Beste Nirit,
Je kent me niet maar ik ben een van de
AJACIEDEN die vroeger al “Joden , Joden” roepend van stadion naar stadion trok
om daar door dik en dun mijn AJAX aan te moedigen. Het type AJACIED dat ziek
van verlies of dronken van overwinning uitkeek naar de volgende gelegenheid om
“de Godenzonen” te zien. Wonend onder de rook van een niet nader te noemen
havenstad was ik gewend om voor jood en neus uitgemaakt te worden en het
aannemen van de, door velen zo gehekelde geuzennaam was voor mij, net als de
supporters die je in “De Superjoden van AJAX” aan het woord hebt gelaten, een
logische keuze.
Met wisselende emoties heb ik gisteren
voornoemde documentaire vanuit Californië op uitzendinggemist.nl zitten kijken.
Herinneringen van stadions vol vijandige fans die met aan hondsdolheid grenzend
fanatisme uiting poogde te geven aan gevoelens van haat en afgunst alsmede de
bezoeken aan de schaarse clubs waar ons aller AJAX niet aan de top van de
“shit-list” stond spookte door mijn hoofd. Trips in Nederland, Europa en zelfs
daarbuiten waren deel van mijn leven als AJACIED en ik koester de gevoelens van
vriendschap en trots die het deel uit maken van de hondstrouwe supportersschare
van de mooiste club ter wereld met zich meebracht en nog immer meebrengt. Wonende
aan de andere kant van de wereld ben ik niet meer in staat om AJAX met
regelmaat te bezoeken maar dat maakt mijn clubliefde niet minder sterk. Ik mis
geen wedstrijd en een zondag kan nog steeds gemaakt of gebroken worden door
winst of verlies.
Complimenten voor de manier waarop je ons
als AJACIEDEN hebt neergezet en geprobeerd hebt duidelijkheid te scheppen over
onze motieven en drijfveren zonder het gebruik van onze geuzennaam af te keuren
of belachelijk te maken. Ik ben nu ouder en het scanderen van onze geuzennaam
is niet meer iets wat ik dagelijks doe maar ik moet eerlijk bekennen dat ik
soms, heel soms in oude gebruiken/gebrekken verval en met het schuim op mijn
gelaat al kijkend naar AJAX onzin uitkraam die me vroeger wat meer gepast leek
dan present. Ik ben niet meer die jood van vroeger en echt joods ben ik nooit
geweest maar AJACIED blijf ik tot aan de dood.
De beelden uit Israël zijn zeker niet
flaterend; ik zie er uit als een plof-oliebol met het mooiste shirt ter wereld om mijn schouders en
mijn veel te dikke kop onder een David-ster pet maar ik schaam me er geen
seconde voor. We waren “Joden on Tour” en de reis naar יִשְׂרָאֵל voelde als een soort van thuiskomen in die tijd.
AJACIED ben je niet voor even, AJACIED ben je voor het leven.
Tuan.