10 maanden...

...is het alweer. Nou ja, bijna 10 maanden geleden. Op zondag 3 juli 2005 vertrok was ik voor het laatst in Nederland. Die dag vertrok ik om me bij mijn betere helft in de States te vervoegen. Nederland achterlatend om een nieuw bestaan op te bouwen. Nerveus over de toekomst zonder baan en het ontbreken van een sociaal vangnet stapte ik met twee afgeladen koffers en wat tassen in een vliegtuig op weg naar mijn nieuwe thuis. Er is in die afgelopen maanden heel wat gebeurd en voorgevallen. Ouders en andere familie die het moeilijk hadden (en nog steeds hebben) met mijn vertrek, een nieuwe baan, een bijna letterlijk doodzieke vader, eerste kerst in een ver land en zo kan ik nog wel even verder gaan. Die 10 maanden lijken voorbij gevlogen terwijl ze aan de ander kant een eeuwigheid leken te duren. Waarom schrijf ik dit vandaag? Niet dat bijna 10 maanden een mijlpaal is, het is geen jubileum, en ook niet om gewoon wat te schrijven te hebben. Ik schrijf het omdat 6 meter bij me vandaan mijn koffers klaar staan om op een korte vakantie naar Nederland te gaan. Toerist in je eigen moederland. Ik kan niet wachten.

De humane executie

...van Willie Brown JR. Afgelopen week vond hier in Raleigh een omstreden terechtstelling plaats. Op vrijdagochtend om 2 uur in de ochtend kreeg Willem de Bruin Jr. een dodelijk injectie toegediend voor brute moord op de bediende van een "convienence store" zeg maar een benzinepomp zonder benzine. Willem had tot het laatst getracht de dans te ontspringen en een van de defensieve stuiptrekkingen was dat terechtgestelden in sommige gevallen uit hun narcose ontwaken en de pijnen van de dodelijke vloeistof zouden kunnen ervaren, hetgeen inhumaan zou zijn. Een federale rechter moest er aan te pas komen om de executie doorgang te kunnen laten vinden. Een driekoppig medisch team moest toezicht houden op Willie's staat van onbewust zijn om er voor te zorgen dat de 63-jarige vredig en pijnloos zou kunnen inslapen. Heel aangrijpend allemaal maar ik vraag me af hoe vredig het slachtoffer van Willem, die in 1983 door hem werd doodgeschoten, is ingeslapen. Wellicht moeten ze de volgende op "death row" maar doodknuffelen.

Bijna...

..is het zover. Een soort kinderlijke zenuwachtigheid maakt zich langzaam maar zeker meester van ondergetekende. Over een week zal onze reis naar Nederland reeds een uur oud zijn en scheiden circa 11 uren verkrampt doorgebracht in een veel klein vliegtuig met veel te veel stoelen mij van een weerzien met Holland. Na een afwezigheid van bijna 10 maanden zal het allemaal wat vreemd overkomen. Het "welcome to Amsterdam" zal aanvoelen als een thuiskomst terwijl het een vakantie betreft. Een vakantie, een weerzien met familie en vrienden. Dit bezoek stelt me in staat een afspraak, met mijzelf gemaakt bij mijn vertrek in juli vorig jaar, na te komen. Terwijl het rubber van de vliegtuigwielen het laatste contact met Nederlandse bodem vormde beloofde ik mezelf dat ik binnen 12 maanden terug zou zijn voor een bezoek. Zowaar geen belofte licht gemaakt omdat op dat punt alles in de nabije toekomst, die nu reeds geschiedenis blijkt, onzeker was. Zonder baan op zak of direct uitzicht daarop zou het natuurlijk zomaar kunnen dat het financiel onmogelijk zou zijn om de reis naar Nederland te kunnen betalen. Gelukkig bleek niets minder waar en bleken we in staat om binnen dat jaar een en ander redelijk op de rails te krijgen en afdoende zekerheden op te bouwen om zonder zorgen naar Nederland af te reizen! Ik kan niet wachten. "Weeeeeeeee gaan naar Nederland, we gaan naar Nederland, we gaan naar Nederland, we gaan naar Nederland!!!"

Een winter die nooit een winter werd

....is voorbij. Hoewel er hier wel gekkere dingen gebeurt zijn valt echt winterweer niet meer te verwachten in de Triangle. In de voorbije wintermaanden heeft het hier zeggen en schrijven 1 of 2 keer gesneeuwd en dat was nog natte sneeuw ook. Zelfs een regenbui van formaat is uitgebleven gedurende de donkere maanden die de overgang van het oude naar het nieuwe jaar begeleidden.
Een week lang hebben we hier de ramen open kunnen houden om te genieten van voorjaarsbriesje maar gisteren moest alles dicht. Elk raam, elke deur en ander ventilatiegat moest gedicht. Niet vanwege de kou maar omdat anders de Air-Conditioning geen effect heeft. Gisteren namelijk gaf het spreekwoordelijke kwik temperaturen aan van ruim 30 graden celcius. Summer is here and here to stay. Tijd om weer naar de kapper te gaan; ook hier zijn het weer, de sport en politiek het onderwerp van keuze wanneer men zich laat bij- dan wel afpunten. Ik hoop, ijdel, dat het weer over 2 weken in Nederland ook zo mild zal zijn.

De loterij...

Sinds iets meer dan een week is de staat waarin wij wonen een loterij rijker. Overal zie je de borden "play here" refererend aan het spelen van de krasloterij ten behoeve van het educatieve systeem in North Carolina. Na jarenlang gesoebat en gebakkelij ging eind 2005 de kogel door de kerk en besloot de staat eindelijk een loterijstelsel in te voeren. Voor massa's North Carolinians betekent dit dat er een eind komt aan heen en weer gerij naar omliggende staten waar de loterij al jaren geleden is ingevoerd. Eerst zijn de krasloten aan de beurt en later dit jaar volgt de lotto waar je zelf je nummers kan kiezen en dus milionair kan worden op basis van je geboortedatum of die van je wederhelft. Mijn betere helft en ik hebben inmiddels $20 stuk geslagen en toch wel $8 gewonnen.....reden te meer om het niet meer te doen. Grappige van deze situatie is dat nog geen week na de invoering van de loterij al tv-spotjes opduiken waarin gokverslaafden hulp wordt geboden om de afhankelijkheid van het krasgeluk af te komen. Het zelfoplossendvermogen van deze maatschappij is verbluffend te noemen.