Key West....

de meest zuidelijk gelegen Key van de VS. Om een indruk van de Keys te krijgen kan je het beste de Waddeneilanden in een blender doen, doe er wat palmen en kokosnoten bij, voeg overvloedige zonneschijn met hier en daar een tropische depressie toe, mix het geheel en je hebt een idee hoe het er uit ziet. Key West is een waar paradijselijk getaway oord waar je voor een paar dagen het gevoel van een volledige vakantie kan hebben. Geen stress, slippertjes aan en lekker langs de weg al cocktaildrinkend mensen kijken....helemaal goud.

Dit idylische, door bruggen en dammen aan florida vastgekoppelde, was een week geleden het decor voor Jills birthday getaway. Daar we met mijn verjaardag een weekend naar Miami waren geweest leek het ons wel aardig om ook voor Jills verjaardag een weekendje naar de Sunshine State te gaan om daar te genieten van zon, zee en andere nattigheden. Zo hebben we eindeloos gewandeld, op terassen gezeten, te diep in het glas gekeken en gesnorkeld. Echt een perfecte manier om de spreekwoordelijke batterij weer even op te laden.

Op http://jillandantwan.selfip.com staat een korte fotoimpressie voor diegenen die het boeiend genoeg vinden.

Rainbow lanes

Het vallen der kegels, geraakt als kleiduiven in een spervuur van loodzware ballen, een melee van gekkleurige half/half schoenen en het gekir van lui die zonder al te veel moeite en met militaire nauwkeurigheid eerder genoemde ballen doelloos in de goot zien verdwijnen. Het zijn beelden die een ieder wel ergens in zijn geheugen gegrift heeft staan. Hebben we niet allemaal ooit een balletje gegooid om daarna met volle overgave het klaarstaande buffet te verslinden? Wie heeft er niet afscheid genomen van een collega met een strike, een spare of een gootbal. Bowlen! We kennen het allemaal maar kunnen er niets van. De bal is te zwaar, de gaten in de bal te groot of juiste te klein en de baan is altijd te glad, te stroef of te krom. Er is altijd wel iets om onze onkunde op af te wentelen.

Nu is bowlen zeker niet mijn grootste hobby maar ik moest er na meer dan een jaar geleden Jill te hebben beloofd haar mee uit bowlen te nemen toch aan. In mijn wedding vows had ik zonder te lachen gezegd dat we zouden gaan bowlen, en bowlen zouden we. Plaats van handeling "The Rainbow Lanes" in Clayton. Een flink complex met arcade, pooltafels en wel 32 banen. Het summum voor de lokale bowlingheld en een ieder die het vloeren der pins een warm hart toedraagt. Alleen datgene dat het bowlen nog enigzins aantrekkelijk maakt ontbrak; alcohol maar dat mocht de pret niet drukken. Samen met Jill en mijn schoonmoeder knikkerden we dat het een lieve lust was. En toegegeven als je er wat positiever tegenover staat valt het nog alleszins mee en veroorzaakt het vallen er pionnen zo nu en dan een lach op je gezicht. Alleen die schoenen...........

