9-11

Vandaag is het 4 jaar geleden dat de wereld een nieuw gezicht van terreur te zien kreeg. Nietsontzienende lieden boorden zich in de naam van.... nou ja u kent het verhaal allemaal. Voor 1 dag wordt het gesteggel over de verantwoording na Katrina naar de achtergrond geschoven. De natie rouwt om de torens, de toestellen en allen die het leven lieten op of vlak na 11 september 2001. Geen wijzende vingers en vervangers voor hoogeplaatste ambtenaren. Bush legt een krans, het volk weent. Zovelen die die dag nooit meer thuis zouden komen voeren in mijn gedachten discussies met de door hen aangehangen schepper. Vier jaar lang zoeken naar een antwoord op hun vragen. Waarom, waarom en waarom. De beelden van HBO kon ik maar 40 minuten verwerken. Het zien van wanhopige mannen en vrouwen die de eer aan zich zelf houden, de lichamen van onder het puin bedolven managers, boekhouders, postdames en koffiejongens werd me gewoonweg te veel. Zovelen die het leven gaven omdat het gewoonweg hun werk was. Ik voelde vandaag het leed van de Amerikanen alsof het mijn eigen leed was. Ben ik aan het verAmerikaniseren? Nee ik ben een mens. Een Nederlander die toevallig in de VS woont.