Voorbij.....

...is het WK voor ondergetekende. Als ware Oranje-liefhebber heb ik een paar weken kunnen genieten van alles wat rondom het WK gebeurt; de oranje dingen op mijn werk, de berichten op het internet en de live-wedstrijden op ESPN en ABC. Maar het is voorbij, ik kijk niet meer. Ik heb het gisteren nog wel even geprobeerd om een wedstrijd van een ander land te kijken. Maar de wedstrijd van mijn keuze; duitsland-Zweden werd ontsierd door 2 snelle goals van mijn voormalige oosterburen en een belachelijke rode kaart (2 x geel) voorZweedse verdediger Lucic. Toen en daar heb ik besloten dat het WK 2006 voor mij zou eindigen als Nederland voor de laatste keer van het veld zou stappen.

Tegen beter weten in was ik er niet van overtuigd dat het einde van WK 2006 al zo dra zou komen maar de historie leert anders. Met zeggen en schrijven 1 uitblinker (een uitmuntende vd Sar) bleek Nederland niet in staat een in mijn ogen middelmatige ploeg als Portugal opzij te zetten. Ik weet dat een hoop mensen mij bij het lezen van voorgaande zin voor voetballeek zullen uitmaken maar dat is dan maar zo. Ik ben er van overtuigd dat een echt goed voetballende en verdedigende ploeg dit Portugal nooit met een overwinning van het veld had laten stappen. Wellicht probeer ik in dit betoog mijn frustratie enigzins van mij af te schrijven maar noem mij een speler op die vandaag een wereldniveau haalde en ik bied subiet mijn excuses aan. Robben speelde onzichtbaar, van Persie was geen schim van de geweldenaar van de eerste 1 wedstrijden, Sneijder heb ik geen bal goed zien geven, Kuijt die in mijn ogen alleen maar in de weg liep en zo kan ik nog wel even doorgaan.

Over wereldniveau gesproken..ik vergeet bijna die clown uit de voormalige USSR die het zich een missie had gemaakt om het WK - Record gele en rode kaarten trekken te verpulveren; HULDE DAARVOOR....ik kan het niet in het russich zeggen maar "U bent geen aanwinst voor het toch al niet te best scheidsrechterscorps dat deze maand op de Duitse velden ronddarteld" Om met de woorden van 1 van Neerlands beste cabaretiers te spreken...."gaat u maar even met die witte meneer mee"

Maar goed voor men denkt dat ik na nog geen jaar in de VS te hebben gewoond al niet meer van mijn land en zijn voetballers hou wil ik graag afsluiten met het volgende:
"Helden van Oranje u heeft vandaag niet uw beste kunnen laten zien. Doet u dat alstublieft over 2 jaar beter. Ik zal u dan zeker zonder rancune weer hartstochtelijk toejuichen, mijn Amerikaanse auto en werkplek van Nederlandse vlaggen voorzien en de eer van alles wat Nederlands is verbaal verdedigen.
Ik hou van Oranje!!"

Was me het weekje wel....

"Oranje kijken"
een week die vandaag een week geleden begon met een bezoek aan Italiaans restaurant (zeg maar snackbar) No 3 in Chapel Hill hier zo'n 75 kilometer vandaan. Door mijn Amerikaanse buddy Steven was ik op de hoogte gebracht van het feit dat een bescheiden groep Nederlanders er een gewoonte van maakte om uit "the Woods" te komen en in Oranje gehuld wedstrijden van het Nederlands elftal te bekijken. Nou was het vanaf mijn werk maar een kilometer of 15 rijden dus ik besloot het er op te wagen. Steven, die overigens ook fanatiek AJACIED is had niets teveel gezegd. Het gehele etablishement was Oranje gekleurd en het was een vreemde gewaardwoording om de menigte hoor praten, zingen en vloeken in mijn moerstaal. Uiteraard heb ik me in het laatste zeker niet onbetuigd gelaten daar de wedstrijd tegen Ivoorkust verre van geweldig was.

"Hurricane Season is over"
Zaterdag was een grote dag voor Raleigh en omgeving daar de lokale helden van de Carolina Hurricanes in Edmonton (Canada) de zesde wedstrijd in de finale van de Stanley Cup speelden. Bij winst zou deze trofee, die overigens niets te maken heeft met het gelijknamige mes dat we allemaal kennen, voor een jaar in bezit zijn van de Canes. Grote massa's Caniacs troffen elkaar in huizen, bars en the RBC Center om te zien of het schaasters van de Canes dit keer wel zou lukken de Stanley Cup, zeg maar de Europa Cup 1 van het ijshockey te winnen. De wedstrijd op donderdagavond ging in de laatste seconde de verkeerde kant op en zorgde ervoor dat de Edmonton Oilers nog leefden. Helaas voor alles wat de rood-wit-zwarten een warm hart toedraagt werden de olijke schaatsers uit North Carolina zaterdag met een nulletje of vier opgerold en moesten alle festiviteiten nog even de spreekwoordelijke ijskast in.

Maandagavond lukte het de Canes dan eindelijk om de cup te winnen en voor het eerst in de lange historie van de Carolina Hurricanes (in 1996 in Raleigh neergestreken) prijkt nu de Stanley Cup, een beker van bijna een meter hoog in de prijzenkast van de Canes. Toch een beetje raar dat het kwik hier regelmatig van bovenaf op de 30 graden kijkt en er nog steeds geschaatst wordt. Maar goed; Money rules.

