Heel ver weg..

...lijkt het niet. Ik bel regelmatig, we mailen en ik spreek een hoop mensen via MSN/Icq. Ik stuur (bijna) elke dag mijn Morningmail en volg de sport via het internet. Tegen een ieder die me vertelde dat hij of zijn me zou missen zij ik "doe niet zo raar, het is maar een lijntje weg" De wereld is door het Internet gelukkig een stuk kleiner geworden en dat heeft me de afgelopen maanden geholpen met accepteren dat ik hier zit. Begrijp me niet verkeerd; ik ben gelukkig hier met Jill maar het is wel een kolere eind van huis.
De afgelopen dagen werd ik echter goed met mijn neus op de feiten gedrukt. Mijn vader ligt in het ziekenhuis om behandelt te worden voor.......??? De doktoren weten het niet dus ik doe ook maar geen gok. Hij heeft extreem hoge koorts gekoppeld aan een lage bloeddruk. Aanhoudende koorts kan nooit goed voor je zijn en zeker niet als het 40 overschrijdt. Op momenten als deze realiseer je je dat je aan de andere kant van de wereld zit. Niet zo maar in de auto of trein om even naar het ziekenhuis te gaan om hem te bezoeken, maar telefonisch contact houden. Hem, mijn moeder, zus en andere famile vertellen dat ik aan hen denk en van hen hou!