San Fran....

Mission accomplished!! We zouden tevreden zijn met minimaal 1 baan in the Bay Area en ondergetekende is de gelukkige. Het oerhollandse gezegde "driemaal is scheepsrecht" werd ouderwets eer aangedaan toen ik aan het einde van mijn derde sollicitatiegesprek met een mondeling contract op zak, breedglimlachend de huurauto instapte om weer terug te rijden naar ons verblijfsadres in SF. Waren de eerste twee gesprekken nog wat stroef van start gegaan en geeindigd, de laatste was gesneden koek. Ik had mijn nieuwe werkgever al twee maal over de telefoon gesproken en klaarblijkelijk een goede indruk achtergelaten. Binnen een minuut of 20 was de zaak beklonken en moest er eigenlijk alleen nog over de startdatum worden onderhandeld. Ook dat bleek geen probleem en nu kan vooruit zien naar en een nieuwe baan en ook nog gewoon k-dag in Nederland zijn. Helaas heeft mijn betere helft nog geen emplooi gevonden maar we zijn er van overtuigd dat zulks een kwestie van tijd is en zodra we verhuisd zijn ze dra aan de slag zal gaan in een voor haar passende werkomgeving.

Ik schrijf u dit alles terwijl we, licht decadent, genieten van alle ruimte en comfort verbonden aan het vliegen in de eerste klas. We gunden onszelf deze luxe om de vlucht van en naar SF zo makkelijk en effectief mogelijk te laten verlopen. Meer ruimte betekent meer mogelijkheden om te ontspannen en dus meer uitgerust op de plaats van bestemming arriveren. Zo gezegd, zo gedaan. Heeft zo zijn voordelen....eerder aan boord gaan, net iets soepeler met de baggage en het eten is bijna goed te noemen.

Vanaf vanavond zal alles een beetje hectisch worden. We moeten iemand vinden die betrouwbaar en betaalbaar onze spullen 4500 kilometer verderop aflevert, we moeten die spullen eerst nog inpakken, we moeten onze banen opzeggen, we hebben inmiddels een appartement uitgezocht wat we moeten inrichten, we moeten een van onze auto's verkopen, we moeten een tehuis zoeken voor onze vissen en we moeten zelf ook nog naar Californie rijden. En dat alles waarschijnlijk voor de 16 april aanstaande. Het kan hard gaan.

Een goede anderhalve maand geleden reden we nog nietsvermoedend van de kust terug naar huis fanatserend over alle plekken die ik in North en South Carolina nog niet heb gezien en die we zeker nog moesten bezoeken voor ons voorgenomen vertrek van Juli aanstaande. Een dag later vernam ik dat ik per 30 april zonder werk zou komen te zetten en nu is alles weer helemaal anders. Nogmaals; het kan hard gaan allemaal.

Ik houd u, willens en wetens, op de hoogte.