Modder gooien

stront knikkeren of elkaar uitkafferen......geen idee hoe je het wil noemen maar het gaat "los" tussen Hillary en Obama. Daags geleden spraken de 2 democratische kemphanen nog met het diepste respect over de ander maar dat is nu overboord. De mouwen worden opgestroopt en de metaforische messen worden geslepen. Het is een gevecht op politiek leven en dood. Van de week zijn wat kleurrijke Obama folders onder Clintons aandacht gebracht waarin het door Hilly voorgenomen zorgstelsel werd afgedaan als volksverlakkerij en dat schoot bij de voormalige first lady in het verkeerde keelgat. "Shame on you Obama" sputterde enkele etmalen na een vriendelijk debat waarin de aandacht vooral op de speeches van Illinois' charismatige senator was geritcht; delen van Obama's speech waren eerder al door zijn vriend Deval Patrick, gouveneur van Massachusetts wereldkundig gemaakt. Het campagne-team van Clinton poogde deze kennis te gebruiken om de zienderogen groter wordende voorsprong van Barack wat te verkleinen; het Obama team aanvallend op het feit dat zijn retoriek meer indruk maakte dan hetgeen hij werkelijk te vertellen had. Wat een circus; dit zijn lieden die strijden om de kandidaat te worden van de Democratische partij en het is niet ondenkbaar dat ze na de grote conventie in de zomer samen runnen voor President en Vice-President. Het is maar de hopen dat ze de knikkers gauw op een rij krijgen en gaan inzien dat deze lastertactieken uiteindelijk alleen maar de Republikeinen in de kaart spelen.

De gedacht van weer een oorlogs-geile joker in het witte huis doet me braakneigingen toekomen die me normaliter alleen door het denken aan p$v eigen worden. Meer landgenoten die zinloos door Gamma-geinspireerde bommenmakers naar het hiernamaals worden gestuurd, meer hulp naar een land dat onmiskenbaar heeft laten blijken dat ze niet op onze, ja u leest het wel ik beschouw mezelf al min of meer Amerikaan, dollars zitten te wachten. Ik ben helemaal voor het op peil houden van ontwikkelingshulp maar in de afgelopen jaren is gebleken dat delen van de VS zonder meer aan gestelde criteria voldoen; corrupte regering, woningnood, slechte medische voorzieningen rechtvaardigen in mijn ogen het overmaken van minder riante bedragen naar buitenlandse regeringen die publiek de VS ridiculiseren maar op het humane vlak graag de hand ophouden. Dergelijke besparingen zouden in de zuidelijke staten goed van pas komen aangezien daar de schade van de orkanen die er in 2005 huishielden nog steeds normaal leven in de weg staan.

Tot nog toe heb ik alleen Obama mijn gevoel horen verwoorden. Hij maakt er een punt van beheersen van de Wereldorde door de VS wat minder hoog op de politieke agenda te hebben en mijn zegen heeft ie. Ontwikkelingsgeld gestuurd naar landen als Venezuela en Iran komt zelden of nooit bij de bevolking terecht en op een bedankje uit Caracas of Teheran hoeft niet te worden gerekend. Gelukkig mag ik niet stemmen en kan ik me op geen enkele manier verantwoordelijk voelen voor wat er hier gebeurt. Het zal me wel jeuken.

Weer een jaar....

ouder geworden en een weer een jaar langer getrouwd. Zo kan er heel wat gebeuren in een week tijd.

 

Het is al weer een week geleden dat ik me tot u richtte en niemand, buiten Jill en mijn schoonfamilie wist toen wat er voor mijn in het verschiet lag. Ik was op de hoogte van een aankomend uitje ter ere van mijn verjaardag maar de bestemming bleef tot het laatste moment geheim. Uiteraard was ik sinds het moment dat ik wist dat we een paar dagen weg zouden gaan aan het gissen geslagen maar door dat echte hints nooit werden gegeven bleef gissen al ik kon tot afgelopen donderdag de reis werd aanvaardt en langzaam maar zeker koers werd gezet naar het zuiden van California.

