"Hoe sterk is de eenzame fietser

...die" enfin u kent het liedje wel. Na een fietsloze periode van meer dan 2 maanden heb ik gisteren mijn ijzeren ros weer uit het vet gehaald. Gehuld in nauwsluitende broek, flitsend shirt en afzichtelijke maar noodzakelijk helm koos reed ik de spreekwoordelijk lanen op en paden in. Een pitoresk landschap wat zich laat vergelijken met de heuvels van Limburg strekte zich voor me uit. Na de benen te hebben gestrekt tijdens de eerste afdaling doemde de eerste col in de verte op. Een serieuze beklimming van de 10e categorie. De gemiddelde profrenner komt er zijn zadel niet voor uit maar deze ongetrainde plattelandsjongen moest er toch even hard aan trekken om boven te komen zonder ongewenst in de achteruit te vervallen. Rood aangelopen werd deze kuitenbijter overwonnen....de eerste 2 van 16 kilometers zaten erop. Waar was ik in g-naam aan begonnen....ik heb immers een auto. Men zegt wel eens dat alle begin moeilijk is maar in dit geval zat er geen verschil tussen begin, midden en eind. Kleine afdalingen werden onherroepelijk gevolgd door stukken vals plat waar geen einde aan leek te komen. Wel een leuke training maar voor een fietsrecreant als ik toch net even iets te veel van het goede. Wellicht wordt het makkelijker naarmate ik het vaker doe. Maar goed de omgeving is mooi en de fietspaden zijn breed en voorzien van prima asfalt. Enige nadeel van deze fietspaden is dat ze gedeeld moeten worden met het doorgaande verkeer dat de maximum snelheid van 45 mijl per uur niet zelden overschrijdt.