Katrina "the aftermath"

Langzaam maar zeer zeker wordt de omvang van de ellende in de golfstaten van de VS duidelijk. Berichten overin rivieren drijvende lijken en plunderingen op grote schaal verdringen het nieuws uit Irak van de bedenkelijkeeerste plaats in de nieuws top 3. Meer en meer rijst hier de vraag hoe het mogelijk is dat de amerikaanse overheidin staat bleek om binnen een week noodhulp in Azie te verlenen maar dat hulp aan noodlijdende landgenoten binnen eigen landsgrenzen maar niet wil vlotten.Nog voor de laatste slachtoffers gered of geborgen zijn laait hier de discussie op of een en ander niet voorkomen had kunnen worden. Zonder de realiteit uit het oog te verliezen, want wat kan je doen tegennatuurgeweld als dit, wordt er hardop getwijfeld aan de deugdelijkheid van het in New Orleans gevoerde watermanagment. Beelden van vluchtelingen uit de getroffen gebieden, die nog het meest lijken op taferelen uit Afrika of Azie, worden vergezeld van vingerwijzend commmentaar. Registraties van plunderingen en wetteloosheid worden gevolgd door stevige kritiek op de zittende regering. Als ik geen sterk geloof in menselijk fatsoen zou hebben zou ik bijna denken dat er politieke garen wordt gespind bij deze catastrofe.

Ik ben in de fortuinlijke positie dat ik hier nog geen stemrecht bezit en me derhalve nog niet hoef te binden aan wat voor politiek stroom dan ook. Wat ik probeer te zeggen is dat ik, zonder me druk te hoeven maken over falen van de overheid, gewoon kan janken bij het zien van alle ellende. De tranen staan me in de ogen bij het zien van mensen die honger lijden,dorst hebben of rouwen om diegenen die hen ontnomen zijn. De beelden raken me diep...net als beelden uit New York, Azie, Afrika,Londen, Beslan, Bagdad etc etc.

Ik groet u allen.