"DMB"
Laatste wapenfeit van afgelopen week was een bezoek aan een concert van de Dave Matthews Band. Deze in Amerika mateloos populaire band was voor een concert neergestreken in het zo'n 10 minuten van ons huis gelegen All-Tell pavilion. Nu kende ik de muziek amper dus was het genot voor mij niet zo hemels als de rest van de crowd maar vermaakt heb ik me zeker. Vooral de momenten dat de heer Matthews besloot het zingen tijdelijk voor gezien te houden en de muzikanten vrij spel te geven werden door yours truly hoogstelijk gewaardeerd. Ik heb mijn eega plechtig beloofd om me de volgende keer wat meer te verdiepen in de lyrics zodat ik op de mij bekende wijze mee kan brullen. Raleigh is gewaarschuwd.

Groeten uit Clayton

Tropische depressie

Deze week kregen we hier in het zuiden van de VS de eerste tropische depressie, genaamd Alberto voor de kiezen. Voor de duidelijkheid het betreft hier geen neerslachtige inwoner van de Antillen maar de nasleep van een orkaanachtige storm die afgelopen week aankwam in Florida en eenmaal boven land gekomen afzwakte naar eerdergenoemd depressief niveau. Noem het een orkaan met een heus minderwaardigheidscomplex….om depressief van te worden. Maar orkaan of depressie; 20 centimeter regen in een halve dag is wat veel van het goede. Lagergelegen delen van de omgeving veranderden in luttele uren van land in meren, stromen en beken. Auto’s tot aan het dak onder water, kelders blank en meubels drijvend op straat. Ik ben natuurlijk wel wat gewend voor wat regen betreft maar zoiets had ik nog niet meegemaakt. Rijdend van werk naar huis leek het alsof er voortdurend emmers, of beter nog teilen water op de voorruit van mijn auto werden gekletterd. Je kent die buien wel…zicht nihil en maar hopen dat het goedkomt. Gelukkig kwam ik die ochtend zonder problemen en vertraging thuis. Anderen hadden minder geluk daar rond het middaguur ook de snelweg hier en daar blank stond. Wel een lekkere dag om te slapen en uit de nachtdienst komend had ik daar helemaal geen problemen mee...

Ontbijt op bed!?!

...No thanks, doe maar een pils. Want het is "voetbaltijd" en daar hoort nu eenmaal een pils bij. Beetje jammer dat door het tijdverschil de wedstrijd tegen Servie en Montenegro reeds om 9.00 op het programma stond maar dat mag geen reden zijn om niet te drinken. Zo zat ik dus vanmorgen om 9.15 heerlijk met een pils op de bank te genieten van Robben, van Persie en al het andere dat Oranje te bieden had. De wedstrijd was niet hoogstaand maar 3 punten zijn 3 punten en pils is pils. Getogen in oranje shirt was het heerlijk voetbal kijken hier in de States. Even leek het erop dat ik het voetbal moest bekijken via pay-per-view maar ESPN en ABC achten het van nationaal belang om "soccer" natie-kundig te maken en haalden de wereldkampioenschappen achter de decoder vandaan. Een van de vermakelijkste dingen van de wedstrijd was de uitspraak van de namen der Nederlandse spelers. U een voorbeeld geven van uitspraak zou de koddigheid ernstig te kort doen dus neem van me aan dat het hylarisch is. Ook de vertwijfeling tussen "The Netherlands" en "Holland"....either way is fine with us...we staan met 1-0 voor, wie maalt erom hoe ze ons noemen. Op naar de volgende!

Ps,
voor u allen denkt dat ik hier een beetje dronken zit te zijn....ik heb het bij 1 pils gehouden. 9 uur is ook voor mij wat vroeg.

Weekendje Orlando...

Een van de voordelen van het leven aan de oostkust van de VS is dat het maar een goede dag rijden is naar "the sunshine state". We zijn voor de eerste keer met de auto geweest en dat is me prima bevallen. Tien uur in de auto is in mijn ogen beter dan dat gezeur met inchecken, wachten, vliegen, weer wachten op koffers, wachten op een huurauto.... Ik neem lekker auto.

Florida, home of the orange en thuishaven van enkele van de grootste atractieparken ter wereld; Walt Disney World. Parken met voor elk wat wils. Suffe draaimolens voor de kleinsten en duizelingwekkende achtbanen voor de wat meer opgegroeide kinderen onder ons. Maar Florida kan ook gewoon heel aangenaam zijn om een paar dagen door te brengen. Lekker niets doen, beetje spartelen in het zwembad en genieten van goed eten. We zijn op zaterdag naar Typhoon Lagoon geweest en hebben deze keer de parken links laten liggen. Geen zin om uren in rijen voor achtbanen en andere attracties door te brengen.

Dat is ook precies wat Jill en ik afgelopen weekend hebben gedaan. Uiteraard ben ik weer flink gestraft voor mijn immer aanwezige eigenwijsheid waar het mezelf beschermen tegen de zon betreft. Ik kan nog steeds niet te lang in de zon maar in mijn enthousiasme wil ik dat nog wel eens vergeten. De zomer is hier lekker op gang gekomen en ik moet eerlijk zeggen dat me dat prima bevalt. Het weer in Nederland is iets wat ik niet mis.