Homecoming…..

Vrijdagavond stond in het teken van American Football. Op Jills oude high school werd de zgn. Home-coming game gespeeld. Voor zover ik het begrepen heb is HC-week een aaneenschakeling van festiviteiten die bijdrage tot de eenheid die hier in de VS zo hoog in het vaandel staat. De apotheose van deze week wordt gevormd door de HomeComing Football game. Een reguliere wedstrijd uit de competitie tussen de diverse high schools wordt voor de gelegenheid in een wat netter jasje gestoken. Er speelt een marching band, er is een speaker, de cheerleaders doen wat extra d’r best; kortom het is nogal wat. Nu ben ik als oude, verstokte bijna hooligan wel wat gewend qua kolkende stadions maar het Eagles Nest van Enloe High was wel degelijk andere kuche. Hartverwarmend te aanschouwen hoe hartstochtelijk de fans hun ploegen naar de overwinning trachten te schreeuwen. Geweldig mee te maken hoe overijverige ouders door middel van koeienbellen, toeters en andere zooi hun telg trachten duidelijk te maken waar zij zich in de massa bevinden. Jammer dat het vlak achter me was maar dat terzijde. “De-fense….defense!!” en “Push them back….all the way back” zijn dan wel geen geniale, van creativiteit overlopende yells maar het moet gezegd: hart en ziel werd in de strijd gegooid. Geen onvertogen woord, geen vreselijke ziektes of verwijzingen naar het beroep van de moeders der arbiters…gewoon gezellig, positief gillen en schreeuwen. Supporters in voetbalstadions zouden hier een voorbeeld aan kunnen of zelfs moeten nemen. Zo kan het ook, sterker zo moet het! Is dan nog wat negatiefs te melden……tuurlijk. De wedstrijd was te saai voor woorden. Patience spelen op een kerkhof is interesanter. We hebben het einde dan ook niet gehaald. Nepsupporters; dat zijn wij.

Het echte hoogtepunt van de avond was voor ons beiden dan ook het bezoeken van Jills oude school. Was het haar vroeger niet toegestaan om weg te blijven; nu was het bijna onmogelijk om onbegeleid een kijkje te nemen in een gebouw dat jarenlang een grote rol had gespeeld in het leven van mijn wederhelft. Bijna maar niet helemaal De rijen lockers en grote sportzalen deden me haast zingen als ware ik Danny Zuko. Heel apart om een kijkje te nemen in een instituut dat décor staat voor vele rolprenten. De enorme gangen die doodstil en verlaten weinig goeds leken te voorspellen. Het horen van voetstappen deden oms rillingen over de rug ervaren en voor het wisten stonden we oog in oog met de hakkelende janitor die ons vriendelijk doch zeer dringend verzocht het pand te verlaten. Nu waren we al klaar met de tour dus dat was makkelijker gedaan dan gezegd. Het viel nog niet mee om buiten te komen daar we bijkans werden getackeld door een kordaat juffie die ons heel erg duidelijk probeerde te maken dat we in overtreding waren. “You are not supposed to be in here, only the band is allowed in” Met een krachtig “Whatever we are leaving anyway” passeerden we deze kenau om ons tergens langzaam uit de voeten te maken.