 

Een belangrijk aspect van onze road-trip was rijden om het rijden in Beamy. Onze duitse krachtpatser purde genoegzaam bij het zien van de stukken asfalt die zich Pacific Coastal Highway genaamd al kronkelend zuidwaarts bewegen. Deze tot de verbeeldingsprekende verkeersader schrukt zich warmpjes tegen de koude wateren van de Stille Oceaan en is bij uitstek geschikt voor een ieder die van noord naar zuid Californie (of vice versa) wil reizen en het echte easy-rider gevoel over zich heen wil laten komen. Ga ik zeker nog een keer op 2 wielen doen; maar dat terzijde. Onderweg werden de ogen spreekwoordelijk uitgekeken naar de residenten van het zee-aqaurium in Monterey, werden pijlstaart-roggen geaaid en ontwaarden we in het aan ons voorbijtrekkende panaroma een paar walvissen die dankzij het door Al Gore uitgevonden broeikas-effect, vroeger dan normaal de reis naar de baaien van Alaska hadden aanvaardt. Een waar spektakel voor ondergetekende. Ik had tenslotte nog nooit een walvis in het echt gezien.

 

De uiteindelijke bestemming van die dag bleek in Anaheim te liggen. Disneyland; a home away from home. Ik ben dan wel 38 maar een tripje naar een van de vele, uit de geest van Walt ontsproten, parken die het Disney imperium vormen is altijd wel aan me besteedt. Vermoeid van de lange dag sleepte ik mijn lijf en de bagage naar een comfortabel bed in een kamer van het Paradise Pier resort om daar genoegzaam te constateren dat het een prima dag was. Door Jill bestelde ballonen, rice-krispy treats en melk maakte de dag af en tevreden viel ondergetekenden in slaap.

 

Vrijdag bleek dat niet alleen Jill en ik naar Anaheim waren gekomen om mijn verjaardag te vieren maar dat ook Jills moeder en zus in Californie waren. Gezamelijk werd het weekend al lopend, slenterend en in de overloos lange rijen wachend in Disneyland en California Adventure doorgebracht. Een lichte vorm van claustrofobie maakte zich van me meester daar de parken in Orlando, enigzins ruimer opgezet, zijn gelegen op een stuk land dat meer dan 20 keer zo groot is als he domein in Californie. Het Disney-gevoel samen met de zomerse temperaturen in So-Cal zorgden voor een prima vakantie- cq verjaarsgevoel.

Maandag op de weg terug werd Freeway 5 omgevormdt tot ons eigen circuit; met topsnelheden die ruimschoots de hier (en in Nederlad) geijkte geldende maxima overschreden maakten we dat we thuis kwamen. De "NL" sticker zit dan nog wel niet op de achterbumper maar de kreet "N(ur)L(inks)" werd zeker eer aangedaan. Amerika-gangers onder u  zullen  begrijpen dat door het keep-your-lane principe de linkerbaan op Amerikaanse snelwegen zowel links, midden als rechts kan liggen en ik gebruik "Links" dan ook met een gezond gevoel van metaforme. Zo'n 600 kilometer in net geen 6 uur is een prima gemiddelde als je een 45 minuten file in LA en een onderbreking voor de lunch in overweging neemt. Maar goed dat we onderweg geen onderons hebben gehad met de Hermandad.

 

Gegroet

Superdinsdag

Als ingezetene heb ik in de land nog weinig rechten. Ik mag hier wonen, belasting betalen en that's it. Ik wordt ondanks dat ik riante contributies in de staatskas stort dus nog steeds niet voor vol aangezien. Er zijn van die dagen dat het niet opvalt, dat ik gewoon net als alle Amerikanen meedoe aan het leven, praat over sport en klaag over het beleid van onze huidige leider George W.; ik ben dan een doorsnee Amerikaan. Tot het moment daar is om ook daarwerkelijk wat te doen aan het huidige beleid. Ik mag namelijk niet stemmen daar ik geen staatsburger ben.

De afgelopen maanden zijn we hier doodgegooid met tv beelden van zichzelf veren in de reet stekende Hillary, Obama, John, Mitt of Mike die met ouderwetse Macleans-glimlachen probeerden duidelijk te maken waarom je moest gaan stemmen in het algemeen en op hen in het bijzonder. Allemaal op weg naar het witte huis. Al moddergooiend maken deze kemphanen lange dagen gevuld met vluchten naar alle hoeken van het land en worden miljoenen gespendeerd aan eerdergenoemde filmpjes, vlaggetjes, posters en de onvermijdelijke buttons. Het zal me allemaal wel jeuken. Ik mag toch niet stemmen.

