Rainbow lanes

Het vallen der kegels, geraakt als kleiduiven in een spervuur van loodzware ballen, een melee van gekkleurige half/half schoenen en het gekir van lui die zonder al te veel moeite en met militaire nauwkeurigheid eerder genoemde ballen doelloos in de goot zien verdwijnen. Het zijn beelden die een ieder wel ergens in zijn geheugen gegrift heeft staan. Hebben we niet allemaal ooit een balletje gegooid om daarna met volle overgave het klaarstaande buffet te verslinden? Wie heeft er niet afscheid genomen van een collega met een strike, een spare of een gootbal. Bowlen! We kennen het allemaal maar kunnen er niets van. De bal is te zwaar, de gaten in de bal te groot of juiste te klein en de baan is altijd te glad, te stroef of te krom. Er is altijd wel iets om onze onkunde op af te wentelen.

Nu is bowlen zeker niet mijn grootste hobby maar ik moest er na meer dan een jaar geleden Jill te hebben beloofd haar mee uit bowlen te nemen toch aan. In mijn wedding vows had ik zonder te lachen gezegd dat we zouden gaan bowlen, en bowlen zouden we. Plaats van handeling "The Rainbow Lanes" in Clayton. Een flink complex met arcade, pooltafels en wel 32 banen. Het summum voor de lokale bowlingheld en een ieder die het vloeren der pins een warm hart toedraagt. Alleen datgene dat het bowlen nog enigzins aantrekkelijk maakt ontbrak; alcohol maar dat mocht de pret niet drukken. Samen met Jill en mijn schoonmoeder knikkerden we dat het een lieve lust was. En toegegeven als je er wat positiever tegenover staat valt het nog alleszins mee en veroorzaakt het vallen er pionnen zo nu en dan een lach op je gezicht. Alleen die schoenen...........