Maandag was een extreem lange dag. In een vlaag van verstandsverbijstering had ik vorige week toegezegd vrienden van het vliegveld te halen. Enthousiast had ik "Ja" geroepen toen mij gevraagd werd deze kleine vriendendienst te vervullen. Op het moment dat echter om 1.00 uur 's ochtends de wekker ging was dat enthousiasme ver te zoeken. Het resultaat van dit alles was dat ikheel de dag ontsierd werd door slaapaanvallen en vermoeidheid. Ik wordt oud....sterker nog ik ben het al.
Na wat werken en slapen viel dan toch de avond. De avond welke was gevuld met een reeds meermaals uitgestelde eetafspraak met Nils. Nils is één van die mensen die me in 13,5 jaar bij Fortis dierbaar is geworden. Zijn, soms wat té, nuchtere kijk op het leven zou voor menig stresskip een welkome remedie zijn om wat relaxter in het leven te staan. Het lijkt haast alsof het woord Relativeren door Nils is uitgevonden en bekrachtigd. In de periode dat ik hem ken heb ik een hoop van hem geleerd. Het heeft me zelfbewuster en zelfverzekerd gemaakt. Het verbaasde me dan ook niet dat de paar uur die we doorbrachten voorbij vlogen als waren het minuten. Onder het genot van een groot aantal tapas en wat pils werden oude en ook vooral nieuwe herinneringen opgehaald. Het maakte dat ik me realiseerde dat de tijden op kantoor 163 voornamelijk leuk en gezellig waren. Het einde van de avond viel me dan ook zwaar. Het nemen van afscheid van mensen die je toch niet zo vaak ziet leek me op voorhand wel meevallen maar het afscheid nemen van Nils was toch vreemd.
No comments:
Post a Comment