Weer een jaar....

ouder geworden en een weer een jaar langer getrouwd. Zo kan er heel wat gebeuren in een week tijd.

 

Het is al weer een week geleden dat ik me tot u richtte en niemand, buiten Jill en mijn schoonfamilie wist toen wat er voor mijn in het verschiet lag. Ik was op de hoogte van een aankomend uitje ter ere van mijn verjaardag maar de bestemming bleef tot het laatste moment geheim. Uiteraard was ik sinds het moment dat ik wist dat we een paar dagen weg zouden gaan aan het gissen geslagen maar door dat echte hints nooit werden gegeven bleef gissen al ik kon tot afgelopen donderdag de reis werd aanvaardt en langzaam maar zeker koers werd gezet naar het zuiden van California.

 

Een belangrijk aspect van onze road-trip was rijden om het rijden in Beamy. Onze duitse krachtpatser purde genoegzaam bij het zien van de stukken asfalt die zich Pacific Coastal Highway genaamd al kronkelend zuidwaarts bewegen. Deze tot de verbeeldingsprekende verkeersader schrukt zich warmpjes tegen de koude wateren van de Stille Oceaan en is bij uitstek geschikt voor een ieder die van noord naar zuid Californie (of vice versa) wil reizen en het echte easy-rider gevoel over zich heen wil laten komen. Ga ik zeker nog een keer op 2 wielen doen; maar dat terzijde. Onderweg werden de ogen spreekwoordelijk uitgekeken naar de residenten van het zee-aqaurium in Monterey, werden pijlstaart-roggen geaaid en ontwaarden we in het aan ons voorbijtrekkende panaroma een paar walvissen die dankzij het door Al Gore uitgevonden broeikas-effect, vroeger dan normaal de reis naar de baaien van Alaska hadden aanvaardt. Een waar spektakel voor ondergetekende. Ik had tenslotte nog nooit een walvis in het echt gezien.

 

De uiteindelijke bestemming van die dag bleek in Anaheim te liggen. Disneyland; a home away from home. Ik ben dan wel 38 maar een tripje naar een van de vele, uit de geest van Walt ontsproten, parken die het Disney imperium vormen is altijd wel aan me besteedt. Vermoeid van de lange dag sleepte ik mijn lijf en de bagage naar een comfortabel bed in een kamer van het Paradise Pier resort om daar genoegzaam te constateren dat het een prima dag was. Door Jill bestelde ballonen, rice-krispy treats en melk maakte de dag af en tevreden viel ondergetekenden in slaap.

 

Vrijdag bleek dat niet alleen Jill en ik naar Anaheim waren gekomen om mijn verjaardag te vieren maar dat ook Jills moeder en zus in Californie waren. Gezamelijk werd het weekend al lopend, slenterend en in de overloos lange rijen wachend in Disneyland en California Adventure doorgebracht. Een lichte vorm van claustrofobie maakte zich van me meester daar de parken in Orlando, enigzins ruimer opgezet, zijn gelegen op een stuk land dat meer dan 20 keer zo groot is als he domein in Californie. Het Disney-gevoel samen met de zomerse temperaturen in So-Cal zorgden voor een prima vakantie- cq verjaarsgevoel.

Maandag op de weg terug werd Freeway 5 omgevormdt tot ons eigen circuit; met topsnelheden die ruimschoots de hier (en in Nederlad) geijkte geldende maxima overschreden maakten we dat we thuis kwamen. De "NL" sticker zit dan nog wel niet op de achterbumper maar de kreet "N(ur)L(inks)" werd zeker eer aangedaan. Amerika-gangers onder u  zullen  begrijpen dat door het keep-your-lane principe de linkerbaan op Amerikaanse snelwegen zowel links, midden als rechts kan liggen en ik gebruik "Links" dan ook met een gezond gevoel van metaforme. Zo'n 600 kilometer in net geen 6 uur is een prima gemiddelde als je een 45 minuten file in LA en een onderbreking voor de lunch in overweging neemt. Maar goed dat we onderweg geen onderons hebben gehad met de Hermandad.

 

Gegroet