Toch keek ik reikhalzend uit naar "Super Tuesday" Dit omdat er ook een paar voorstellen op de stembiljetten stonden welke meer te maken hadden met de day-2-day business van de staat Californie. Zo waren er Propostions 94,95,96 & 97 die een uitbreiding van Indiaanse casino's voorstelde. Onze regionale leider had op de hem zo bekende wijze, zwaaiend met een machinegeweer en "I'll be back" roepend, een leuke deal met een aantal reservaten gemaakt die in zijn ogen prima waren voor de "people of Kelifornia" Daar deze overeenkomsten gesloten waren met vier stammen en een groot aantal andere stammen in de staat niet zouden profiteren van deze deals barstte er pro- en anti-campagnes los met als resultaat dat er in elk reclameblok (en dat zijn er nogal wat hier) wel een spotje te vinden was waarin voor- of tegenstanders van deze deals duidelijk maakten waarom hen (on)recht zou worden gedaan mochten deze deals worden goedgekeurd. Twee indianen in het bos, 15 indianen voor de plaatselijke bibliotheek, een oude chief voor een casino; ik kan werkelijk geen Indiaan meer zien na al die weken en je kan stellen dat ondergetekende de grote winnaar is van Super Dinsdag daar deze verkiezingen het verdwijnen van deze spotjes tot gevolg had.

Dagje Sport

De Klassieker

Nog voor het spreekwoordelijk ochtendgloren ontwaakte ik vandaag, zonder hulp van mijn wekker, om met mijn ogen nog half dicht achter de pc plaats te nemen. "De klassieker" wordt vandaag gespeeld en ik poog alle edities bij te wonen, te bekijken of te beluisteren. Daar een gapend gat van 10.000 kilometer maakt dat het bezoeken van wedstrijden niet meer tot de mogelijkheden behoort en live-beelden de VS niet bereiken ben ik veroordeeld tot een ouderwets middagje Langs de Lijn. Het "middagje" begint door het tijdsverschil dan wel om half vier in de ochtend en de NOS wordt beluisterdt middels het internet; maar het doet me denken aan het verleden. Door absentie van betaalzenders en toegangsbewijzen was Langs de Lijn in het verleden ook de enige manier om de wedstrijd mee te maken. Een snel telefoontje maar mijn vriend Marco, samen met zijn zoon in het stadion, maakt het "ik ben er een beetje bij" gevoel wat sterker. We gaan weer winnen vandaag...010 thuis, altijd makkelijk. Gehuldt in het mooiste rood-wit ter wereld maak ik de wedstrijd mee en ga ik er helemaal in op. De enige 2 echte top clubs van Nederland die elkaar aan de andere kant van de oceaan naar het leven staan en ik ben erbij!  Met alle respect voor de prestaties van die fitting-vullers maar ........... Er is maar 1 klassieker en die is nog nooit in 040 gespeeld!

 

Superbowl XLII

Echt voetbal is niet het enige wat op het program staat; Superbowl XLII wordt vandaag afgewerkt. Dit wereldkampioenschap American Football al waar mijn sportminnende medelanders over reppen. Waar ik (zie eerdere blog-entry) niet echt warm loop voor het spelletje zal ik samen met mijn betere helft vandaag voor de tv plaats nemen om de simpele reden dat het zo hoort hier in Amerika. Independance Day = BBQ, Thanksgiving = in 1 dag genoeg voedsel voor een maand tot je nemen en de Superbowl = voor de tv hangen, pizza eten en pils drinken. Voor de football liefhebbers is er de wedstrijd; voor ondergetekende zijn de commercials de krenten in de pap. Waar ik bij het kijken van een pot echt voetbal de commerciele onderbrekingen benut voor het ledigen van de blaas en het vullen van glazen en schalen met chips, loont het tijdens de Superbowl de moeite om tijdens de reclame lekker te blijven zitten en de commercials te bekijken. Niet zelden zijn de Superbowl commercials borderline geniaal en voer voor Youtube en menig watercooler-gesprek. Wie er wint ( Giants of Patriots ) maakt me niet zo veel uit, als de reclames maar grappig zijn.

 

Het is ondertussen 05.08 en ik denk er hard over om na het laatste fluitsignaal nog even een uiltje te knappen. Om 10.00 mag ik weer even mijn kunsten voor Oracle vertonen. "Wat? Werken op zondag?" Ja het is niet anders. Als je binnen een bedrijf als Oracle wat wil bereiken dien je flexibel te zijn en bereidheid te tonen om 7 dagen per week, 24 uur per dag te helpen waar je kan.

 

Gegroet