LA, Stad der engelen

De afgelopen dagen werden door ondergetekende doorgebracht in het zuiden van onze staat. Jill moest voor haar werk een paar dagen naar Burbank en het leek haar wel een aardig idee als ik ook die kant op zou komen. Tegenstribbelen van mijn kant leidde tot niets anders dan een tweede ticket van San Francisco naar LAX; het befaamde vliegveld van LA. Onderstaande short-stories geven hopelijk een klein beetje mijn ervaringen weer.

De hotelaccomodatie was riant gelegen op "The Sunset Strip" in West Hollywood, een steenworpafstand van Beverly Hills, Bel Air en meer van dat soort tot de verbeelding sprekende plaatsnamen. Een ware vleesmarkt voor alles wat acteur/model is of wil worden schreedt voorbij op veel te hoge hakken en strakke pakken hetgeen mijn toeristenoutfit (shorts en slippers) wat pover deed overkomen. Maar goed; ik wil dan ook niet slagen in Hollywood en als ik daar in mijn beste pak ga lopen is het een unfaire competitie voor de rest van de ploeteraars....... Een bonte stoet van schofterig dure automobielen trok aan mijn gezichtsveld voorbij terwijl ik dromerig flaneerde in een fantasiewereld waarin ik de ster was. Golven van gejuich en applaus bij het verlaten van mijn oude Explorer om met de boodschappenkar de plaatselijke super te ontdoen van al het goeds dat de wereld te bieden heeft. Mijn dagdroom werd bruut onderbroken door een hyperactieve niksnut die me met zijn milieuvriendelijk prius bij-na het hiernamaals in probeerde te rijden. Wandelen en dagdromen tegelijkertijd in LA is gevaarlijk; levensgevaarlijk.

Nubo Matsuhisa is de naamgever en eigenaar van een in Beverly Hills gelegen sushi restaurant waar menig ster zijn portie rauwe vis heeft verorberd. Het vormde decor voor het afsluitende diner vrijdagavond. Weggestopt aan de laatste tafel van de patio vloeide de sake en sapporo rijkelijk want "Vis en ook rauwe vis moet zwemmen" Een verzameling van tot de verbeeldingsprekende vormen van met rijstomhulde vis verdween in harmonie met eerdergenoemde liquids naar de diepten van ons innerlijke zelf toen oorspronkelijke sereniteit aan de border van onze buitentuinlijk paradijs werd bruut verstoord door de binnenkomst van een groep kirrende tienermeiden die de warme sereniteit van de binnentuin kwamen verstoren met iets wat zonder twijfel een verjaarspartij van een van de deernes was. Daar het ook in de beschermde omgeving van postcode 90210 een goed idee is om met dergelijk vertier minimaal 1 volwassene mee sturen was ook dit gezelschap voorzien van ouderlijk toezicht. In dit geval (gevallen) filmster Val Kilmer. Voor diegenen wiens geheugen wat opgefrist dient te worden, het mijne incluis, Val speelde onder andere in Top Gun (ICE) en Batman returns. Tegenwoordig doet deze eens zo afgetrainde halfgod het wat rustiger aan. Geen hordes paparazzi, geen dure clubs maar gewoon sushi met de kids bij Nubo. Terugkerend naar de essentie van ons restaurantbezoek; de sushi was geweldig en daar ik nooit te beroerd ben om iets nieuws te proberen zette ik na enig aandringen mijn tanden in achtereenvolgens gefrituurde garnalenkop, zalmeieren en de meest pittige sushi ooit door de aanwezige chef gemaakt. Was allemaal maar zo-zo en ik verviel dra weer in de meer gebruikelijke vormen van deze Japanse delicatessen.

Twee dagen zo dicht bij de beroemste postcode ter wereld vlogen voorbij en zijn zeker voor herhaling vatbaar.
Gegroet