Maar als je beter gaat kijken is er in de laatste jaren een constante factor die AJAX naar de klote helpt; AJAX n.v. Zoals een goede vriend van me heel pakkend stelde "pluspuntje: zelfs de "serieuze" actualiteitenprogramma's stellen nu de vraag waarom directie en Jakkes niet ff lekker ophoeren......."

Dood aan de NV.....Leve AJAX!!!