4 Juli......

..voor Nederland "just another day on the calender" maar hier is het een grote dag. Independence day.....de dag waarop in 1776 de Amerikanen zich onafhankelijk verklaarden om zodoende onder het juk van de engelsen vandaan te komen. Voor ondergetekende natuurlijk niet zonder meer reden tot feesten maar ik ben natuurlijk niet te beroerd om een pils open te trekken, en de tekst van het amerikaanse volkslied te brabbelen. Je blijft toch Nederlander zeg ik maar.
Over gewoon Nederlander zijn gesproken; ik berichte u eerder dat ik geen wedstrijden van het WK zou kijken. Nou heb ik met niet helemaal aan mijn woord gehouden en afgelopen weekend een stukje Frankrijk-Brazilie gekeken, maar dat terzijde. Bij het ontwaken vandaag zette ik mijn pc aan, startte een internet explorer sessie en zag het gelijk.....duitsland uitgeschakeld. Nou heb ik een hekel aan hoe Italianen voetbal spelen, dat gluiperige kan me niet bekoren, maar dat staat in geen verhouding tot de negatieve gevoelens die ik heb jegens de manschaft. Die bloedfanatieke koppen, dat snauwerige, het gevoel onoverwinnelijk te zijn.....ik hou maar op, de haren staan me weer rechtovereind in de nek. Ik weet dat het politiek correct is om de oosterburen gunstig gezind te zijn. Het is hip om te zeggen "ja, ik gun die duitsers wel wat" Nou ik doe er niet aan mee. Niet in Nederland en niet in de VS. Ik heb er een extra pils op genomen en me gereliseerd dat het niet uitmaakt wanneer ze eruit geknikkerd worden, als het maar gebeurd. Was natuurlijk nog veeeeeel leuker geweest als ze hetzelfde leed hadden geleden in de finale. Maar je kan niet alles hebben. Gilardino & del Piero Bedankt!

Een jaar...

...geleden, het is al weer een jaar geleden dat ik voet zette op Amerikaanse bodem. 365 dagen vol nieuwe en oude ervaringen. Een jaar waarin ik 2 verschillende werkgevers had, mijn ogen heb laten laseren, mijn eerste trip als toerist naar Nederland heb gemaakt, het contact met sommige van mijn vrienden zag verwateren, de band met anderen zag versterken. Ik was in San Francisco, Miami, Orlando en Delft. Haalde bonussen binnen op mijn werk en mistte nog geen dag werk als gevolg van ziekte. Het was me het jaartje wel.

Als ik terugdenk aan een jaar geleden toen ik me nog zorgen maakte over of ik al dan niet een baan zou vinden, een ziektekostenverzekering zou kunnen betalen en hoe ik mijn familie en vrienden zou missen kan ik niet anders danvaststellen dan dat het me 100% is meegevallen. Tuurlijk mis ik Nederland en iedereen die me lief is maar de telefoon, e-mail, MSN en Skype maken contact makkelijk. Ik mis het voetbal, maar kan het redelijk volgen via het internet. Ik mis de Ruif, maar Sidelines is ook gezellig. Ik mis het allemaal maar het is goed hier. Het leven is goed en ik ben nog steeds blij hier te zijn.

Terwijl ik dit schrijf is mijn schoonmoeder ijs aan het halen om mijn 1-jarig jubileum te vieren. As I said before " Life is good "

"Go ahead, make my day"

Deze wereldberoemde woorden van inspecteur "Dirty Harry" Callahan mompelde ondergetekende afgelopen vrijdag bij het vasthouden van een heuse, zilverkleurige Magnum 44. Voor diegene die deze klassieker uit 1971 nooit hebben gezien; Harry (gespeeld door Clint eastwood) daagt de slechterik uit zijn dag goed te maken door naar zijn wapen te grijpen terwijl Harry een glimmend zilveren Magnum 44, zeg maar een kanon zonder wielen, op hem richt.

Yours truly bevond zich, deze woorden uitsprekend, niet in San Francisco en het leidend voorwerp was geen boef van formaat. Nee Twan bevondt zich in de keuken van een collega en de "boef" in kwestie was een kat van het merk "loos". Reden van dit schouwspel; ik was wel eens benieuwd hoe sommige Amerikanen hun recht op het bezitten van wapens uitoefenen. Nu wil het feit dat een paar van mijn collega's genoeg wapens bezitten om de regering van een klein afrikaans land omver te werpen en voor jaren te bezetten dus het bezichtigen van "wapens in het wild" was een koud kunstje; gewoon na het werk even met een collega mee naar huis om daar een klein arsenaal Magnums, Smith&Wessons en brownings te bekijken. Schieten zat er op dit vroege tijdstip niet in daar de vrouw des huizes nog niet was ontwaakt en ook niet door pistool- en/of geweerschoten gewekt wenstte te worden. Daarvoor zullen we toch echt naar de "target range" moeten.

Wordt zonder enige twijfel vervolgd!