Was me het weekje wel....

"Oranje kijken"
een week die vandaag een week geleden begon met een bezoek aan Italiaans restaurant (zeg maar snackbar) No 3 in Chapel Hill hier zo'n 75 kilometer vandaan. Door mijn Amerikaanse buddy Steven was ik op de hoogte gebracht van het feit dat een bescheiden groep Nederlanders er een gewoonte van maakte om uit "the Woods" te komen en in Oranje gehuld wedstrijden van het Nederlands elftal te bekijken. Nou was het vanaf mijn werk maar een kilometer of 15 rijden dus ik besloot het er op te wagen. Steven, die overigens ook fanatiek AJACIED is had niets teveel gezegd. Het gehele etablishement was Oranje gekleurd en het was een vreemde gewaardwoording om de menigte hoor praten, zingen en vloeken in mijn moerstaal. Uiteraard heb ik me in het laatste zeker niet onbetuigd gelaten daar de wedstrijd tegen Ivoorkust verre van geweldig was.

"Hurricane Season is over"
Zaterdag was een grote dag voor Raleigh en omgeving daar de lokale helden van de Carolina Hurricanes in Edmonton (Canada) de zesde wedstrijd in de finale van de Stanley Cup speelden. Bij winst zou deze trofee, die overigens niets te maken heeft met het gelijknamige mes dat we allemaal kennen, voor een jaar in bezit zijn van de Canes. Grote massa's Caniacs troffen elkaar in huizen, bars en the RBC Center om te zien of het schaasters van de Canes dit keer wel zou lukken de Stanley Cup, zeg maar de Europa Cup 1 van het ijshockey te winnen. De wedstrijd op donderdagavond ging in de laatste seconde de verkeerde kant op en zorgde ervoor dat de Edmonton Oilers nog leefden. Helaas voor alles wat de rood-wit-zwarten een warm hart toedraagt werden de olijke schaatsers uit North Carolina zaterdag met een nulletje of vier opgerold en moesten alle festiviteiten nog even de spreekwoordelijke ijskast in.

Maandagavond lukte het de Canes dan eindelijk om de cup te winnen en voor het eerst in de lange historie van de Carolina Hurricanes (in 1996 in Raleigh neergestreken) prijkt nu de Stanley Cup, een beker van bijna een meter hoog in de prijzenkast van de Canes. Toch een beetje raar dat het kwik hier regelmatig van bovenaf op de 30 graden kijkt en er nog steeds geschaatst wordt. Maar goed; Money rules.

"DMB"
Laatste wapenfeit van afgelopen week was een bezoek aan een concert van de Dave Matthews Band. Deze in Amerika mateloos populaire band was voor een concert neergestreken in het zo'n 10 minuten van ons huis gelegen All-Tell pavilion. Nu kende ik de muziek amper dus was het genot voor mij niet zo hemels als de rest van de crowd maar vermaakt heb ik me zeker. Vooral de momenten dat de heer Matthews besloot het zingen tijdelijk voor gezien te houden en de muzikanten vrij spel te geven werden door yours truly hoogstelijk gewaardeerd. Ik heb mijn eega plechtig beloofd om me de volgende keer wat meer te verdiepen in de lyrics zodat ik op de mij bekende wijze mee kan brullen. Raleigh is gewaarschuwd.

Groeten uit Clayton