Verdriet van gezond verstand...

Het zal niemand ontgaan zijn; afgelopen maandag was het exact 5 jaar geleden dat het ondenkbare plaatsvondt. Tot dan toe had niemand voor mogelijk gehouden dat de VS op zo'n grote schaal aangevallen zou worden en dan ook nog op eigen bodem.

Ik heb geen idee hoe het jubileum van 9/11 in Neerlands media is uitgemeten maar hier gingen alle remmen los. Geen van de grote zenders liet het na om uren achtereen tranentrekkende verhalen en documentaires uit te zenden. Laatste gesprekken uit de Twin Towers, berichten van muitende passagiers aan boord van vlucht 93 en keer op keer de beelden van het instorten van het World trade center.

Als niet Amerikaan was ik 5 jaar geleden al onder de indruk en zat op 11 september al jankend voor de tv. Nu was dat niet anders. Ik kende geen van slachtoffers of hun familie. Was nog nooit in New York geweest en al helemaal niet in Shanksville, Pennsylvania. Maar het voelde zo dichtbij; noem het "het verdriet van gezond verstand". Ik kan me niet voorstellen dat normaal denkende mensen van mening zijn dat de Amerikanen dit over zichzelf hebben afgeroepen of zelfs verdiend hebben. Ik keur de buitenlandse politiek van mijn nieuwe volksvertegenwoordiging zeker niet altijd goed maar het is onbegrijpelijk dat de wil van welke religie dan ook mensen er toe kan brengen dergelijke gruwelheden te ondernemen.

"Niet iedere moslim is een terrorist" hoor ik vaak genoeg, maar daarentegen is wel het overgrote meerendeel van de terroristen in de wereld Moslim. Ik heb respect voor elk geloof en respecteer diegenen die oprecht geloven. Het is alleen in tijden als deze heel moeilijk om een open mind te houden. Hier in de VS maken we regelmatig gebruik van vliegen als vervoersmiddel en ik moet bekennen dat ik altijd een soort van opluchting voel als ik tussen mijn aanstaande medepassagiers geen mannen met iets te lange baard en overhemd tot op de grond ontwaar. Het is triest maar een door angst gevoede realiteit.

De wereld om me heen is bang en ik doe gewoon mee.