Hurricane season!

Deze twee woorden doen de totale amerikaanse natie nog immer sidderen. Hurricane season 2005 is een van de meest intense van de afgelopen decennia. Namen als Katrina en Rita staan met diepzwarte letters in de meeste recente geschiedenisboeken geschreven. Hurricane season zijn twee woorden die door de meeste Amerikanen met afschuw worden uitgesproken...bijna alle amerikanen! Behalve the North Carolinians, voor hen heeft het woord Hurricane een dubbele betekenis. Naast de welbekende verwoestende stormen luistert namelijk ook North Carolina's NHL-team naar deze naam: " The Carolina Hurricanes "
Gisteren was het de grote dag voor deze Nederlandse Amerikaan; voor het eerst in zijn leven naar een professional hockey game. Op uitnodiging van de echtgenote van een mijner collega's togen mijn wederhelft en ik gisteren rond zessen, gehuld in rood-wit-zwart outfit richting het RBC Center. Al zwaaiend met onze VIP-parking pass werden we gladjes naar onze parkeerplaats, zo'n 25 meter van de hoofdingang, geloosd. Het beloofde een geweldige avond te worden; de Hurricanes waren in dit na-stakings-seizoen op dreef en veegden met grote regelmaat de tegenstander van de baan. Ook onze zitplaatsten waren op voorhand een gerantie voor succes. De vrouw van Wes, mijn collega, had het met een Halloween-kostuum het recht op de skybox van Red Hat (linux) gewonnen en ik zou dus plaatsnemen in een door mij in voetbalstadions verfoeid kippenhok. Compleet met TV's, eigen toilet en schofterig dure minibar...Bobo's suck maar dit was geweldig!! Enig kleine nadeel was dat we ons eigen natje op de gang moesten halen maar dat was dan ook het enige. Een pils is overigens binnen de muren van RBC-center niet goedkoop. Voor een slordige 9 dollar mag je jezelf de trotse eigenaar noemen van 1 glas bier...eeeehh 1 plastic bier maar dat mocht de pret niet drukken. We zaten in een skybox en hadden een prime view op de arena waar de rood-wit-zwarte matadoren hun kunsten zouden vertonen. We waren er helemaal klaar voor.
Ook de Canes leken in het begin van de wedstrijd te vlammen. Binnen 2 minuten had het al 3-0 kunnen staan als de schutters wat secuurder met hun kansen om waren gegaan. Kansen genoeg maar geen afmaker....ik voelde me weer AJACIED. Een gouden regel van ene JC is dat als je zelf niet scoort de tegenstander het wel voor je doet. En dat gebeurde dus ook. Voor elke 9 keer dat de Canes niet scoorden deden de Trashers uit Atlanta dat wel. Slechts een keer, vlak voor tijd, wisten de Hurricanes het net te doen bollen en ontplofte de stadion van pure opgekropte frustratie. Digitaal vuurwerk, gillend gejuich en orgelmuziek luisterden deze goal op als ware hij gescoord op een woensdagavond 24 mei 1995 ergens in de 88ste minuut. Maar zelfs dit plezier was de Carolinians niet gegund..een de zwart-witte holiday on ice clowns had iets ondeugdelijks gezien en besloot de Canes hun eretreffer te onthouden.... een massaal vocaal "ref sucks" was zijn beloning. Enige hoogtepunt op het ijs bleek achteraf, naast een paar fikse knokpartijen, het afschieten van een gelukkige fan met een enorme katapult over het ijs richting mega grote bowlingpins. Waar hij ongetwijfeld liever wat cheerleaders had omgekegeld maakte het vallen van de pins hem een ware prijswinnaar van god-weet-wat maar aan de blikken in zijn ogen te zien was hij de koning te rijk. Toch nog 1 blije Canes-fan gisteravond!